Sejm Wielki

Sejm Wielki
Sejm Wielki inaczej zwany Sejmem Czteroletnim był możliwe, że jednym z najważniejszych sejmów w dziejach Polski. Zdecydowano wtedy, że Polska musi mieć własną konstytucję, podpisano ustawę o miastach i mieszczanach, a także o szlachcie i chłopach. Jednak, aby w pełni zrozumieć jak ważny był ten sejm trzeba przeanalizować sytuację polityczną dziejącą się kilka lat wcześniej.
Stanisław August został królem Polski dzięki znajomości z carycą Katarzyną II i uznaniu przez nią, że na pewno będzie się jej słuchał we wszystkim, i że jest nieszkodliwy, a nawet pomocny dla Rosji. Jednak już na początku swojego panowania dowiódł, że chce w Polsce coś zmienić może nie to co było potrzebne, ale zawsze chęć i inicjatywa jest ważna. Założył szkołę rycerską zwołał kilka sejmów, z którymi jednak był problem, wszyscy głosujący mogli składać weto i wtedy wszystkie uchwalone ustawy na takim sejmie nie wchodzą w życie a sejm jest zwyczajnie zrywany i kończony. Była to jednak tylko jedna z wielu zasad, przez które Polska tak podupadła. Następne były wybory króla, który tak naprawdę później do końca życia musiał wykonywać pragnienia szlachty, ponieważ przed wyborem królowie obiecywali szlachcie co zrobią, kiedy szlachta na nich zagłosuje, a sama szlachta też tworzyła nowe zasady, do których król musiał się dostosować lub nie został wybrany. Jeśliby jednak wybrany król nie spełniał oczekiwań szlachty to szlachta zupełnie legalnie mogła wystąpić nawet ze zbrojnym buntem przeciw królowi. Były to tylko nieliczne z niekorzystnych zasad, ale chyba najbardziej niekorzystne pod względem potęgi Polskiej wśród państw Europejskich, ponieważ w Polsce inne państwa musiały tylko przekupić jednego z posłów w sejmie, a przez to tamten mógłby zgłosić weto i nic w Polsce nie zostałoby uchwalone, więc w Polsce mogłyby mieć duże wpływy każde z państw. Szczególnie z tego korzystała Rosja i tak jak napisałem wcześniej posunęli się nawet do poparcia Stanisława Augusta przez co ten został królem Polski. Poza tym wysłali do Polski swojego ambasadora, który był w Rzeczpospolitej bardzo ważną osobistością i posuwał się nawet do tego, że mówił Stanisławowi Augustowi co każe mu caryca Katarzyna II, ale też oczywiście korzystał ze swojej władzy i mówił czego żąda caryca Katarzyna II choć wcale mu tego nie mówiła. Polska wtedy była między trzema mocarstwami Rosją, Austrią i Prusami, które widząc słabość Rzeczpospolitej postanowili zagarnąć do swojego terytorium ziemie Polskie. I tak w 1772 nastąpił pierwszy rozbiór Polski. Aby go zatwierdzić państwa, które zainicjowały pierwszy rozbiór Polski, czyli Rosja, Austria i Prusy zmusiły Polaków do zwołania sejmu rozbiorowego i zatwierdzenia pierwszego rozbioru Polski. Polacy pod groźbą żołnierzy Rosyjskich, którzy ich pilnowali stojąc pod drzwiami. Polacy w takim wypadku byli zmuszeni do wyrażenia zgody. Jednak okazało się, że trzy państwa rozbiorowe wcale tak dobrze się ze sobą nie dogadują. Rosjanie powiedzieli Prusakom, że jeśli będę chcieli ziemię Rzeczpospolitej to razem z Austrią ich zaatakują. Wtedy Prusy będące w sojuszu z Wielką Brytanią i Holandią postanowili wciągnąć Polskę w ten sojusz. Byłby to korzystny układ, jednak kiedy tylko caryca Katarzyna II tylko się o tym dowiedziała to zabroniła na to Polakom grożąc następnym rozbiorem. Naciskany przez carycę i jej ambasadora uznał, że nie będzie wchodził do tego antyrosyjskiego sojuszu. Wtedy też wybuchła wojna między Rosją, a Turcją, która bardzo martwiła carycę, ponieważ, gdyby przegrali straciliby panowanie nad morzem Czarnym. Chcąc mieć jak największą liczbę wojsk caryca wytoczyła wymagania wobec Polski, żeby dali Rosjanom dwanaście tysięcy ludzi. Król Polski Stanisław August Poniatowski skwapliwie spełnił żądania carycy, bojąc się jej ingerencji w politykę Polską. Wtedy Prusy postanowiły