Bitwa Warszawska

Bitwa Warszawska.
Bitwa Warszawska, zwana także Cudem nad Wisłą, to stoczona w dniach 13-15 sierpnia 1920 roku operacja wojskowa. Walki toczone były przeciwko sowieckiej Armii Czerwonej Po Polskiej stronie walczyło wojsko polskie zgrupowane nad Wisłą.
Bitwa Warszawska była decydującą walką w okresie prowadzonej wojny polsko-bolszewickiej.
Historia.
Armią Czerwoną dowodził Siergiej Kamieniew, pułkownik Sztabu Generalnego Armii Imperium Rosyjskiego. Podlegał on pod komisarza wojennego i marynarki Lwowi Trockiemu, który w owym czasie był także członkiem Biura Politycznego, czyli Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. W jej skład wchodzili: Włodzimierz Lenin, Lew Trocki, Józef Stalin, Grigorij Zinowjew, Lew Kamieniew, jak i zastępcy członków: Jurij Piatakow i Nikołaj Bucharin.
Z radzieckiej strony istniały dwa związki operacyjne: Front Zachodni pod przewodnictwem Michaiła Tuchaczewskiego, jak i Front Południowo- Zachodni pod przewodnictwem Aleksandra Jegorowa.
W skład Frontu Zachodniego wchodziły:
III Korpus Kawalerii, pod przewodnictwem Gaja- Chana,
4 Armia, pod przewodnictwem Jewgienija Siergiejewa,
15 Armia, pod przewodnictwem Augusta Korka,
3 Armia, pod przewodnictwem Władimira Łazariewicza,
15 Armia, pod przewodnictwem Nikołaja Sołłohuba,
Grupa Mozyrksa, pod przewodnictwem Tichona Chwiesina.
W skład Frontu Południowo-Zachodniego wchodziły:
14 Armia, pod przewodnictwem Mołkoczanowa,
1 Armia Konna, pod przewodnictwem Siemiona Budionnego,
12 Armia, pod przewodnictwem Woskanowa.
Armia Polska.
3 lipca 1920 roku dokonano powołania Rady Obronnej Państwa, która wysunęła apel, dzięki któremu do udziału zgłosiło się tysiące ochotników, którzy stanowili zarówno siłę liczebną, jak i moralna. Obowiązek ochrony Ojczyzny stał się dla nich na tyle ważny, że byli gotowi zaryzykować.
Całkowita liczba ochotników wyniosła 80 000 żołnierzy, w związku z czym, Józef Piłsudski zdecydował o utworzeniu batalionów, pozostawiając tylko jedną dywizję ochotniczą.
Kobiety, które zgłosiły się na ochotniczki stworzyły Legię Kobiet. Ich głównym zadaniem było działanie w służbach pomocniczych.
Do życia powołana została także grupa operacyjna kawalerii. Swój udział miało także kilka osób przybyłych z resztki 5 Dywizji Syberyjskiej stacjonującej na Syberii.
W lipcu i sierpniu 1920 roku powołano do służby roczniki od 1890 do 1894. Pomimo poniesionych strat całkowita liczebność polskich żołnierzy przekroczyła 900 000 osób.
W sumie przeciwko armiom sowieckim było sześć polskich amii i formacji.
Najwyższą funkcję, czyli Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych pełnił Piłsudski.
Szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego został Tadeusz Rozwadowski.
Podzielili oni polskie oddziały na trzy fronty:
Front Północny, pod przewodnictwem generała Józefa Hallera, w którego skład wchodził:
5 Armia, pod przewodnictwem Władysława Sikorskiego broniła terenów rozciągniętych na północ od Warszawy,
1 Armia, pod przewodnictwem generała Franciszka Latinika broniła terenów znajdujących się od Zegrza do Karczewa na przedmościach Warszawy,
2 Armia, pod przewodnictwem generała Bolesława Roia broniła terenów od Karczewa do Dęblina podczas przepraw na Wiśle.
Front Środkowy, pod przewodnictwem generała Edwarda Śmigłego- Rydza:
4 Armia, pod przewodnictwem generała Leonarda Skierskiego broniła terenów znajdujących się w rejonie Dęblin- Kock,
3 Armia, pod przewodnictwem generała Zygmunta Zielińskiego broniła terenów znajdujących się od Kocka do Brodów.
Front Południowy, pod przewodnictwem Wacława Iwaszkiewicza, który bronił terenów znajdujących się od Brodów aż do granicy rumuńskiej. Oddziały te nie brały udziału w bitwie warszawskiej, a w ich składzie były:
6 Armia, pod przewodnictwem generała Władysława Jędrzejewskiego,
