Mikołaj Romanow

"; ołaj poparł Serbię. Dwa tygodnie zaś 30 lipca 1914 roku zatwierdził mobilizację armii rosyjskiej. W odpowiedzi na to dwa dni później, 1 sierpnia 1914 roku, Niemcy wypowiedziały wojnę Rosji. Francji zaś, która była rosyjskim sojusznikiem Niemcy wypowiedziały wojnę 3 sierpnia tego samego roku. Rozpoczęła się tym samym Wielka Wojna, znaną obecnie jako I wojna światowa. Poważne straty wojenne doprowadziły między innymi do upadku morale na froncie i w kraju. Wywołały one również strajk generalny oraz bunt garnizonu w Piotrogrodzie. Wywołały również rewolucję lutową oraz rozpad władzy monarszej. Po abdykacji Mikołaj i jego rodzina zostali uwięzieni przez rosyjski Rząd Tymczasowy i zesłani na Syberię. Po przejęciu władzy przez bolszewików w czasie rewolucji październikowej, rodzina Mikołaja II była przetrzymywana w Jekaterynburgu. Tam też 17 lipca 1918 roku zostali straceni. Tego dnia zostali oni obudzeni i zaprowadzeni do piwnic. Te kroki tłumaczono im bezpieczeństwem rodziny, z powodu zbliżających się do posiadłości wojsk. Gdy rodzina, tj. Mikołaj, jego żona, trzy córki oraz syn znaleźli się w pomieszczeniu weszli kaci. Oznajmili oni rodzinie, iż Uralska Rada Delegatów Robotniczych podjęła decyzję o ich rozstrzelaniu. Mikołaj wraz z rodziną byli bardzo zaskoczeni obrotem sprawy, jednak nie zdążyli nic zrobić, ponieważ mężczyźni wykonujący rozkaz zaczęli do nich strzelać. Mikołaj II podobno zginął jako pierwszy z rodziny.
W 1981 roku Mikołaj, jego żona i ich dzieci zostali uznani za męczenników przez Rosyjski Kościół Prawosławny z siedzibą w Nowym Jorku. Ich grób został odkryty w 1979 roku, jednak, aż do 1989 roku nie został uznany. Po upadku komunizmu szczątki rodziny cesarskiej zostały ekshumowane. Zostały one ponownie zidentyfikowane na podstawie analizy DNA i ponownie pochowane z wielkim państwowym oraz kościelnym ceremoniałem w Sankt Petersburgu 17 lipca 1998 roku. Stało się to dokładnie 80 lat po ich zamordowaniu. W 2000 roku zostali oni kanonizowani przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną jako męczennicy. W latach po śmierci Mikołaj był przez radzieckich historyków i propagandę państwową znienawidzony jako bezduszny tyran. Propaganda ukazywała go jako prześladowcę własnego narodu, wysyłającego niezliczonych żołnierzy na śmierć w bezsensownych konfliktach. Mimo iż w ostatnich latach postrzegany jest bardziej pozytywnie, większość historyków uważa, że Mikołaj był władcą o dobrych intencjach. Uważają oni jednak również, iż był kiepskim władcą, który nie potrafił poradzić sobie z wyzwaniami stojącymi przed jego narodem.