Bolesław Krzywousty

Bolesław III Krzywousty
Urodził się 20 sierpnia 1086 roku. Zmarł 28 października 1138 roku.
W latach 1102- 1107 sprawował władzę jako książę małopolski, sandomierski i śląski.
W latach 1107-1138 był księciem Polski.
Bolesław Krzywousty wywodził się z dynastii Piastów.
Syn Władysława I Hermana i Judyty czeskiej, wnuk Kazimierza I Odnowiciela, Dobroniegi, Wratysława II i Adelajdy.
Matka Bolesława byłą córką Wratysława II, który był królem Czech.
Ojcem Bolesława natomiast był Władysław Herman z dynastii Piastów, król Polski w latach 1079-1102.
By ojcem dla: Władysława II Wygnańca, Mieszka III Starego, Bolesława IV Kędzierzawego, Kazimierza II Sprawiedliwego i Henryka Sandomierskiego.
Początki panowania Krzywoustego przypadają na lata 90. XI wieku. W tym okresie w Księstwie Polskim władza centralna była bardzo osłabiona. Ojciec króla pozostawił podzielone księstwo, w którym posiadał jedynie formalną władzę zwierzchnią. Realnie kraj i władza były zależne politycznie od Sieciecha, zarządcy dworu królewskiego.
Po kilkuletnich walkach, Bolesławowi wraz z bratem Zbigniewem udało się w 1101 roku wygnać z państwa komesa, który był aktywnie wspierany przez Hermana.
W 1102 roku nastąpiła śmierć Władysława I Hermana. Zmarły król pozostawił po sobie dwa niezależne organizmy państwowe, które były podległe Zbigniewowi i Bolesławowi.
Bracia niedługo cieszyli się pokojem między sobą. Bolesław pragnął zdobyć Pomorze, ale jego czyny doprowadziły do powstania konfliktu pomiędzy nim a Zbigniewem. Starszy brat Bolesława musiał uciec z kraju w poszukiwaniu pomocy, znalazł ją na niemieckim dworze.
W 1109 roku doszło do zbrojnej interwencji niemieckiego króla Henryka V, którego Zbigniew stał się sprzymierzeńcem, a którą skutecznie Bolesław odparł. Za ten czyn skazał starszego brata na oślepienie, w wyniku czego Zbigniew zmarł.
Następstwem tej kary i śmierci jednego z braci był wybuch kryzysu politycznego w Polsce. Jednak Bolesław szybko sobie z nim poradził, odprawił pokutę na forum publicznym, a następnie zdecydował się na odprawienie pielgrzymki do klasztoru Świętego Idziego na Węgrzech.
Krzywousty dążył do zerwania zależności państwa od Niemiec, jak i poddanych mu na zasadach wasala Czech, któremu musiał, w chwilach słabości politycznej, płacić daniny. W tym celu zaczął układać się z Węgrami i Rusią.
W 1109 roku udało mu się skutecznie obronić państwo, dzięki zawartym sojuszom, przed atakiem Henryka V.
Kilka lat później udało mu się zaprowadzić pokój na granicy południowo-zachodniej.
Po tych wydarzeniach, Bolesław swoją uwagę ponownie skupił na Pomorzu, wciąż zamierzał je podbić. W 1113 roku opanował twierdzę wzdłuż Noteci, co pozwoliło mu na umocnienie granicy z Pomorzem.
Dzięki pokonaniu konfliktów związanych ze Świętym Cesarstwem rzymskim, Bolesławowi udało się wcielić Pomorze Gdańskie do Księstwa Polskiego. Jednocześnie udało mu się podporządkować Pomorze Zachodnie.
Kolejne wyprawy wojenne prowadzone do lat 20. XII wieku zakończyły się sukcesem, zarówno politycznym, jak i militarnym.
Ostatnim krokiem integracji ziem miała być chrystianizacja Pomorza.
Już w latach 30. tego samego wieku doszło do konfliktu z Węgrami, związanego ze sporem dynastycznym.
Niestety Bolesław przegrał, co zmusiło go do zawarcia układu z Niemcami.
15 sierpnia 1135 roku doszło do spotkania króla z niemieckim cesarzem Lotarem III w Merseburgu, na którym omówili kwestię Pomorza, Polski, jak i arcybiskupstwa magdeburskiego nad Kościołem.
Bolesław dwukrotnie się ożenił. Jego pierwszą żoną została Zbysława. Dzięki temu małżeństwu, Bolesław miał wymówkę do interwencji w wewnętrzne sprawy Rusi, która w tym okresie była rozbita dzielnicowo.
Po śmierci pierwszej żony Bolesław poślubił Salomę z Bergu, niemiecką hrabiankę. W wyniku tego małżeństwa, król skupił się na zbudowaniu jak najlepszych stosunków z zachodnim sąsiadem.
