Justynian Wielki

Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus na kartach historii zapisał się jako Justynian I Wielki. Urodził się 11 maja 483 roku w Tauresium w Prowincji Iliria, zaś zmarł 14 listopada 565 roku w Konstantynopolu. Był cesarzem bizantyjskim od 1 sierpnia 527 do 13 listopada 565 roku. Pochodził z dynastii justyniańskiej. Za jego życia Cesarstwo Bizantyjskie przeżywało swój złoty wiek.
Zanim dotarł na szczyty władzy pełnił służbę jako oficer konnej straży przybocznej cesarza. Był wówczas oceniany jako mężczyzna bardzo zdolny, dobrze wykształcony, o wysokich umiejętnościach. W roku 525 poślubił Teodorę, która była aktorką. Została wprowadzona na scenę przez swoją starszą siostrę Komito. Zanim poślubiła Justyniana była zapewne utrzymanką najbogatszych obywateli Konstantynopola. W Aleksandrii zapoznała duchownego monofizyckiego, dzięki któremu zerwała z dotychczasowym stylem życia. Przyszłego cesarza poznała zapewne około roku 521, gdy miał on około 40 lat. Ten zakochał się w kobiecie do tego stopnia, że wyprosił u swojego wuja Justyna I zmianę prawa. Dotychczas było niemożliwe, aby członek rodziny cesarskiej wstąpił w związek małżeński z aktorką. Zmianę prawa wprowadzono w 524 roku, a już w rok później Justynian poślubił Teodorę, która była jego wielką miłością i wiernym doradcą. Cesarska małżonka okazała się również bardzo sprawnym i wpływowym politykiem. Nieobce byłe jej też dworskie intrygi. To właśnie ona wspierała męża w trakcie powstania Nika.
Dnia 1 kwietnia 527 roku Justynian został ogłoszony współcesarzem a koronacji dostąpił cztery dni później w Hagia Sophia. Z dniem śmierci Justyna, Justynian stał się jedynym władcą Konstantynopola.
Jego głównym marzeniem, a zarazem celem, do którego dążył, było wskrzeszenie Cesarstwa Rzymskiego. W celu zapewnienia sobie jak najszerszej władzy toczył wiele wojen: z Ostrogotami, z Persami oraz Wandalami.
Wojna Bizantyjczyków z Ostrogotami w Italii trwała przez około 17 lat. W jej efekcie Ostrogoci utracili swoje państwo. Przyczyną do walk było zamordowanie córki Teodoryka, Amalasunty, która współrządziła krajem z kuzynem Teodahadem. To właśnie kuzyn dokonał morderstwa. Wykorzystał ten fakt Justynian i zlikwidował władzę Ostrogotów na terenach Italii. W konsekwencji Italia została zupełnie zniszczona. Nastąpił znaczący spadek liczby ludności na tamtych terenach.
Justynian I Wielki nie ustawał w podbojach. Jego główni wodzowie Narses oraz Belizariusz podbili Afrykę, wspomnianą wcześniej Italię, Sardynię, Korsykę oraz południowo – wschodnie rejony Hiszpanii. Te podboje były bardzo znaczące, lecz jednocześnie bardzo nietrwałe, gdyż odebrali je Arabowie.
Justynian mianował się autokratorem, czyli „tym, który rządzi samodzielnie”. Miał on zatem pełnię władzy i żadnego zwierzchnika nad sobą. Tytuł autokratora po pewnym czasie przeistoczył się w łacińskie określenie władcy – imperator. Justynian jak sam jego tytuł wskazywał, był człowiekiem, który wyznawał rządy silnej ręki. Jednocześnie okres jego panowania przyniósł wiele pozytywnych zmian na przykład w prawie.
Zadania dostosowania przepisów prawnych do ówczesnych realiów podjął się Tribonianus. Na początek wydano Digestę, czyli zbiór opinii najwybitniejszych prawników odnośnie konkretnych przypadków prawnych. Komisja zakończyła pracę nad kodeksem 7 kwietnia 529 roku. Opublikowano pierwszy zbiór praw tak zwany Codex vetus, który nie zachował się do naszych czasów. Kolejnym kodeksem był Codex repetitae praelectionis, który zastąpił poprzedni. Cały kodeks Justyniana był złożony z 12 ksiąg, które zawierały w sobie niemal 4600 konstytucji wydawanych przez poprzednich cesarzy rzymskich. W treści możemy znaleźć ustępy odnoszące się do prawa kościelnego, karnego, ustrojowego, administracyjnego oraz finansowego.
Niestety wszystkie zmiany ustawodawcze i toczone wojny wymagają olbrzymich nakładów finansowych, które zawsze ponoszą poddani. Tak było także i w tym przypadku. Chcąc prowadzić dalsze wyprawy wojenne Justynian I Wielki musiał podnieść podatki. Mieszkańcy Konstantynopola wyrazili głośny sprzeciw. Mimo tak dużego oporu wśród ludności cesarz był nieustępliwy. Doprowadziło to 11 stycznia 532 roku do powstania zwanego powstaniem Nika. Trwało ono zaledwie siedem dni. Bezpośrednią przyczyną jego wybuchu było aresztowanie kilku członków zespołów Niebieskich oraz Zielonych, których oskarżono o morderstwo.
W cesarstwie bizantyjskim obywatele gorąco kibicowali drużynom sportowym. Członkowie drużyn w zależności od grupy nosili ubrania w kolorach zielonym, czerwonym, niebieskim i białym. Także kibice naśladowali swoich idoli nosząc ubrania w odpowiednim kolorze. Mimo że były cztery grupy, to tak naprawdę w zawodach liczyły się głównie Niebiescy i Zieloni, tym pierwszym zresztą kibicował sam cesarz.
Wracając do przyczyn powstania. Po wyścigach rydwanów nastąpiły zamieszki między grupami kibiców. Okazało się, że w ich trakcie kilka osób poniosło śmierć. Postanowiono ukarać winnych. Część złapano i powieszono, lecz kilku zdołało uciec. Znaleźli schronienie w kościele wokół którego zaczaił gromadzić się zdenerwowany i rozjuszony tłum, który wzywał do ich ułaskawienia. Cesarz Justynian był niezdecydowany co powinien uczyni