Herman Goering

HERMANN GÖRING
Hermann Wilhelm Göring zapisał się w historii jako nazistowski zbrodniarz wojenny.
Urodzenie i lata młodzieńcze.

Hermann Wilhelm Göring był synem Heinricha Ernsta Göringa oraz Franziski Tiefenbrunn. Był Ich czwartym dzieckiem, jego starszym rodzeństwem byli Olga, Paula oraz Karl, miał też młodszego brata Alberta. Z poprzedniego małżeństwa ojca z Idą Friederiką Göring z domu Remy miał jeszcze czworo przyrodniego rodzeństwa, Friedricha, Ernsta, Friederikę, oraz Heinricha.
Ojciec Hermanna był oficerem oraz wysoko postawionym urzędnikiem państwowym. Do 1890 roku sprawował on urząd Gubernatora Niemieckiej Afryki Południowo-Zachodniej. Od 1892 roku był Ambasadorem Niemiec na Haiti. Podczas gdy zajmował to stanowisko, jego żona wróciła na krótko do Niemiec, by urodzić Hermanna 12 stycznia 1893 roku. Następnie, po upływie około 6 tygodni postanowiła pozostawić syna pod opieką swojego przyjaciela i wrócić do męża. Małżonkowie powrócili do kraju w 1896 roku, gdy Henrich przeszedł na emeryturę. Wtedy cała rodzina wspólnie zamieszkała w berlińskiej dzielnicy Friedenau. Mieszkali tam przez 5 lat, do roku 1901, kiedy to przyjaciel rodziny Hermann Epenstein zaprosił ich do wspólnego zamieszkania w zakupionym przez siebie niewielkim zamku, położonym nieopodal Norymbergii, zwanym Valdenstein. Epenstein był biznesmenem oraz lekarzem żydowskiego pochodzenia, jako bliski przyjaciel Heinricha został ojcem chrzestnym każdego z piątki jego dzieci. Podczas gdy rodzina Göringów zamieszkiwała pod jego dachem, on utrzymywał bardzo zażyłe kontakty z matką Hermanna. Franziska przez blisko piętnaście lat była jego kochanką. Młody Göring interesował się głównie wojskiem, uwielbiał bawić się w gry wojenne, a z wiekiem jego zainteresowania rozszerzyły się dodatkowo o alpinistykę. Zdobył szczyty niemieckie oraz w masywie Mont Blanc czy w austriackich Alpach. Na charakterze chłopca bardzo odbił się czas, gdy wychowywał się bez rodziców, jego zachowanie było naganne. Porywczość oraz pewnego rodzaju buta Hermanna odbijały się także na jego edukacji. Rodzice z powodu bójek prowokowanych przez syna oraz opuszczania przez niego zajęć zmuszeni byli odesłać go
do szkoły o dyscyplinie wojskowej w Karlsruhe. Hermann pobierał tam naukę w latach 1905-1908. Jego wyniki były bardzo pozytywne, otrzymał wysokie oceny i to pozwoliło mu na kontynuowanie edukacji w Pruskiej Szkole Kadetów w Berlinie – Lichterfelde. Uczęszczał do niej od 1909 do 1911 roku. 22 czerwca 1912 roku został mianowany na podporucznika, a rok później zdał egzamin dojrzałości, co pozwoliło mu na rozwijanie kariery wojskowej. W tym samym czasie dotychczasowy kawaler Epenstein zawarł związek małżeński, kochankowie pokłócili się, co spowodowało, że Heinrich z żoną i dziećmi musiał opuścić użyczoną im posiadłość. Rodzina przeprowadziła się do Monachium. Ojciec Hermanna zmarł niedługo potem, 7 grudnia 1913 roku.
Kariera wojskowa podczas I wojny światowej.

