Abraham Lincoln

Abraham Lincoln był Amerykaninem, urodzonym 12 lutego 1809 roku w mieście Hodgenville. Należał do Partii Wigów i był jej głównym przedstawicielem w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. Był szesnastym prezydentem Stanów Zjednoczonych. Jego pierwsza kadencja rozpoczęła się 4 marca 1861 roku, następnie po trzech latach wybrano go również na drugą. Zmarł w wyniku zamachu dokonanego 15 kwietnia 1865 roku w Waszyngtonie przez aktora Johna Wilkesa Bootha.
Rodzicami Abrahama byli cieśla Thomas Lincoln oraz Nancy Hanks. Oboje pochodzili ze stanu Wirginia. Dwa lata po narodzinach syna przeprowadzili się do Knob Creek, a kolejne pięć lat później do Pigeon Creek. Niedługo po osiedleniu się w nowym miejscu matka Abrahama zmarła, w związku z czym jego ojciec po raz drugi ożenił się – tym razem z Sarah Bush Johnstone. Jako że rodzina mieszkała na blisko granicy państwa, dostęp do edukacji był dosyć utrudniony, przez co mimo zachęt drugiej mamy, Abrahamowi nigdy nie udało się ukończyć żadnej szkoły. Mimo to był samoukiem i samodzielnie zdołał posiąść całkiem sporą wiedzę. Problemy z uczęszczaniem do szoly przyczyniły się również do tego, że w stosunkowo młodym wieku zaczął pracować i zarabiać na siebie i swoją rodzinę. W roku 1830 odbyła się ich kolejna przeprowadzka, tym razem do Macon. W pobliskiej wiosce zatrudniono go na posadę księgowego. Wtedy w czasie wolnym pobierał nauki od Mentora Grahama, a także czytał wiele książek, dzięki którym poszerzał swoją wiedzę. Dwa lata później stał się jednym z uczestników tak zwanej wojny Czarnego Jastrzębia. W tym okresie poznał również swoją pierwszą miłość – Ann Rutledge, z którą się zaręczył, jednak kobieta przedwcześnie zmarła na tyfus. W latach 40. wziął ślub z Mary Todd, z którą doczekał się aż czterech synów: Williama, Edwarda, Roberta oraz Thomasa.
Kariera polityczna Lincolna rozpoczęła się w 1832 roku od porażki. Ubiegał się o posadę w legislaturze stanowej, jednak jego wniosek został odrzucony. Dwa lata później ponownie ubiegał się o to stanowisko, jednak tym razem udało mu się wgrać. W kolejnych latach również zwyciężał, aż do roku 1840. Sześć lat później udało mu się zasiąść w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych jako przedstawiciel stanowy Partii Wigów. Nieco później wycofał się na kilka lat z życia publicznego. Dopiero w 1856 roku ponownie włączył się do polityki, dołączając do Partii Republikańskiej. Dużą popularność zyskał dzięki prowadzeniu debat dotyczących niewolnictwa ze Stephenem Douglasem, jednak nie udało mu się po tym zwyciężyć w wyborach do Senatu. Przegrywał też między innymi w wyborach na wiceprezydenta i inne posady rządowe. Po raz pierwszy w wyborach prezydenckich wziął udział w roku 1860. Jego przeciwnikami byli: John Bell, wyżej wspomniany Stephen Douglas oraz John Breckinridge. Lincoln wygrał większością około sześćdziesięciu procent w wyborach powszechnych.
Lincoln już od dzieciństwa zauważał, w jak straszny sposób traktuje się niewolników w Stanach Zjednoczonych. Uważał, że niewolnictwo jest niesprawiedliwe społecznie. Nie chciał, by to nieludzkie zjawisko rozszerzało się. Był przeciwnikiem ustaw, których celem było potępienie abolicjonizmu, czyli ruchu, którego celem było zniesienie owego niewolnictwa oraz handlu ludźmi. Mimo tego uważał również, że ludzie ‘biali’ powinni mieć więcej praw niż ‘czarni’, którzy jego zdaniem nie powinni mieć możliwości udziału w wyborach, zawierania małżeństw z ‘białymi’ oraz otrzymywania stosunkowo ważnych urzędów i posad. W kwestii wiary deklarował, że wierzy w jednego, wszechmogącego Boga, jednak jednocześnie nie uważa się za przynależnego do żadnego konkretnego Kościoła ani religii.
Abraham podczas swojej prezydentury dążył go zachowania jedności państwa, a także chciał, aby Skonfederowane Stany Ameryki wróciły na stałe do Unii. Pierwszą propozycję, która miała pomóc zrealizować drugi cel, dał William Seward. Dotyczyła ona wszczęcia wojny z którymś z państw europejskich – Hiszpanią, Francją, Rosją lub Anglią, co miałoby doprowadzić do całkowitego zjednoczenia Stanów Zjednoczonych. Jednakże Lincoln ją odrzucił.
12 kwietnia 1861 roku rozpoczęła się wojna secesyjna. Tego dnia armia Skonfederowanych Stanów Ameryki zaatakowała Fort Sumter i szybko całkowicie go przejęła. Trzy dni później wydano rozkaz odzyskania obiektu, a następnie założono blokadę morską, która uniemożliwiała dostanie się do państwa nie tylko wrogom z Południa, ale i partnerom handlowym z Europy – między innymi Francję oraz Anglię, które wyraziły sprzeciw wobec takowej decyzji. Mimo to w maju państwa europejskie obwieściły swoją neutralność wobec amerykańskiej wojny. Kilka miesięcy później dwoje dyplomatów Konfederacji – John Slidell oraz James Murray Mason wyruszyli drogą morską do Wielkiej Brytanii, jednak w trakcie podróży zostali zatrzymani i aresztowani przez amerykańskich żołnierzy. W związku z tymi działaniami Anglia zażądała wypuszczenia ich. 28 grudnia zostali oficjalnie uwolnieni, gdyż ich zatrzymanie było bezprawne, na terenie neutralnym. W tym okresie na Lincolna spadały oskarżycielskie ataki s