Tudorowie

"; mour, Annę z Kleve, Katarzynę Howard oraz Katarzynę Parr. Dwie z nich skazał na śmierć poprzez ścięcie.
Henryk był nałogowym graczem w karty i kości, uwielbiał sport, zwłaszcza tenis. Kochał polowania. Za jego kadencji wybudowano oraz odrestaurowano wiele budowli: Opactwo westminsterskie, Christ Church, Pałac Hampton Court, Pałac Nonsuch. Rozbudował znacząco flotę z 5 do 53 okrętów.
Po jego śmierci na tron wstąpił Edward VI. Był on pierwszym protestanckim monarchą w Anglii. W momencie objęcia tronu miał zaledwie 9 lat, więc jego ojciec utworzył radę regentów, by wspierała go w rządzeniu państwem. Edward był osobą, która zamiast rządzenia wolała sport, zwłaszcza tenisa. Na przełomie lat 1552/1553 młody król dostał bardzo wysokiej gorączki. Zmarł 6 lipca 1553 roku z powodu kiły, gruźlicy lub otrucia arszenikiem.
W czasie, gdy Edward był umierający szansę na koronę dla siebie chciał uzyskać John Dudley, książę Northmberland i hrabia Warwick. Aby mieć szansę na koronę jego młodszy syn Guildorf poślubił Joannę Grey, wnuczkę Marii Tudor, siostry Henryka VIII. Na przeszkodzie stanął jednak akt podpisany przez Henryka VIII, który w takiej sytuacji wzywa na tron jego córki Marię i Elżbietę. Hrabia Warwick namówił Edwarda, aby tuż przed śmiercią wykluczył z linii sukcesyjnej swoje siostry i wszystkie inne kobiety. Korona miała przechodzić w ręce męskiej części rodziny. To jednak nie spodobało się hrabiemu, gdyż nowo poślubiona przez jego syna Joanna miała tylko szesnaście lat, więc nie było wiadome, kiedy mogłaby wydać na świat potomka płci męskiej. Tym razem Edward VI również ustąpił i sporządził akt na mocy którego korona miałaby przechodzić najpierw na Joannę a dopiero następnie na jej męskich potomków. Śmierć Edwarda VI była ukrywana przez kilka dni, by w tym czasie osadzić Joannę na tronie. Utrzymała się tam zaledwie przez dziewięć dni.
Następnie na tron wstąpiła królowa Maria, zwana Krwawą, która nakazała stracić królową Joannę, jej męża, ojca oraz księcia Northumberland.
Maria I Tudor rządziła w latach 1553 – 1558. Jednym z pierwszych jej zarządzeń było wypuszczenie z więzień wszystkich katolików oraz zwrot zabranych im wcześniej dóbr i tytułów. Zaczęła także zabiegać o zawarcie dobrego małżeństwa, bojąc się, że zdetronizować może ją jej siostra Elżbieta, która była zajadłą protestantką. Dnia 25 lipca 1554 roku Maria poślubiła Filipa Hiszpańskiego, księcia Asturii, syna cesarza Karola V. To małżeństwo nie wzbudziło w mieszkańcach Anglii entuzjazmu. Filip był fanatycznym katolikiem, wrogiem protestantyzmu. Początek panowania Marii upływem zatem pod znakiem licznych buntów i powstań. Filip był rozczarowany swoją małżonką, która była od niego aż o 11 lat starsza i według niego niezbyt ładna. Już po 14 miesiącach opuścił Anglię i powrócił do niej dopiero jako król Hiszpanii, by nakłonić Marię do wypowiedzenia wojny Francji. Gdy to mu się nie udało wrócił do swojego kraju.
Maria w czasie swojego życia wiele razy przypuszczała, że jest w ciąży, lecz za każdym razem okazywało się to nieprawdą. Naukowcy przypuszczają, że mogła ona cierpieć na raka lub puchlinę wodną, czego objawy mogły być mylone ze stanem błogosławionym. Królowa zmarła 17 listopada 1558 roku. Jej panowanie było ostatnią próbą wskrzeszenia katolicyzmu w Anglii.
Jej następczynią został Elżbieta I. Nazywano ją Glorianą lub Królową – Dziewicą. Została koronowana 15 stycznia 1559 roku. Jedną z najważniejszych spraw w czasie jej rządów była religia. Wydała Act of Uniformity, która nakazywał używanie protestanckich modlitewników na terenie całej Anglii. Zniosła przywrócone przez Marię zwierzchnictwo papieża nad kościołem i przyjęła tytuł Najwyższego Zwierzchnika Kościoła Anglii. Królowa wybrała także nowych członków do swojej Rady Przybocznej, wykluczając z niej wszystkich katolików. W trakcie swojego życia królowa była prawdziwą wojowniczką. Za jej panowania Anglia rozgromiła hiszpańską armadę. Była kobietą, która nie potrzebowała u swego boku mężczyzny, aby móc rządzić krajem.
W trakcie swojego panowania wiele razy musiała podejmować niełatwe dla niej decyzje. Tak było w przypadku Marii Stuart. Była ona kuzynką Elżbiety I, wybraną w 1542 roku na królową Szkotów. Maria była żoną francuskiego następcy tronu Franciszka, który zmarł już dwa lata po ślubie. Kobieta po tym smutnym wydarzeniu postanowiła powrócić do Anglii, gdzie poślubiła Henryka Stuarta, hrabiego Darnley, potomka panującej dynastii Tudorów, co wywołało wściekłość Elżbiety. Henryk bardzo źle traktował Marię, więc po jego śmierci szybko znalazła pocieszenie w ramionach hrabiego Bothwella. Ten związek nie spodobał się poddanym, którzy zmusili go do ucieczki do Danii. Maria nie mogąc uciec z kraju udała się do swojej kuzynki Elżbiety I. Niestety wybrała najgorzej jak mogła, gdyż Elżbieta obawiał się, że Maria zechce odebrać jej władze i na nowo przywrócić katolicyzm. Na rozkaz królowej Anglii Maria został uwięziona na 20 lat, by w końcu zostać skazana na karę śmierci za rzekomy udział w spisku, którego celem było obalenie córki Henryka VIII. Maria Stuart zginęła na szafocie 8 lutego 1587 roku.
Elżbieta I nigdy nie wyszła za mąż, nie urodziła także żadnego dziecka. Pod koniec życia cierpiała na nerwicę, bardzo często siedziała godzinami patrząc w jeden punkt. Na swego następcę wyznaczyła Jakuba Szkockiego, syna Marii Stuart. W ten sposób zakończyło się panowanie dynastii Tudorów.