Hermann Göring po ukończeniu edukacji otrzymał przydział do 112 Badeńskiego Pułku Piechoty im. Księcia Wilhelma w Miluzie w Alzacji. Zaprzyjaźnił się tam z Brunem Lörzerem, który znany jest jako jeden z czołowych niemieckich asów myśliwskich okresu I wojny światowej. Hermann w jednostce dowodził kompanią rowerzystów. Niedługo po wybuchu wojny Göring wraz ze swoim przyjacielem złożył prośbę o przeniesienie do lotnictwa. Plany pokrzyżowała mu choroba reumatyczna, której nabawił się wskutek wilgotnej wojny okopowej. W jej skutek przez pewien czas musiał być hospitalizowany. Jednak niedługo potem, pod koniec 1914 roku, dzięki protekcji ojca udało mu się zasilić szeregi niemieckich sił powietrznych, w jednostce, w której służył już Lörzer. Hermann do 1915 roku był obserwatorem lotniczym. Razem z Lörzerem, z którym tworzył drużynę, został przydzielony do FFA 25 w Piątej Armii Księcia Koronnego. Zajmowali się lotami na misje rozpoznawcze i bombardowania. Za swoje zasługi na tym polu obydwaj zostali uhonorowani Żelaznym Krzyżem pierwszej klasy. W międzyczasie Göring brał udział w kursach pilotażu. W październiku 1915 roku został mianowany na pełnoprawnego pilota oraz rozpoczął służbę w Jagdstaffel 5. Szybko został zestrzelony, był ciężko raniony w biodro. Leczenie trwało prawie rok, dlatego na front wrócił dopiero w 1917 roku. Przyłączono go do składu w Jagdstaffel 26, którym dowodził Lörzer, w którym latał od lutego do maja. Następnie przeniesiono go do Jagdstaffel 27. Przez ten okres odnosił same zwycięstwa, za co został odznaczony orderami Lwa Zähringera z mieczami Fryderyka, Hohenzollernów z mieczami trzeciej klasy oraz długo wyczekiwanym i upragnionym Pour le Mérite, który był najwyższym pruskim orderem wojskowym. 7 lipca 1918 roku objął dowództwo nad 1. pułkiem myśliwskim. Przewodził nim aż do końca wojny. Zakończył ją jako as niemieckich sił powietrznych, który odniósł 22 zwycięstwa. Göring żył w przekonaniu, że ​​Niemcy przegrały wojnę z powodu zdrady dokonanej przez marksistów, Żydów i przede wszystkim republikanów. Dostał propozycję przystąpienia do Reichswehry, czyli sił zbrojnych Republiki Weimarskiej i III Rzeszy, ale odmówił jako przeciwnik republiki.
20-lecie międzywojenne.

Niemcy jako przegrana strona I wojny światowej musiały poddać się żądaniom aliantów. Niemieckie siły lotnicze zostały rozwiązane, lecz Göring nie zamierzał rezygnować z latania. Brał udział w tak zwanych Barnstormingach, czyli kaskaderskich sztuczkach, podczas których imponował swoimi umiejętnościami oraz ukazywał ogromną siłę oraz wytrzymałość samolotów. Przez krótki czas pracował także w firmie „Fokker”, która była holenderskim producentem uwielbianych przez niego maszyn. Podjął się zaprezentowania wytworzonego przez nich samolotu podczas wystawy lotniczej w Kopenhadze. W zamian miał ów samolot otrzymać. W Danii spędził prawie cały 1919 rok, po czym przeniósł się do Szwecji. Tam dołączył do linii lotniczej „Svensk Lufttrafik”. Podejmował się lotów prywatnych, zimą z 1920 na 1921 roku wynajął go hrabia Eric von Rosen. Göring miał za zadanie przetransportować go do jego zamku ze Sztokholmu. To ponoć wtedy Hermann po raz pierwszy zobaczył emblemat ze swastyką, którą to hrabia umieścił na kominku jako odznakę rodzinną. W tym też czasie von Rosen zaznajomił Göringa ze swoją szwagierką, baronową Karin von Kantzow, z domu Freiin von Fock, którą 3 lutego 1922 roku poślubił. Zanim do tego doszło, ona się rozwiodła z ówczesnym mężem, a on kształcił się w kierunku polityki i historii na Uniwersytecie w Monachium, jednak studiów nie ukończył. Karin zostawiła swojego siedmioletniego syna Thomasa przy ojcu, a sama zamieszkała z Göringiem w Hochkreuth w Alpach Bawarskich. W 1922 roku Göring poznał Adolfa Hitlera, którym się zafascynował, oraz dołączył do NSDAP, rozpoczynając nazistowską karierę.