Armia Ukraińska Republiki Ludowej, pod przewodnictwem generała Mychajła Omelianowicza- Pawlenki.
W składzie polskich oddziałów było w sumie 29 dywizji piechoty, w tym jedna ukraińska, jedna ochotnicza, jak i trzy dywizje kawalerii.
Już pod koniec samych walk, w ostatnich dniach, do życia powołane zostały dwie grupy uderzeniowe, pod przewodnictwem marszałka Józefa Piłsudskiego.
W skład tych grup uderzeniowych weszły trzy dywizje z 4 Armii, w tym:
14 Dywizja Piechoty, pod przewodnictwem generała Daniela Konarzewskiego,
16 Dywizja Piechoty, pod przewodnictwem pułkownika Kazimierza Ładosia,
21 Dywizja Piechoty Górskiej, pod przewodnictwem generała Andrzeja Galicy.
Jak i dwie dywizje pochodzące z 3 Armii, w tym:
1 Dywizja Piechoty Legionów, pod przewodnictwem pułkownika Stefana Dąb- Biernackiego,
3 Dywizja Piechoty Legionów, pod przewodnictwem generała Leona Berbeckiego.
Dołączyła także brygada jazdy, pod przewodnictwem pułkownika Feliksa Jaworskiego.
Wojsko Polskie, które uczestniczyło w bitwie, liczyło w przedziale od 113 000 do 123 000 żołnierzy.
Mieli także około 500 dział, ponad 1770 karabinów maszynowych, 2 eskadry samolotów, jak i kilkanaście czołgów, samolotów pancernych i pociągów pancernych.
Podczas bitwy istniało także Wojskowe Gubernatorstwo Warszawy, które zostało powołane przez ministra spraw wojskowych 29 lipca 1920 roku. Na to stanowisko został powołany generał Franciszek Latinik.
Główną koncepcję rozegrania bitwy opracowano w Belwederze w nocy z 5 na 6 sierpnia 1920 roku.
Ogólnym planem było zatrzymanie Armii Czerwonej przed jej wkroczeniem do Warszawy. Natomiast na prawym skrzydle miały zostać odtworzone odwody operacyjne, których zadaniem miał być atak na południową flankę wroga.
Ostatecznie 6 sierpnia Józef Piłsudski dokonał decyzji i wybrał rejon, w którym miało dojść do przeciwuderzenia, były to okolice Wieprza. Marszałek wydał rozkaz nr 8358/III, który decydował o przesunięciu grupy poza linię rzeki Wieprz i dokonaniu w tym miejsce obejścia tzw. Głębokiego manewru, którego celem było obejście przeciwnika unikając kontaktu ogniowego, aby dostać się w wyznaczone miejsce i zająć pozycję. W tym przypadku miał to być Front Zachodni i tyły przeciwnika.
Główną linią obrony wybraną przez Naczelne Dowództwo, została linia rzeki Orzyc-Narew wraz z miejscowymi przyczółkami mostowymi: Pułtusk, Warszawa-Wieprz, Dęblin-Wieprz, jak i Seret, Strypa.
Te miejsca miały zapewnić dogodne ustawienie dla polskich oddziałów. Do tego z tego miejsca miało zostać poprowadzone uderzenie na flanki nieprzyjaciela. Miejsca te sprzyjały także komunikacji.
Front ten został podzielony na trzy odcinki, które rozdzielane były na podstawie ukształtowania terenu, jak i ugrupowania i celów przeciwników, były to:
Odcinek północny, zaczynający się od granicy niemieckiej a biegnący aż do przyczółku Dęblin, włącznie z Dęblinem,
Odcinek środkowy, biegnący od Dęblina (włącznie), aż po Brody, również włącznie,
Ostatnim odcinkiem był odcinek południowy, który ciągnął się od Brodów aż do południowej granicy Państwa.
Głównymi myślami przewodnimi Naczelnego Dowództwa w pierwszej fazie bitwy było:
Ochrona Lwowa i zagłębia naftowego, zatrzymanie tam wroga,

Nie dopuścić do oskrzydlenia, które mogło powstać wzdłuż niemieckiej granicy.

Skutecznie i mocno osłabić wroga poprzez skuteczne i krwawe odparcie jego, spodziewanych, ataków na przyczółkach warszawy,

W centrum szybkie zebranie się armii manewrowej na dolnym Wieprzu. Jej atak na tyły i flankę wroga, który będzie atakował miasto. Spodziewane rozbicie armii wroga.

Armia ochronna miałaby dołączyć do armii manewrowej na górnym Wieprzu i wspomóc w jej działaniach w północno-wschodnim kierunku.

Możliwe spółdziałanie wojsk rozłożonych na północnym odcinku.

Zadania, cele i charakterystyka odcinków:
1.Północny odcinek, który by