zaatakować Austriaków, którzy będący sojusznikami Rosjan, również uwikłali się w wojnę z Turkami, która co najmniej nie szła po ich myśli. Wysłali około stu dwadzieścia tysięcy ludzi, natomiast armia Austrii miała sto sześćdziesiąt tysięcy, ale dużo słabiej wyszkolonych, tak naprawdę była to tylko zbieranina ludzi, którym dano jakąś broń i obie strony o tym wiedziały, dlatego Austria postanowiła zawrzeć niekorzystny dla niej pokój z Prusami. Jednak teraz już przechodzimy do Sejmu Wielkiego, inaczej Sejmu Czteroletniego, i do możliwe, że najważniejszej jego uchwale, która trwa do dziś tylko pod lekko zmienioną formą. Mowa oczywiście o Konstytucji 3 maja. Miała ona jedenaście rozdziałów. Pierwszy: religia panująca. Drugi: szlachta i ziemianie (jeden z najważniejszych rozdziałów). Trzeci: miasto i mieszczanie (jeden z najważniejszych rozdziałów). Czwarty: chłopi włościanie. Piąty: rząd, czyli oznaczenie władz publicznych. Szósty: sejm, czyli władza prawodawcza. Siódmy: król, czyli władza wykonawcza. Ósmy: władza sądownicza. Dziewiąty: regencja. Dziesiąty: edukacja dzieci królewskich. Jedenasty: siła zbrojna narodowa. A zatem rozdział pierwszy uchwalał katolicyzm za religię panującą na obszarze Polski. Oczywiście ludzie mogli wierzyć w co chcieli, ale chodziło o to, że Polska jest państwem chrześcijańskim, czyli wierzącym. Szlachta ziemianie, czyli rozdział drugi. Dowiadujemy się tam, że cała szlachta pod względem prawnym i głosującym jest równa nawet hołota, czyli najbiedniejsza szlachta. Uznała też szlachciców za pierwszym obrońców wolności dla wszystkich ludzi w Polsce, a także nakazali jej spełniać wymogi konstytucji. Rozdział trzeci, czyli miasta i mieszczanie mówiła o tym, że miasta mają należeć do państwa, a nie do poszczególnych szlachciców. Zapewniała też mieszczanom nowe prawa i przywileje. Na przykład od tego czasu mogli mieć własną ziemię jak szlachta co wcześniej było surowo zakazane. Rozdział czwarty, czyli chłopi, włościanie, mówił o najbiedniejszej klasie społeczeństwa Polskiego, czyli o chłopach. Mieli oni mieć dodatkowe prawa. Rozdział piąty, czyli rząd, czyli oznaczenie władz publicznych. Miał on zapewniać o podziale władzy między króla, czyli władzę wykonawczą, sejm, czyli władzę prawodawczą lub ustawodawczą oraz sądy, czyli władzę sądowniczą. Następny rozdział szósty, czyli sejm, czyli władza prawodawcza, mówił o głosowaniach podczas sejmu oraz że to właśnie sejm tworzy prawo, które później wszyscy razem z królem muszą szanować i się do niego dostosowywać. Rozdział siódmy, czyli król, czyli władza wykonawcza, mówił o tym, że król razem ze Strażą mieli chronić prawo tworzone przez sejm i stać na jego straży, żeby ludzie się do niego stosowali. Rozdział ósmy, czyli władza sądownicza. Mówiła o tym, że sądy mają być niezawisłe i mają sądzić sprawiedliwie każdego, kim by nie była osobą sądzona. Rozdział dziewiąty, czyli regencja. Określała ona kto będzie rządził w wypadku małoletności króla albo gdyby król zginął w czasie wojny to do czasu wyboru następnego władcy panującego będzie panować Straż na czele, albo z królową, albo w wypadku jej nieobecności prymas, czyli najważniejszy kapłan w Polsce. Oczywiście mieli panować tylko do czasu aż młodociany król osiągnąłby wiek osiemnastu lat i wtedy sam przejął władzę nad państwem Rzeczpospolitej Polskiej. Rozdział dziesiąty, czyli edukacja dzieci królewskich, mówił o edukacji dzieci królewskich jak wskazuje nazwa. Wyznaczeniem nauczycieli dla dzieci królewskiej pary miał się zajmować król ze strażą lub w razie jego śmierci osoba panująca za niego, czyli albo królowa regentka, albo prymas. Mieli oni wyznaczyć osobę, która miała zająć się nauką królewskich dzieci. Jednak jak wiadomo nigdy nie był ten rozdział potrzebny, ponieważ król Stanisław August Poniatowski był ostatnim królem Rzeczpospolitej Polski