Anastazja Romanowa

Anastazja Romanowa to najmłodsza córka cara Rosji Mikołaja II. Została zamordowana wraz z całą swoją rodziną. Przez dekady postać ta okryła legenda mówiąca, iż dziewczyna jako jedyna przeżyła masakrę bolszewików. Wierzono, że zasiądzie na tronie i wymierzy sprawiedliwość. Prawda jednak okazała się brutalna. Poznajmy historię Anastazji, ukochanej córki i siostry, która w dniu swej śmierci miała zaledwie siedemnaście lat.

Anastazja Nikołajewa Romanowa urodziła się 18 czerwca 1901 roku, w Peterhofie (Imperium Rosyjskie). Jej ojcem był Mikołaj II Aleksandrowicz Romanow, ostatni car Rosji (panujący od 1 listopada 1894 do 15 marca 1917 roku), król Polski (od 1 listopada 1894 do 15 marca 1917), Wielki Książę Finlandii (od 1 listopada 1894 do 15 marca 1917 roku). Matką Anastazji była z kolei Aleksandra Romanowa (Aleksandra Fiodorowna), która podobnie jak mąż, była ostatnią cesarzową w Rosji. Rodzina należała do dynastii Romanowów. Był to ród rosyjski panujący w Rosji od 1613 do 1917 roku. Oprócz omawianej postaci, królewska para miała jeszcze czwórkę dzieci: Olgę (urodzona w 1895 roku), Tatianę (urodzona w 1897 roku), Marię (urodzona w 1899 roku) oraz najmłodszego syna – Aleksego (urodzony w 1904 roku). Kiedy Anastazja się urodziła, jej ojciec był zawiedziony faktem, że ma czwartą córkę, gdyż oczekiwał męskiego potomka, który zostałby carem. Imię „Anastazja” oznacza „zmartwychwstała”, bądź „wskrzeszona”. Wbrew wyobrażeniu o życiu usłanego różami, dzieci Romanowów były wychowywane dość surowo. Podczas spania nie wolno było im używać poduszek (z wyjątkiem chorób), były hartowane zimnymi kąpielami i wymagano od nich już od najmłodszych lat utrzymywania czystości. Do dziewczynki zwracano się jej imieniem i nazwiskiem patronimicznym – Anastazja Nikołajewna. Nikt nie używał tytułu „Cesarska Wysokość”. Rodzice i rodzeństwo czasem nazywali ją „Malenaja”, co oznacza „diabełek”, „chochlik”, gdyż była bardzo żywiołowym i psotnym dzieckiem. Cechą charakterystyczną dziewczynki była zniekształcona lewa stopa („koślawy paluch”, zwany potocznie haluksem). Anastazja miała włosy o odcieniu rudo-blond, błękitne oczy, była dość pulchna i posiadała duży urok osobisty. Guwernantką opiekującą się czterema księżnymi była Margaretta Eagar. Temperament małej Anastazji czasami dawał się we znaki nauczycielom, służącym i domownikom. Dziewczynka potrafiła być psotna i wybuchowa, żonglowała kąśliwymi uwagami niczym wprawny kuglarz. Bywała też nieposłuszna i złośliwa. Nauka przychodziła jej z łatwością, posiadała wiele talentów i była niezwykle bystra. Anastazja dzieliła pokój ze swą starszą siostrą (Marią), z którą łączyła ją wielka przyjaźń, dziewczynki były niekiedy nawet ubierane w równe sukienki. Określano ich mianem „Małej Pary”, natomiast dwie starsze siostry – „Wielkiej Pary”. Uważa się, że wszystkie dzieci, podobnie jak matka, miały słabą krzepliwość krwi – nosiły gen hemofilii, co miało wpływ na ich wątłe zdrowie fizyczne. Najmłodszy z rodzeństwa (Aleksiej) cierpiał na Hemofilię typu B, rzadką postać tej choroby, co prowadziło do jego częstych chorób. Chłopiec był wyczekiwanym synem, ukochanym bratem, pieszczotliwie nazywano go „Małym”. Był oczkiem w głowie całej rodziny. Ulubieńcem królewskiej rodziny i doradcą w sprawie zdrowia dzieci był też Grigorij Rasputin. Mężczyzna był mnichem, kaznodzieją, mistykiem i egzorcystą, uważał się za jasnowidza. Anastazja (oraz jej rodzeństwo) bardzo lubiła Rasputina i często nazywała go przyjacielem. Jak powszechnie wiadomo, idylla rodziny Romanowów nie trwała długo.

W nocy z dnia 16 na 17 lipca 1918 roku car Mikołaj II, jego żona i wszystkie dzieci zostali zamordowani, a konkretnie – rozstrzelani. Bezpośredni rozkaz uśmiercenia królewskiej rodziny wydał pięć dni wcześniej sam Włodzimierz Lenin i Jakow Swierdłow, który był przewodniczącym Ogólnorosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego Rad oraz przywódcą bolszewików. Romanowie przebywali wówczas w tak zwanym „domu specjalnego przeznaczenia” (areszcie), w Jekaterynburgu. W nocy cała rodzina została obudzona i zaprowadzona do piwnicy, po przeczytaniu wyroku mężczyźni rozstrzelali każdego członka rodziny. Sprawcą masakry był bolszewicki oddział Wszechrosyjskiej Komisji Nadzwyczajnej do Walki z Kontrrewolucją, Spekulacją i Nadużyciami Władzy, zwany potocznie „CzeKa” Ciała rodziny zostały okradzione z posiadanych kosztowności, w bieliźnie dzieci były zaszyte diamenty. Następnie zwłoki zbezczeszczono, poćwiartowano, zalano kwasem i wrzucono (wraz z granatami) do dołu tuż obok nieczynnych szybów kopalni żelaza, na uroczysku „Czterech Braci”. Próbowano w ten sposób uniemożliwić ewentualną identyfikację. Dobę po egzekucji Romanowów zamordowano też pozostałych członków rodziny. Księżna Elżbieta (wdowa po Siergieju Romanow), Sergiusz Romanow (wnuk Mikołaja I), Włodzimierz Palej (kuzyn Mikołaja II) oraz Iwan, Igor i Konstanty (bracia, prawnucy Mikołaja I) również zostali bestialsko rozstrzelani. Wraz z rodziną zginęła też służba, a nawet ich ukochany pies pekińczyk. W dniu śmierci Anastazja Romanowa miała siedemnaście lat, z kolei jej rodzeństwo: Olga dwadzieścia trzy lata; Tatiana dwadzieścia jeden lat; Maria dziewiętnaście lat, a najmłodszy Aleksiej miał wówczas lat czternaście. Władze Moskwy zataiły ten mord i przez dekadę utrzymywały, że car wraz z rodziną przebywa ukryty w bezpiecznym miejscu. Spekulowano często, gdzie istotnie przebywają Romanowie, domniemano, że jest to Krym, Stany Zjednoczone, Rzym albo Londyn. Ta propagandowa informacja była tak przekonująca, że matka Mikołaja II (Maria Fiodorowna Romanowa) przez wiele lat wierzyła, że jej syn i wnuki istotnie są ukryci i bezpieczni. Rozpoczęto nawet śledztwo w tej spr