Aleksander II Romanow (Aleksander II Mikołajewicz) był cesarzem Rosji, królem Polski Kongresowej (czyli Królestwa Polskiego połączonego unią z Imperium Rosyjskim) oraz wielkim księciem Finlandii od 2 marca 1855 roku aż do swojego zabójstwa w roku 1881.
Urodzony w Moskwie Aleksander Mikołajewicz (później znany jako car Aleksander II) był najstarszym synem Mikołaja I i Charlotty Pruskiej, która była córką Fryderyka Wilhelma III i Ludwiki Meklemburskiej-Strelitz. Aleksander przyszedł na świat 29 kwietnia 1818 roku na Kremlu w Moskwie w ówczesnym Imperium Rosyjskim. Mówi się, że jego wczesne życie niewiele wskazywało na jego potencjał jako władcy. Aż do chwili wstąpienia na tron Aleksandra w 1855 roku, w wieku 37 lat, mało kto wyobrażał sobie, że potomni będą go znali z wprowadzenia w życie najbardziej ambitnych reform podjętych w Rosji od czasów panowania Piotra Wielkiego. W okresie jego życia jako następcy tronu atmosfera intelektualna Petersburga nie sprzyjała żadnym zmianom. Wolność myśli i wszelkie przejawy prywatnej inicjatywy były bowiem z rozkazu jego ojca energicznie tłumione. Szerzyła się wówczas cenzura osobista i urzędowa, natomiast krytyka władz była uważana za poważne wykroczenie i była surowo karana. Kształcenie Aleksandra jako przyszłego cesarza odbywało się pod okiem liberalnego poety romantycznego i utalentowanego tłumacza Wasilija Żukowskiego. To właśnie dzięki niemu Aleksander opanował wiele przedmiotów i poznał główne nowożytne języki europejskie. W 1839 roku, kiedy rodzice wysłali go na wycieczkę po Europie, poznał dwudziestoletnią królową Wiktorię. Mówi się, iż młodzi zakochali się w obie i mieli nawet przelotny romans. Jednak nie mogli oni się pobrać, gdyż wówczas Aleksander nie był pomniejszym księciem Europy i sam był w kolejce do odziedziczenia tronu. (Może, gdyby Wielka Brytania i Rosja leżały po sąsiedzku, wówczas z tego związku powstałoby ogromne państwo Brytyjsko-Rosyjskie, ale znaczna odległość tych dwóch państw znacznie utrudniałaby panowanie w ich obu. Zatem związek ten nie miał racji bytu.)
Po objęciu tronu zachęcony przez opinię publiczną, Aleksander rozpoczął okres radykalnych reform. Między innymi była nią próba uniezależnienia się od arystokracji ziemiańskiej kontrolującej biedotę. Były to również wysiłki Aleksandra II na rzecz rozwoju zasobów naturalnych Rosji oraz reformy wszystkich gałęzi administracji. Najbardziej znaczącą reformą Aleksandra II jako cesarza była emancypacja rosyjskich chłopów pańszczyźnianych w 1861 ro
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
oku, za co jest znany jako Aleksander Wyzwoliciel. Było to nadanie własności ziemskiej chłopom. Były to ziemie przez nich wcześniej użytkowane. Car był odpowiedzialny również za inne znaczne reformy. Były to między innymi reformy takie jak: reorganizacja systemu sądowniczego, ustanowienie wybieranych sędziów lokalnych, zniesienie kar cielesnych, promowanie samorządu lokalnego poprzez system zemst, narzucenie powszechnej służby wojskowej, zniesienie niektórych przywilejów szlacheckich oraz promowanie edukacji uniwersyteckiej. Po zamachu na swoje życie w 1866 roku aż do śmierci Aleksander przyjął nieco bardziej reakcyjną postawę.
Aleksander II jako zwrócił się również znacznie w stronę polityki zagranicznej. Objawiło się to między innymi sprzedażą przez Aleksandra Alaski Stanom Zjednoczonym w 1867 roku. Zrobił to obawiając się, że ta odległa kolonia rosyjska w razie kolejnej wojny wpadnie wcześniej w ręce brytyjskie. Aleksander II Romanow dążył do pokoju. Odsunął się on wówczas od wojowniczej Francji, gdy w 1871 roku upadł Napoleon III. W 1872 roku Aleksander przyłączył się zaś do Niemiec i Austrii w tak zwanej Lidze Trzech Cesarzy, która ustabilizowała sytuację w Europie. Mimo pacyfistycznej polityki zagranicznej, w latach 1877-1878 Aleksander prowadził krótką wojnę z Imperium Osmańskim. Wojna ta doprowadziła do niepodległości Bułgarii, Czarnogóry, Rumunii i Serbii. Następnie zaś cesarz kontynuował ekspansję na Syberii i Kaukazie. Podbił również Turkiestan, zatwierdzając również plany ludobójstwa na Cyranach. Mimo rozczarowania wynikami kongresu berlińskiego w 1878 roku, Aleksander dotrzymał tego porozumienia. Do jego największych wyzwań wewnętrznych należało powstanie w Polsce w 1863 roku, na które odpowiedział pozbawieniem tego kraju odrębnej konstytucji i wcieleniem go bezpośrednio do Rosji. Aleksander proponował również dodatkowe reformy parlamentarne, by przeciwdziałać rodzącym się ruchom rewolucyjnym i anarchistycznym.
W dniu 13 marca 1881 roku jednak Aleksander został zamordowany w Petersburgu. Śmierć Aleksandra II była wielkim ciosem dla ruchu reformatorskiego. Udany zamach na Aleksandra II spowodował znaczne ograniczenie swobód obywatelskich w Rosji. Brutalność policji powróciła wówczas z pełną mocą po pewnym okresie powściągliwości za panowania Aleksandra II. Stało się tak, ponieważ świadkami śmierci Aleksandra II byli świadkami jego syn Aleksander III i wnuk Mikołaj II. Obaj przyszli cesarze przyrzekli wówczas, że nie spotka ich ten sam los co Aleksandra II.
Dodaj komentarz jako pierwszy!