Królestwo Polskie

Klęska Napoleona przyniosła triumf zwycięskim państwom, takim jak: Rosja, Prusy, Austria oraz Wielka Brytania. Na kongresie wiedeńskim (rozpoczętym w tysiąc osiemset czternastym roku), którego głównym celem było wprowadzenie nowego międzynarodowego ładu, opierającego się na zasadach obowiązujących przed wybuchem Wielkiej Rewolucji Francuskiej i podbojami napoleońskimi podjęto decyzje, między innymi w sprawie podziału ziem kontynentu europejskiego. W rzeczywistości zostały one podjęte podczas kuluarowych spotkań kilku osób reprezentujących najważniejsze europejskie państwa, a następnie zatwierdzone na jednym spotkaniu przez wszystkich jego uczestników, którzy dotychczas skupiali się głównie na zabawach i rozrywkach.
Postanowienia te odnosiły się również do terenów, utworzonego przez cesarza Francuzów, Księstwa Warszawskiego. Znalazły się one pod wpływami Imperium Rosyjskiego, wchodzącego w skład zwycięskiej koalicji. Na mocy rozporządzenia ówczesnego cara Rosji (Aleksandra Pierwszego) utworzone tam zostało Królestwo Polskie. Zasady ustrojowe, które miały w nim obowiązywać, zostały zawarte w opracowanej przez księcia Adama Jerzego Czartoryskiego konstytucji, nadanej następnie przez cara Aleksandra Pierwszego w listopadzie tysiąc osiemset piętnastego roku. W ten sposób nowo powstałe Królestwo Polskie, stało się monarchią konstytucyjną połączoną z Rosją unią personalną. Władzę nad nią oficjalnie sprawował car Rosji, posiadający liczne uprawnienia, w tym między innymi:
sprawował zarówno władzę ustawodawczą, jak i władzę wykonawczą,

podejmował decyzje w zakresie prowadzenia polityki zagranicznej państwa,

objął dowództwo nad armią polską.