Kariera nazistowska.

Hermann Göring szybko odnalazł się w partii nazistowskiej. Niedługo po wstąpieniu, znalazł się w bliskim otoczeniu Hitlera. Zajmował stanowisko szefa jego ochrony osobistej. Hitler powierzył mu formalne dowództwo nad SA, czyli oddziałami szturmowymi. Te Göring wykorzystał już w tym samym, czyli w 1923 roku, z 8 na 9 listopada, biorąc wraz z nimi udział w puczu monachijskim, który był próbą przeprowadzenia zamachu stanu w Republice Weimarskiej. Pucz został udaremniony, Göring zostań ranny od policyjnej kuli, a dzięki pomocy żony uciekł początkowo do Austrii. Udało mu się uniknąć zarówno procesu, jak i więzienia. Jednak władze w Monachium uznały go za poszukiwanego. W Austrii poniesioną ranę leczono mu przy użyciu morfiny, od której z czasem się uzależnił. Göringowie nie posiadali funduszy, a ich sytuacja była bardzo nieciekawa. Zdani byli na dobrą wolę sympatyków nazizmu, dzięki ich pomocy przenieśli się z Austrii do Wenecji. W maju 1924 roku przez Florencję i Sienę przedostali się do Rzymu. Tam Göring spotkał włoskiego przywódcę Benito Mussoliniego, z którym na polecenie Hitlera miał umówić się na spotkanie, by zachęcić go do sfinansowania nadwyrężonego ruchu nazistowskiego. Mussolini wyraził zainteresowanie spotkaniem, ale z Hitlerem, który w tym czasie był w więzieniu, do spotkania nie doszło. Wiosną 1925 roku Göringówie za z trudem zdobyte pieniądze przedostali się przez Austrię, Czechosłowację, Polskę i Gdańsk do Szwecji, gdzie zamieszkali u rodziców Karin. Podczas pobytu stan Hermanna bardzo się pogorszył, jego uzależnienie od morfiny przybrało na sile, pogorszyło się także zdrowie jego żony, która poza epilepsją cierpiała również na problemy z sercem. Ten okres był dla nich bardzo ciężki, więc gdy ogłoszono w Niemczech amnestię polityczną, jesienią 1927 roku powrócili do kraju.
