Rzeź Niewiniątek

Narodziny Jezusa Chrystusa w religii chrześcijańskiej są jednym z najważniejszych i najradośniejszych wydarzeń. Świętujemy ten dzień w Wigilię, 24 grudnia, a następnie przez dwa kolejne dni. Owo szczęśliwe zdarzenie ma jednak pewną skazę, która przyćmiewa nieco radość. 28 grudnia, czyli cztery dni po narodzinach Jezusa w Betlejem, miała miejsce „rzeź niewiniątek”, podczas której król Herod Wielki nakazał wymordować niemowlęta męskiej płci (do dwóch lat) z całego Betlejem i jego okolic. 28 grudnia to właśnie dzień, w którym Kościół katolicki upamiętnia męczeńską śmierć dzieci. Powinniśmy pamiętać, że – choć nieświadomie – poniosły one ofiarę dla Jezusa Chrystusa, który zdołał owego mordu uniknąć. Terminem „rzeź niewiniątek” określa się historię, która ma swoje źródło w Biblii, a konkretnie w „Ewangelii Mateusza”.
Herod Wielki był królem Judei, Władcą Galilei i Bantanei (od 37 p.n.e. do 4 p.n.e.). Według przekazów biblijnych, kiedy władca dowiedział się od Mędrców ze Wschodu o narodzinach w Betlejem nowego „króla żydowskiego”, czyli Jezusa Chrystusa, który według proroctwa zostanie Zbawicielem, poczuł się zagrożony. W obawie przed konkurencją, nakazał zabić wszystkich chłopców do lat dwóch z całego Betlejem i okolic. W ten sposób chciał mieć pewność, że ewentualny przyszły król, który mógłby zagrażać jego pozycji, zostanie na pewno uśmiercony. Mędrcy mieli oddać małego Jezusa w ręce pałającego złością króla, jednak tego nie zrobili, dlatego monarcha zdecydował się na tak haniebny czyn. Józef i Maryja zostali jednak ostrzeżeni przez anioła i zdołali bezpiecznie uciec do Egiptu. Kościół katolicki nazywa zamordowane niemowlęta „pierwocinami Kościoła” lub Młodziankami. Kult męczeńskiej śmierci niemowląt rozpoczął się już w II wieku.
Kwestią sporną jest historyczność tego wydarzenia, przyjmijmy jednak wersję biblijną. Spośród czterech Ewangelii kanonicznych tylko jedna (Ewangelia Mateusza) opowiada o tym strasznym wydarzeniu. Cytując słowa ewangelisty, który zatytułował ów rozdział „Rzeź niemowląt” możemy stwierdzić, że wzmianka o tym czynie jest niesłychanie krótka i skąpa:
„Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał [oprawców] do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców. Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma.” (Mt 2,16-18 – „Biblia Tysiąclecia”).
Trudno jest ustalić, ilu chłopców zostało zamordowanych owego dnia. Ogólnie przyjmuje się liczbę kilku lub kilkunastu tysięcy! Jedne źródła (greckie synaksaria) podają liczbę czternastu tysięcy, z kolei inne (syryjskie) sześćdziesięciu jeden tysięcy. Francuski biblista Marie-Joseph Lagrange wysnuł