Objęcie przez niego tronu wzbudziło nadzieję wielu Polaków na odrodzenie i odbudowę upadłego państwa. W gronie tym znalazł się między innymi Tadeusz Kościuszko. Uważał on, że naród polski powinien być dozgonnie wdzięczny cesarzowi za „wskrzeszenie już zaginione imię Polski”. Próbował uzyskać jak najlepsze warunki odbudowy ojczyzny. O poparcie byłego naczelnika powstania zabiegał sam car.
W czasie nieobecności rządzącego w kraju zastępować go miał jego namiestnik. Jako pierwszy (a zarazem ostatni), stanowisko to objął generał Józef Zajączek – zasłużony w wojnach przeciwko armii napoleońskiej oraz w pełni oddany carowi. Jego powołanie na tę posadę miało uwierzytelnić i poświadczyć o realnej carskiej władzy. Jednakże rzeczywistym, faktycznym zarządcą Królestwa Polskiego stał się brat Aleksandra I – wielki książę Konstanty Romanow, sprawujący władzę w jego imieniu. Podczas swojego panowania skupił się głównie na rozwoju polskiej armii. W wyniku swojego okrutnego, a wręcz brutalnego postępowania z polskimi oficerami, został przez nich znienawidzony. Uciekł z Warszawy pierwszej nocy powstania listopadowego (z 29 na 30 listopada tysiąc osiemset trzydziestego roku). Niedługo potem zmarł.
Utworzona przez Czartoryskiego konstytucja stała się jedną z najbardziej liberalnych ustaw zasadniczych obowiązujących wówczas w Europie. Gwarantowała ona bowiem wszystkim obywatelom równość wobec prawa, a oprócz tego wolność religii oraz publikacji. Czynne prawo wyborcze, oparte na cenzusie majątkowym, posiadało w tym czasie około sto tysięcy z nich.
Ustrój Królestwa Polskiego opierał się na zasadzie trójpodziału władzy. Władzę ustawodawczą sprawował sejm, składający się z: króla, senatu oraz izby poselskiej. Do zakresu jego obowiązków należało uchwalanie prawa cywilnego, a także karnego. Oprócz tego podejmował decyzje w sprawie podatków i budżetu państwa. Izba poselska składała się z siedemdziesięciu siedmiu posłów, wybieranych na sejmikach szlacheckich, oraz pięćdziesięciu jeden deputowanych, wybieranych podczas zgromadzeń gminnych. Król (car) sprawował zarówno władzę ustawodawczą, jak i wykonawczą. Powoływał członków senatu, sprawujących dożywotnią kadencję. Był odrębnym stanem sejmującym. Podczas obrad sejmowych prezentował ustawy przygotowane przez powoływaną przez niego Radę Stanu. W jej skład wchodziła Rada Administracyjna, która składała się z pięciu ministrów, mianowanych, a także odwoływanych przez króla. Ich zadaniem było zajmowanie się bieżącymi sprawami administracyjnymi Królestwa Polskiego. Władza sądownicza była sprawowana przez niezależne sądy, do których należały: sąd sejmowy, Trybunał Najwyższy oraz sądy.
Niezwykle duży wpływ na rozwój gospodarczy w Królestwie Polskim wywarła polityka prowadzona przez rząd, a w szczególności działania podejmowane przez ministra skarbu państwa: księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego. Dzięki jego decyzjom i staraniom sytuacja gospodarcza w państwie, po okresie kryzysu spowodowanego wojnami napoleońskimi, znacznie się podniosła. Był jednym z najbardziej wpływowych ówczesnych polityków Królestwa Polskiego. W bardzo skuteczny sposób prowadził on politykę finansową Królestwa Polskiego. Uporządkował on skarb oraz system podatkowy. Oprócz tego wspierał rolnictwo i przemysł. W efekcie jego postępowania doszło do zawarcia korzystnego układu celnego z Prusami, a także do otwarcia rynku rosyjskiego dla towarów pochodzących z Królestwa Polskiego. Doprowadziło to do wystąpienia dużej nadwyżki finansowej w Królestwie Kongresowym w roku 1830. To właśnie z jego inicjatywy utworzony został Bank Polski w 1828 roku. Dodatkowo Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki rozpoczął budowę Kanału Augustowskiego, a także wielu dróg. Przyczynił się do rozwoju przemysłu w kraju.
Przekopanie Kanału Augustowskiego, który łączył rzeki: Wisłę i Niemen, miało na celu usprawnienie komunikacji rzecznej w Królestwie Polskim. Inwestycja ta została zrealizowana ze względu na wymuszenie jej przez władze pruskie. Po nałożeniu przez nich w 1823 roku wysokich ceł na towary, które były spławiane Wisłą z Królestwa Kongresowego, zdecydowano o zapewnieniu transportu do portów bałtyckich bez uwzględniania ziem należących do Prus.
Projekt kanału został przygotowany przez pułkownika Ignacego Prądzyńskiego w tysiąc osiemset dwudziestym czwartym roku. Budowa obiektu została rozpoczęta niedługo po tym. Prace tymczasowo zostały wstrzymane po wybuchu powstania listopadowego, a całkowite zakończenie projektu miało miejsce w 1839 roku.
Długość Kanału Augustowskiego ma w sumie sto dwa kilometry. Podczas jego budowy zostały wykorzystane części rzek: Netty oraz Czarnej Hańczy, a także wiele jezior, łącząc je z przekopanymi odcinkami. Jego początek znajduje się na wysokości niemal stu jedenastu metrów nad poziomem morza, podnosząc się stopniowo do stu dwudziestu dziewięciu, po czym maleje do osiemdziesięciu sześciu i pół metra nad poziomem morza (zaraz przy ujściu Niemna). W celu pokonania tak zróżnicowanej powierzchni zbudowanych na nim zostało aż osiemnaście śluz.
Podstawę nowo utworzonego kraju stanowiło rolnictwo, stopniowo podnoszące się po upadku spowodowanego kryzysem związanym z wojnami napoleońskimi. W 1825 roku powstało Towarzystwo Kredytowe Ziemskie. Udzielało ono kredytów na wyjątkowo dogodnych warunkach właścicielom posiadłości ziemskich. Jednocześnie kultura rolna (szczególnie w zachodniej części Królestwa Polskiego) ulegała procesowi modernizacji. W coraz większej ilości przypadków zaczęto stosować płodozmian. Wprowadzono również uprawy nowych gatunków roślin (między innymi buraków cukrowych albo koniczyny). Jednakże na wsi gospo