Zamieszkali w Berlinie, a Göring podjął próby odbudowania swojej pozycji w NSDAP oraz rozwinięcia kariery nazistowskiej. Przede wszystkim pragnął odzyskać dowództwo nad oddziałami szturmowymi oraz na poważnie zająć się polityką. Jako że posiadał wiele kontaktów towarzyskich wśród sfer wyższych, umożliwiło mu to uzyskanie wpływów wśród nich dla jego partii. Począwszy od maja 1928 roku nieprzerwanie sprawował urząd posła do Reichstagu z ramienia NSDAP. Karin Göring w wyniku powikłań po gruźlicy zmarła z powodu niewydolności serca 17 października 1931 roku. Z roku na rok naziści zdobywali coraz więcej mandatów poselskich, aż w sierpniu 1932 roku Göring został przewodniczącym parlamentu. Ta sytuacja ukazywała to, jak szybko naziści zyskiwali popularność w niemieckiej polityce. Göring robił wiele, by umożliwić Hitlerowi przejęcie władzy, wywierał ciągły nacisk na prezydenta Paula von Hindenburga, by ten nominował Hitlera na kanclerza. Doszło do tego 30 stycznia 1933 roku. Od tego momentu Göring zaczął bezwzględny proces zdobywania władzy w administracji publicznej i policji. Został ministrem spraw wewnętrznych Prus, a już 17 lutego 1933 roku wydał rozkaz policji, by ta przy najmniejszej prowokacji strzelała ostrą amunicją. 5 dni później ustanowił tak zwaną policję pomocniczą, Hilfspolizei. Gdzie wśród funkcjonariuszy, których było blisko 50 tysięcy, znaczną większość stanowili członkowie SA i SS. Göring działał szybko i sprawnie. Dzięki tym krokom udało mu się prawnie usankcjonować terror nazistowski wobec przeciwników politycznych. A przy okazji przeniesienie ciężaru finansowania własnych funkcjonariuszy z partii na państwo. W nocy 27 lutego doszło do podpalenia Reichstagu. Göring jako jeden z pierwszych przybył na miejsce zdarzenia. Aresztowano Marinusa van der Lubbe, który był komunistycznym radykałem. To on przyznał się do podpalenia i wziął na siebie pełna odpowiedzialność za ten czyn. Dzięki jego przyznaniu Göring miał pretekst do natychmiastowego rozprawienia się z komunistami. Nie tylko w ten sposób naziści wykorzystali pożar do realizacji własnych celów politycznych. Już następnego dnia po pożarze uchwalono
przeciwpożarowy Dekret Reichstagu, na mocy którego zawieszono podstawowe prawa i zezwolono na przetrzymywanie bez procesu. Stłumiono wszelkie działania Niemieckiej Partii Komunistycznej, a około 4000 jej członków aresztowano. Göring zażądał od szefa Pruskiej policji politycznej Rudolfa Dielsa by zatrzymanych rozstrzelać, ale ten zignorował rozkaz. Niektórzy badacze historii stwierdzili, że to NSDAP była odpowiedzialna za wzniecenie pożaru.
Niedługo potem Göringa mianowano na ministra bez teki w rządzie Adolfa Hitlera. Następnie kolejno na ministra lotnictwa Rzeszy i na premiera Prus. 10 kwietnia 1933 roku Göring nakazał utworzenie rządowej agencji Forschungsamt, która oficjalnie istniała jako Urząd Badawczy Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy. Służyła ona do podsłuchiwania rozmów telefonicznych, przechwytywania korespondencji radiowej oraz łamania szyfrów. W tym samym roku utworzył również Tajną Policję Państwową, znaną jako Gestapo. Zorganizował także pierwsze niemieckie obozy koncentracyjne w Oranienburgu i Papenburgu, w których przetrzymywano bezprawnie osoby, które nowy reżim uznawał za niewygodne. Byli to przede wszystkim przeciwnicy polityczni, osoby homoseksualne czy Świadkowie Jehowy.
Göring świetnie odnalazł się w ówczesnej polityce, tak jak inni nazistowscy politycy starał się zagarnąć dla siebie jak najwięcej oficjalnych stanowisk. Poza tym każdy z nich był nieufny czy zazdrosny w stosunku do pozostałych. Zaczęły tworzyć się przymierza, a Göring wszedł w sojusz z Himllerem. Wspólnie wystąpili przeciw Ernstowi Röhmowi, Hermann, ponieważ obawiał się jego wpływów, a Henrich z czystej nienawiści. Röhm był założycielem i dowódcą SA, postacią która miała ogromną siłę i wpływy. Göringowi i jego sprzymierzeńcom udało się sfabrykować dowody przeciw niemu i przekonać Hitlera, że chce on dokonać zamachu stanu. W tym czasie miała miejsce walka polityczna pomiędzy SA a Reichswehrą, po której stronie opowiedział się Hitler. Widział on w Röhmie i w SA duże zagrożenie dla s