Leopold II był drugim królem Belgów w latach 1865-1909. Dzięki własnym wysiłkom został również właścicielem i absolutnym władcą Wolnego Państwa Kongo w roku 1885 i był nim aż do 1908 roku.
Leopold przyszedł na świat 9 kwietnia 1835 roku w Brukseli. Urodził się on jako drugi, ale najstarszy żyjący syn Leopolda I i Ludwiki Orleańskiej. W wieku 18 lat, 22 sierpnia 1853 roku w Brukseli, Leopold poślubił Marię Henriettę. Była ona kuzynką cesarza Franciszka Józefa I i wnuczką cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Leopolda II. Żywa i energiczna Maria Henriette zaskarbiła sobie sympatię ludzi swoim charakterem i życzliwością. Z małżeństwa tego urodziło się czworo dzieci: trzy córki i jeden syn, książę Leopold, książę Brabancji. Chłopiec jednak zmarł w wieku dziewięciu lat. Jego śmierć była źródłem wielkiego smutku dla króla Leopolda. Małżeństwo stało się wówczas nieszczęśliwe. Ostatecznie para rozstała się po ostatniej próbie posiadania kolejnego syna, która zakończyła się narodzinami ostatniej córki, Klementyny. Leopold miał jednak wówczas wiele kochanek. Ostatnią z nich była Caroline Lacroix. Była ona wówczas 16-letnią francuską prostytutką. Rozpoczynając romans z nią Leopold miał 65 lat. Ona i Leopold pobrali się potajemnie w ceremonii religijnej na pięć dni przed jego śmiercią. Brak ceremonii cywilnej sprawił, że małżeństwo to było nieważne w świetle belgijskiego prawa. Mówi się jednak, iż Leopold podczas trwania związku z nią, który trwał 10 lat doczekał się dwóch synów.
Leopold w 1865 roku zastąpił na belgijskim tronie swojego ojca. Leopold panował w Belgii przez 44 lata aż do śmierci. Było to najdłuższe panowanie jakiegokolwiek belgijskiego monarchy. Zmarł on bez żyjących prawowitych synów. Obecny król Belgii wywodzi się od jego bratanka i następcy, Alberta I.
Leopold był założycielem i jedynym właścicielem Wolnego Państwa Kongo. Był to prywatny projekt podjęty w jego własnym imieniu. Skorzystał on wówczas z pomocy Henry’ego Mortona Stanleya, który pomógł mu zgłosić roszczenia do Konga, dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga. Na Konferencji Berlińskiej w latach 1884-1885 europejskie kraje kolonialne zatwierdziły jego roszczenia, zobowiązując Wolne Państwo Kongo do poprawy życia rdzennych mieszkańców. Leopold zignorował jednak te warunki i zarządzał Kongo, wykorzystując najemne Siły Publiczne dla swoich osobistych korzyści. Wydobył on z tego terytorium fortunę. Początkowo zarabiał na zbieraniu kości słoniowej, a po wzroście cen kauczuku naturalnego w latach 90. XIX wieku, poprzez przymusową pracę tubylców przy zbiorze i obróbce kauczuku. Administracja Wolnego Państwa Kongo sprawowana przez Leopolda charakteryzowa�
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
�a się okrucieństwami, w tym torturami i morderstwami, wynikającymi z notorycznej, systematycznej brutalności. W 1890 roku George Washington Williams użył terminu „zbrodnie przeciwko ludzkości”, aby opisać praktyki belgijskiej administracji Leopolda II w Wolnym Państwie Kongo. Mężczyznom, kobietom i dzieciom amputowano ręce, gdy nie osiągnięto określonego limitu kauczuku, a miliony Kongijczyków zginęły. Relacje kolonialne jednak zazwyczaj podkreślały modernizacyjne zmiany Leopolda w Kongo, a nie masową śmierć, do której doprowadził. Te i inne fakty zostały ustalone w tamtym czasie na podstawie zeznań naocznych świadków, inspekcji przeprowadzonej na miejscu przez międzynarodową komisję śledczą oraz Raportu Casementa z 1904 roku. Współczesne szacunki wahają się od 1 miliona do 15 milionów ofiar, przy czym średnia oscyluje wokół 10 milionów. Niektórzy historycy zaprzeczają tym liczbom, powołując się na brak wiarygodnych spisów ludności, ogromną śmiertelność spowodowaną ospą oraz trypanosomozą afrykańską oraz fakt, że było tylko 175 agentów administracyjnych odpowiedzialnych za eksploatację kauczuku. W 1908 roku doniesienia o zgonach i nadużyciach oraz naciski ze strony Congo Reform Association i innych grup międzynarodowych skłoniły rząd belgijski do przejęcia od Leopolda administracji Konga jako nowego terytorium – Konga Belgijskiego.
17 grudnia 1909 roku Leopold II zmarł w Laeken. Z tego powodu, iż nie miał on żyjących prawowitych synów korona belgijska przeszła w ręce Alberta I, który był synem brata Leopolda, Filipa- hrabiego Flandrii. Jego kondukt pogrzebowy został wygwizdany przez tłum. Było to wyrazem dezaprobaty dla jego rządów w Kongo. Panowanie Leopolda II trwające dokładnie 44 lata pozostaje najdłuższym w historii Belgii. Leopold II został pochowany w królewskim grobowcu w kościele Matki Boskiej z Laeken w Brukseli. W następnych latach po śmierci Leopolda nie zwracano już uwagi na jego okrucieństwa w Kongo. W latach 30. z inicjatywy Alberta I postawiono mu pomniki, a rząd belgijski świętował jego dokonania w Belgii. W 2010 roku Louis Michel, belgijski poseł do Parlamentu Europejskiego i były belgijski minister spraw zagranicznych, nazwał Leopolda II bohaterem i wizjonerem. Według niego używanie słowa 'ludobójstwo’ w odniesieniu do Konga jest absolutnie niedopuszczalne i niestosowne.
Leopold II pozostaje kontrowersyjną postacią w Demokratycznej Republice Konga. W stolicy kraju Kinszasie jego pomnik został usunięty po uzyskaniu niepodległości. W 2005 roku jednak kongijski minister kultury Christophe Muzungu podjął decyzję o przywróceniu pomnika. Zauważył on, że początki Wolnego Państwa były czasem pewnego postępu gospodarczego i społecznego.
Dodaj komentarz jako pierwszy!