Elżbieta Bonifacja

Elżbieta Bonifacja, zwana też Elżbietą Bonifacją Jagiellonką to jedyna córka Jadwigi Andegaweński i Władysława II Jagiełły. Była wyczekiwanym potomkiem rodziców i całego królestwa. Niestety żyła zaledwie trzy tygodnie. Czekała ją świetlana przyszłość i panowanie na tronie polskim… los zadecydował, że stało się inaczej. Po śmierci księżniczki zapanował wielki smutek, również dlatego, że kilka dni po śmierci Elżbiety Bonifacji, zmarła też jej matka – Jadwiga Andegaweńska – uwielbiana przez poddanych królowa. Oto krótka historia życia.

Aby w pełni przedstawić postać Elżbiety Bonifacji, należy cofnąć się do roku 1382, kiedy na zjeździe rycerstwa w Radomsku postanowiono wybrać jedną z córek Ludwika Węgierskiego na królową Polski. Przedwcześnie zmarły król nie miał męskiego potomka, toteż wybór padł na bardzo młodą wówczas Jadwigę Andegaweńską. W momencie koronacji (16 października 1384 roku) przyszła królowa miała zaledwie dziesięć lat! Była to sytuacja nadzwyczaj wyjątkowa, bowiem kobiety w Polsce nie zasiadały na tronie samodzielnie, tylko zawsze były królowymi u boku małżonków. Tym razem nie dość, że na tronie zasiadło dziecko… to jeszcze płci żeńskiej. Kiedy Jadwiga miała cztery lata, odbyły się dynastyczne zaręczyny z Wilhelmem Habsburgiem, który miał wówczas lat osiem. Ojciec Jadwigi chciał tak pokierować losem swych dwóch córek, aby każda z nich zasiadła na tronie – polskim i węgierskim. Starsza siostra, Maria, miała poślubić Zygmunta Luksemburskiego i zostać królową Węgier, z kolei przyszłość Jadwigi była związana z Habsburgami. Plany te nie spodobały się elicie politycznej (głównie Małopolanom), którzy widzieli niewielkie korzyści, które napłyną do Polski z owych planowanych zaślubin. Habsburgowie nie byli jeszcze wówczas tak potężni i wpływowi, jak w późniejszym okresie. Doradcy postanowili więc, że zerwą owe zaręczyny, a młoda Jadwiga poślubi księcia litewskiego – Władysława II Jagiełłę. Wybór ów był oczywiście czysto polityczny i miał doprowadzić do unii polsko-litewskiej oraz chrztu Litwy. Jadwigę i Władysława dzieliło właściwie wszystko. Młoda królewna w dniu zaślubin miała zaledwie dwanaście lat, a Jagiełło był dorosłym (trzydziestoletnim) mężczyzną. Przyszły król pochodził z pogańskiego kraju i był niepiśmienny, podczas gdy Jadwiga była bardzo dobrze wyedukowana i wychowana na wytwornym dworze. Dlaczego więc tak zadecydowano? Polska i Litwa miały wówczas wspólnego wroga – Zakon Krzyżacki, dlatego kwestia scalenia obydwóch królestw przyniosła obopólne korzyści. Nikt nie zważał wówczas na dobro jednostki, liczyła się przyszłość dla narodów. 15 lutego 1386 roku Władysław Jagiełło, zgodnie ze wcześniejszymi ustaleniami, przyjął chrzest, a trzy dni później zawarł związek z Jadwigą, w katedrze na Wawelu. Uroczysta koronacja króla miała miejsce 4 marca. Rozpoczęła się wielka chrystianizacja Litwy. Wkrótce też Jagiełło wpadł w wir wojen, konfliktów i licznych wydarzeń – Litewska wojna domowa (1389-1392), Wojna o księstwo halicko-włodzimierskie (1340-1392) oraz wielka wojna z Zakonem Krzyżackim (1409-1411), podczas której miała miejsce słynna bitwa pod Grunwaldem. Podczas gdy Władysław Jagiełło brał udział w licznych potyczkach i zajmował się polityką wewnętrzną kraju, młoda królowa poświęciła się działaniom charytatywnym, kulturowym i kościelnym. Również brała czynny udział w polityce, była bardzo dobrą dyplomatką, nad wyraz dojrzałą jak na swój młody wiek. Jadwiga Andegaweńska była fundatorką wielu kościołów i klasztorów, opiekowała się szpitalami, pomagała biednym i chorym. Z czasem wieści o jej dobroduszności i empatii rozniosły się po całym kraju. Była bardzo lubiana i szanowana przez poddanych, a o jej czynach powstało w późniejszym okresie wiele niezwykłych legend. Jak można się tego spodziewać, małżeństwo Jadwigi i Jagiełły nie należało do zbyt udanych. Królewska para poświęciła swe życie osobiste na rzecz dobra królestwa. Władysław jednak oczekiwał potomka, zwłaszcza męskiego, który przedłużyłby jego ród i objął w przyszłości tron. Przez wiele lat jednak upragniony dziedzic się nie pojawiał. Dlatego, kiedy królowa Jadwiga zaszła w ciążę, na dworze i w całym królestwie zapanowała wielka radość. Po trzynastu latach oczekiwania od dnia zawarcia ślubu, Władysław Jagiełło i Jadwiga Andegaweńska w końcu spodziewali się swego upragnionego potomka. Witold Kiejstutowicz, brat stryjeczny króla, kiedy usłyszał tę radosną nowinę, nakazał wysłać na dwór kosztowne prezenty i obdarować nimi noworodka. Niektóre podania donoszą, że jednym z owych darów była kołyska wykonana ze srebra. Miasto Kraków również obdarowało królową prezentem w postaci pieniędzy. Uhonorowano również wszystkie matki spodziewające się dziecka w tym samym okresie, co królowa, a nawet posłańca, który zaniósł radzie miejskiej nowinę o poczęciu dziedzica. Dowodzi to faktu, jak wielkim wydarzeniem było spodziewanie się potomka uwielbianej królowej. Jako iż wówczas niemożliwe było określenie płci dziecka przed narodzinami, astrologowie sporządzali horoskop. Według układu gwiazd przewidywano, że narodzi się zdrowy, silny syn. Stało się jednak inaczej.

Upragniony dzień nadszedł 22 czerwca 1399 roku, kiedy królew