Marek Aureliusz

Marek Aureliusz Antonius urodził się 26 kwietnia 121 roku w Rzymie, a zmarł 17 marca 180 roku w Vindobonie. W latach 161 – 180 był cesarzem rzymskim. Pisał także rozprawy filozoficzne oraz utwory poetyckie.
Jego ojciec, Anniusz Werus, był osobą bardzo bogatą, posiadał kilka wypalarni cegieł. Pradziadek Marka był konsulem, namiestnikiem Azji i Syrii oraz prefektem miasta. Można zatem rzec, że główny bohater mojej pracy wywodził się z arystokracji. Po śmierci ojca malutkim Markiem (miał zaledwie trzy lata) zajął się cesarz Hadrian. W roku 138 cesarz rzymski zaadoptował innego krewnego Marka Antoniusza, Antonina, przeznaczając go do piastowania władzy po jego śmierci. W niecały rok po adopcji Hadrian umiera i zgodnie z jego życzeniem władze obejmuje Antonin, którego znamy jako Antoninusa Pisa. Marek Aureliusz utrzymywał bardzo bliskie i przyjacielskie stosunki z nowo wybranym władcą, więc nikogo nie zdziwił fakt, gdy został mianowany na cezara już w roku 139. Zresztą Marek już od samego początku był przyuczany do sprawowania władzy i zajmowania wysokich stanowisk. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym. Szczególnie interesowały go retoryka oraz filozofia. Lekcje pobierał u wielkich myślicieli, stoików Juniusza Rustyka, Heroda Attyka oraz Apoloniusza z Chalcedonu.
Antonius zdawał sobie sprawę, że Marek Aureliusz może być osobą, która zastąpi go na tronie. Nie spodziewał się jednak, że odejdzie już w wieku 23 lat. Marek traktował Antoniusa jak przybranego ojca, słuchał jego rad i wskazówek. Uważał go za osobę niezwykle cnotliwą i pełną dobroci i pragnął stać się takim samym władcą. W roku 145 jeszcze silniej związał się z Antoniusem poprzez małżeństwo z jego córką Faustyną. Para przeżyła razem ponad 30 lat i doczekała się aż trzynaściorga potomstwa. Niestety zaledwie szóstka dożyła wieku dorosłego, lecz jedno z jego dzieci, syn Kommodus, również został cesarzem.
Po śmierci Antoniusa sprawa obsadzenia tronu nie była jednak tak oczywista. Do władzy pretendował oprócz Marka Aureliusza także jego przybrany brat Lucjusz. On także piastował tytuł cezara. Jednak Marek został uznany za człowieka, który jest bardziej godny tego zaszczytu i został wybrany cesarzem. Nie chciał jednak, by to spowodowało niesnaski między nim a Lucjuszem, więc, zamiast nadać mu tytuł cezara, ofiarował mu godność augusta. Postanowił także zaręczyć Lucjusza zew swoją trzynastoletnią wówczas córką Lucillą i uczynił go współcesarzem. Lucjusz otrzymał przydomek Cognomen Werus, co można rozumieć, że Marek Aureliusz uczynił się niejako ojcem i opiekunem Lucjusza. Wspólnie, bez większych konfliktów rządzili aż do śmierci Lucjusza w roku 169.
Sądzę, że przedstawione powyżej fakty już sporo są nam w stanie powiedzieć na temat charakteru Marka. Był on osobą ceniącą spokój, starał się by jego życie biegło nieśpiesznym rytmem, był osobą niezwykle skromną. Cały czas starał się także egzystować w zgodzie z poglądami stoików, którzy kształcili go w młodym wieku. Marek miał głęboko zakorzeniona miłość do własnej ojczyzny, wiedział, że jako cesarz powinien przede wszystkim służyć swoim poddanym, a nie koncentrować się na sobie. Starał się utrzymywać poprawne relacje z senatem, lecz nie bał się przeprowadzać głębokich reform tyczących się prawa i administracji.
Uważam, że Cesarstwo rzymskie miało bardzo dużo szczęścia, że w czasach tak trudnych na jego czele stał marek Aureliusz. Był to powiem okres wielu wojen oraz klęsk żywiołowych.
W 161 roku nastąpiła wielka powódź spowodowana wylewami Tybru. W 165 oraz 178 nastąpiły trzęsienia ziemi w Kyzikos oraz w Smyrnie. Dodatkowo przez kraj przetoczyła się klęska głodu, liczne pożary, epidemia dżumy oraz plaga szarańczy.
Imperium rzymskie musiało także martwić się o swoje ziemie z powodu wojen toczonych z plemionami germańskimi oraz Królestwem Partów.
W roku 161 Partowie postanowili zaatakować Cesarstwo rzymskie od strony wschodniej. Początkowo Rzymianie ponosili liczne klęski. Wówczas Lucjusz postanowił ruszyć na odwet wraz z najlepszymi generałami imperium Stacjuszem Priskusem oraz Awidiuszem Kasjuszem. Dzięki doskonałej taktyce pokonali Partów i w trakcie najazdu na ich królestwo zdobyli Ktezyfon i Seleucję.
Pewni swojego zwycięstwa wojska rzymskie próbowały podbić Medię, państwo, które znajduje się na terenach obecnego Iranu, gdzie także odnieśli sukcesy. Niestety wracając do domów sprowadzili epidemię, która znana jest pod nazwą „Zaraza Antoninów”. Rozwijała się ona od roku 165. Opis Galena, który obserwował, a następnie zanotował etapy rozwijania się epidemii wskazuje na to, że była to ospa prawdziwa lub dżuma. Prawdopodobnie w czasie trwania tej pandemii życie straciło prawie pięć milionów ludzi. Zaraza spowodowała wielkie straty w Imperium, zarówno pod względem demograficznym, jak i ekonomicznym.
Szalejąca epidemia nie była jedynym wyzwaniem z jakim musiał się zmierzyć Marek Aureliusz. Bowiem już od 166 roku w północnej Italii pojawili się Markomanowie oraz Kwadowie. Marek i Lucjusz postanowili wyprzeć owe plemiona z Italii.
W tym s