Scytowie

Scytowie są ludem irańskim koczowniczym, który zamieszkiwał obszar pomiędzy Ałtajem oraz dolnym biegiem Wołgi. O Scytach możemy mówić od VII w. p.n.e., choć Hezjod był zdania, że byli już wcześniej.
Herodot poświęca Scytom dużo miejsca w swych pracach. Napisałem o ludzie, jednak bardziej dokładne byłoby stwierdzenie, że były to ludy, zamieszkujące obszar pomiędzy Dunajem a Jenisejem. Historycy wyrobili taką manierę, że raz określają Scytami wszystkie plemiona, ich konglomerat, by za chwilę połączyć ich z konkretnym, zindywidualizowanym plemieniem.
Scytowie zdominowali Wielki Step, który rozciągał się od Europy Środkowej aż do wspomnianego powyżej Jeniseju.
Wielu może fascynować scytyjska Syberia. Scytyjski model kulturowy najszerzej się wytworzył w Tuwie oraz w Chakasji.
Podaje się, że Scytowie są potomkami Heraklesa oraz Echidny, stawia się hipotezę, że są potomkami Koloksaisa. Herodot podaje, że najbardziej prawdopodobne jest azjatyckie pochodzenie Scytów.
W jaki sposób będziemy w stanie przyporządkować konkretną kulturę do stylu scytyjskiego? Musimy przyporządkować ją do tzw. triady scytyjskiej, więc broni, części rzędu końskiego, ponadto stylu w sztuce. Śladów wspomnień o Scytach powinniśmy szukać w Starym Testamencie, w opracowaniach asyryjskich, źródłach greckich.
O Scytach piszą: Izajasz, Ezechiel oraz Jeremiasz.
W opisach występują jako lud groźny, któremu możemy przypisać również cechy apokaliptyczne.
Scytowie w pewnym momencie zostali wyparci z Bliskiego Wschodu, podczas wyprawy Dariusza I mieli zostać spacyfikowani, co jednak nie w pełni się udało. Władca ten, który przygotowywał się do walki przeciwko Grekom, chciał zapewnić sobie dostęp do zboża, którego spore zapasy znajdowały się nad Morzem Czarnym. Co ciekawe, Persowie, którzy uważali siebie za najlepszą armię ówczesnego świata, w 512 r. p.n.e. polegli w pojedynku przeciwko Scytom.
Scytowie mieli doskonałą partyzantkę, która doprowadziła perskiego przywódcę do odwrotu.
Zatrzymanie Dariusza I sprawiło, że Scytowie zdobyli chwałę oraz respekt wśród pozostałych ludów.
Scytowie byli w swych działaniach bardzo okrutni, o czym pisze zresztą ceniony historyk ówczesnego świata, Herodot. Obecnie historycy mogą zweryfikować opisy okrucieństw plemion scytyjskich, rzeczywiście było tak, jak zostało to wtedy opisane.
Co można uznać za ciekawostkę, Scytowie byli namiętnymi palaczami konopi.
Ludy, które możemy określić jako scytyjskie, charakteryzowały się jednością obyczajów oraz kultury.
W opowieści o Scytach, ważną rolę odgrywa Tuwa, która jest państwem mieszczącym się na obrzeżach Azji. Republika Federacji Rosyjskiej, Tuwa wielkości 1/3 Polski cieszy się autonomią, graniczy z Mongolią, w XX w. co ciekawe przez chwilę funkcjonowali jako niepodległe państwo, z czasem część guberni jenisejskiej ze stolicą w Krasnojarsku. Co ciekawe, wkrótce po rewolucji październikowej fakt ten uznali Chińczycy. 14 VIII 1921 r. utworzono państwo Tannu Tuwa, którego stolica mieściła się w Biełocarsku. Co ciekawe, państwo to wypowiedziało wojnę Niemcom, wkrótce, kiedy te zaatakowały Związek Radziecki.
Tuwa, choć zajmuje spory obszar, jednak ma niewiele ludności, szacuje się, że tyle, co mieszka w Białymstoku, z czego 2/3 zamieszkuje stolicę. Obszar ten jest bardzo interesujący dla archeologów, zwłaszcza dla scytologów.
Tuwa w okresie wczesnoscytyjskim była zapewne głównym miastem, stolicą tego ludu.
Bardzo ważne dla rozwoju Scytów były kurhany, czyli miejsca, w których znajduje się komora grobowa z pochówkiem szkieletowym bądź też ciałopalnym. Co ciekawe, w Tuwie kurhanów już nie uświadczymy.
W okresie wczesnoscytyjskim nie ma ważniejszego ośrodka niż Tuwa, z czasem jednak ośrodek ciężkości zaczyna przenosić się w inne miejsca.
Od momentu, na który datujemy kurhan Arżan, aż do VI w. p.n.e., Tuwa bezsprzecznie jest najważniejszym ośrodkiem dla rozwoju kultury scytyjskiej.
Ekipy naukowe w XX w. dokonały prześwietlenia doliny Turano- Ujukskiej, w tym kurhanu Arżan 2, zajęli się tym archeolodzy sowieccy.
Kurhan Arżan 2 jest ulokowany najbardziej na wschód.
Ważnym nazwiskiem naukowca zajmującego się scytologią jest Konstantin Czugunow, który odkrył nieobrabowany kurhan książęcy.
Dolina Królów, też obszary południowe, kryje cały czas mnóstwo tajemnic, które są warte zgłębienia przez naukowców parających się dziejami Scytów.
Timur Sadygov wraz z naukowcami szwajcarskimi bacznie obserwują teraz te obszary. Badania przeprowadzać jest trudno, gdyż obszary te są wilgotne, wcześniej niż przed I poł. IX w. p.n.e. obszary te nie były podmokłe.
Rosyjscy badacze, na czele ze wspomnianym już przeze mnie Czugunowem, we współpracy z polskimi archeologami, przebadali mieszczące się w Tuwie, cmentarzysko Czinge Tej. Kurhan jest bardzo ciekawy, można określić go jako świątynię grobową. Praca na tym terenie jest niezwykle trudna, skomplikowana, jednak widać, że przynosi owoce. Polacy zajęli się zbadaniem kurhanu należącego do tzw. zachodniego łańcucha. Widać wyraźnie, że nasze działania, podejmowane przez polskich naukowców również są istot