Wielki Książę Konstanty

"; owego, powstałego na mocy Kongresu w Wiedniu 1815 roku. Konstanty Polskę kochał, niestety dla niego samego bez wzajemności. Rządca ten rozbudował policję polityczną do rozmiarów wręcz absurdalnych, obawiał się, że dzielni Polacy będą podnosić głowę, pragnął tego uniknąć. W chwili, kiedy wybuchło Powstanie Listopadowe, rzekł, że nie chce się do tego mieszać. Warszawa tamtego okresu była pięknym miastem, jako 'O historii. Z pasją Rafał Adamowicz’ organizuję spacery, kończę często przy Placu Bankowym w Warszawie, plac założony w dziedzińcu pałaca Ogińskich był chlubą Warszawy, zabudowę konstruował wspaniały Antonio Corazzi. Warszawa budziła zachwyt Rosjan, nie tylko tych z Nowosybirska, lecz z Moskwy i Sankt Petersburga. Przy ulicy Senatorskiej 37, mieścił się Błękitny Pałac, Warszawa była miastem czterech narodów: Polaków, Rosjan, Żydów i Niemców, jakże można było jej nie kochać? Obcokrajowcy, którzy tutaj przyjeżdżali byli pod jej wielkim zachwytem, Polacy, którzy jechali z innych zaborów, jadąc do Warszawy, powtarzali, że jadą do prawdziwej Polski. W latach 1796- 1806, o czym wielu z nas zapomina, Warszawa była częścią Prus, nic dziwnego, że Konstanty chciał utrzymać to piękne miasto przy sobie, rzeczywiście je kochał. Konstanty nie spełnił naszych nadziei, Grudzińską mało interesował los Polski, nie przejęła się powstaniem listopadowym, często była widywana w kościele i przy akcjach dobroczynnych. Joanna zmarła wkrótce po mężu, na cholerę. Była oddana rodzinie carskiej, można odczuć, że zatraciła wartości narodowe, może nigdy ich nie posiadała? Trudno jest jednoznacznie ocenić Konstantego, czy był naszym wrogiem, czy przyjacielem? Książę wybrał miłość do kobiety, ceną była rezygnacja z tronu, który się jemu należał. Babka Katarzyna marzyła, że Konstanty będzie cesarzem Bizancjum, w pewien sposób ją zawiódł. Mam wrażenie, że w życiu chodzi o to, by być szczęśliwym, nie by spełniać czyjeś oczekiwania, żył jak chciał według zasady 'Only God can judge me’. Konstanty był orędownikiem naszych interesów, gwarantem autonomicznej egzystencji Królestwa.