Testament Bolesława określił zasady sprawowania władzy, jak i zasady dziedziczenia, co doprowadziło do zapoczątkowania rozbicia dzielnicowego Polski.
Od początku.
Już w 1086 roku władza ojca Bolesława była zagrożona poprzez dokonaną koronację Wratysława na króla Polski i Czech.
W tym samym roku w celu uznania swojej władzy, Władysław Herman przywołał swojego bratanka Mieszka Bolesławowica, który był prawowitym dziedzicem korony, jak i jedynym synem Bolesława II Szczodrego. Jako wynagrodzenie za poparcie, powierzył mu jedną z dzielnic, dokładnie krakowską.
Sytuację Hermana komplikował fakt braku potomka, ponieważ jego syn Zbigniew pochodził z nieprawego łoża, nie mógł być brany pod uwagę.
Niedługo potem Władysław poślubił Judytę. Młodzi razem wybrali się do Saint’Gilles, do sanktuarium Świętego Idziego w Prowansji z darami w intencji potomka.
Kilka miesięcy później para powitała na świecie swojego pierwszego i jedynego syna, Bolesława. Niestety Judyta zmarła niedługo potem. Badacze historii za datę jej śmierci biorą grudzień 1086 roku.
Od początku narodzin, pozycja Bolesława była zagrożona przez Mieszka Bolesławowica. W 1089 roku Herman odesłał swojego syna Zbigniewa do Saksonii, gdzie został umieszczony w żeńskim klasztorze w Kwedlinburgu. Ojciec dążył do tego, aby jego pierworodny stał się mnichem wykluczonym z praw do sukcesji. Jednocześnie na opiekuna dla swojego syna wyznaczył palatyna Sieciecha.
Bolesław dorastał w momencie, kiedy nastąpił wielka, masowa emigracja polityczna z Polski do Czech. W wyniku tego działania, nastąpiło porwanie Zbigniewa w 1093 roku i sprowadzenie go do kraju. Po przybyciu do Wrocławia był pod ogromnym wpływem opozycjonistów. W wyniku porwania Sieciecha I Bolesława, Herman został zmuszony do uznania pierworodnego za prawowitego następcę.
W 1093 roku został wydany akt legitymizacji, który przyznał Zbigniewowi prawo dziedziczenia tronu.
W kolejnych latach doszło do ucieczki Bolesława i Sieciecha w wyniku czego książę chciał cofnąć przyznane prawa synowi. W 1096 roku, po przegranej bitwie nad Gopłem, Zbigniew został uwięziony, a już niedługo, w kolejnych latach uwolniony. Doszło także do ponownego przyznania mu praw.
Niedługo potem doszło do nawiązania porozumienia pomiędzy Zbigniewem a Bolesławem. W tym wypadku Herman dokonał podziału państwa na dzielnice. W ręce Bolesławca przypadł Śląsk, Małopolska, ziemia lubuska wraz z częścią Wielkopolski, ziemia Sandomierska i Lubelskie.
W ręce Zbigniewa natomiast przypadły Kujawy, Wielkopolska, ziemia sieradzka, łęczycka, jak i Mazowsze.
Sieciech był zaniepokojony osłabieniem swojej władzy, więc postanowił wykonać odpowiednie kroki.
Na tę wieść bracia zawiązali koalicję na wiecu we Wrocławiu. Postanowiono usunąć opiekuna młodszego brata, Wojsława, a jednocześnie zorganizować wyprawę przeciwko Sieciechowi.
Do starcia doszło pod Żarnowcem i Pilicą w 1099 roku. Doszło do trwałego usunięcia palatyna, którego w późniejszym czasie wsparł sam Herman, co doprowadziło do konfliktu pomiędzy nim a synami. Do starcia doszło w okolicach Płocka, bitwa okazała się przegrana dla księcia.
Władysław Herman umarł 4 czerwca 1102 roku.
W chwili śmierci ojca, Bolesław miał ledwie 16 lat i niewielkie doświadczenie w kierowaniu dzielnicą. Pomocą służyli mu możni, jak i jego wychowawca, Skarbimir pochodzący z rodu Awdańców.
Dwa organizmy, jeden dowodzony przez Zbigniewa, drugi przez Bolesława, prowadziły kompletnie niezależną politykę zewnętrzną, jak i wewnętrzną.
Jesienią 1102 Bolesławowi udało się zdobyć Białogard.
Każdy z braci szukał sojuszy w innych miejscach. Bolesław zdecydował się uznać papieża Paschalisa II. W 1103 roku ożenił się z ruską księżniczką, Zbysławą Światopełkówną.
Zbigniew odmówił udziału w ślubie brata. W całym tym wydarzeniu spodziewał się zagrożenia.
W latach 1104-1105 Bolesław przeprowadził wielokrotny atak na Pomorze, który zakończył się jego sukcesem.
W 1105 zawiązał sojusz z Kolomanem, w