August II Mocny

August II Mocny
Znany także pod przydomkami:
August II Sas, Fryderyk August.
Król Polski urodził się 12 maja 1670 roku w Dreźnie. Zmarł 1 lutego 1733 roku w Warszawie.
Jego rodzicami byli Jan Jerzy III Wettyn, zwany Saksońskim Marsem i Anna Zofia Oldenburg.
Był drugim synem swoich rodziców, którzy od początku, szczególnie matka, zwracali szczególną uwagę na jego wychowanie.
Od 27 kwietnia 1694 roku – elektor Saksoni pod przydomkiem Fryderyk August I. Był także Wikariuszem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W latach 1697 – 1706, jak i 1709-1733 pełnił funkcję króla Polski. Był elekcyjnym królem Polski, pierwszym pochodzący z dynastii Wettynów.
Według legend jego przydomek wziął się od jego ponadprzeciętnej siły. Podobno potrafił zginać podkowy za pomocą rąk.
Za młodu rodzice, dbając o wykształcenie przyszłego króla, wysyłali go w wiele podróży, w tym: do Niemiec, Francji, Portugalii, Włoch czy Hiszpanii. Będąc tam, zaznajamiał się z wieloma europejskimi zwyczajami, które panowały na tamtejszych dworach.
Od 1689 roku do 1693 roku uczestniczył w kampaniach wojennych nad Renem przeciwko Francji, w których, na swoje nieszczęście, nie wykazał się zbyt dużymi umiejętnościami przywódczymi.
W tym samym roku, w 1693 roku, poślubił Krystynę Eberhardynę, z którą miał jednego syna – przyszłego króla, Augusta III Sasa. Jego żona, odmawiając zmiany wyznania, przekreśliła swoje jedyne szanse na koronację na królową Polski.
W 1689 roku flinta urwała mu człon kciuka u lewej dłoni.
Po śmierci brata Jana Jerzego IV, wskutek ospy, August w 1694 roku objął tron saksoński. W latach 1695 i 1696 dwudziestopięcioletni już król, poprowadził kampanię, dowodząc cesarsko-saską armią na Węgrzech przeciwko Turcji.
W 1696 roku umarł ówczesny król Polski- Jan III Sobieski, a tron pozostał bez władcy. Fryderyk August postanowił ubiegać się o stołek.
Od początku jego starań o polską koronę był wspierany przez cesarza Leopolda I; króla Węgier, Czech, Austrii, Niemiec i cesarza niemieckiego.
Szlachta, przekupiona przez Rosjan, za poleceniem cara Piotra I wybrała Augusta II Mocnego na swojego króla na zebraniu na sejmie elekcyjnym po wielomiesięcznym bezkrólewiu, trwającym od śmierci Jana III Sobieskiego.
Na spotkaniu, większość głosów uzyskał francuski książę Conti, jednak przez jego bierność, August ruszył na Wawel i zaczął jednać sobie coraz liczniejsze szeregi szlachty.
Dopiero u bram Krakowa został zatrzymany przez Franciszka Wielkopolskiego, który był zwolennikiem Cortiego. Przyszły król zdołał go jednak zjednać za pomocą kosztowności, które przekazał jemu i jego małżonce.
Aby mogła odbyć się koronacja, potrzebne były do tego insygnia koronacyjne, które były przechowywane w zamkniętym na osiem zamków wawelskim skarbcu. Każdy z kluczy należał do innej osoby, do siedmiu senatorów Rzeczypospolitej (byli to: wojewodowie: poznański, wileński, krakowski, kaliski, sandomierski, trocki, jak i kasztelan krakowski), a także do podskarbiego koronnego.
Sześciu z wymienionych stało po stronie Contiego, co uniemożliwiało zdobycie insygniów. Pomysł wyważenia drzwi też nie spotkałby się z uznaniem – uważano to za świętokradztwo.
Ostatecznie zdecydowano się na wybicie dziury w murze i wyniesienie tamtędy insygniów. Drzwi pozostały w stanie nienaruszonym.
15 września 1697 roku August II Mocny podpisał pacta conventa i został koronowany na króla w katedrze wawelskiej przez biskupa kujawskiego Stanisława Dąmbskiego. Prymas Radziejowski odmówił dokonania koronacji.
Dzięki temu, że Wettyn zdecydował się na szybkie działanie, udało mu się zdobyć Polski tron. Przejście na katolicyzm, wkroczenie na ziemie Rzeczypospolitej, jak i kupienie szlachty na sejmie i poparcie cara Piotra przyczyniło się do jego zwycięstwa.
Conti dopiero we wrześniu 1697 roku zjawił się w porcie w Gdańsku na czele eskadry sześciu okrętów dowodzonych pod przywództwem Jeana Barta. Już na początku listopada został zmuszony przez wojsko nowo wybranego króla do opuszczenia Polskich ziem.
Pod przewodnictwem Michała Radziejowskiego zawiązany został Rokosz łowicki skupiający zwolenników Contiego, nastawionych przeciwko Augustowi II Mocnemu, którzy w 1698 roku zerwali pacyfikacyjny Sejm.
Kolejny Sejm, zwołany w 1699 roku, uznał władze Augusta przy jednoczesnym postawieniu warunków, których władca nigdy nie spełnił.
Król od początku władzy rozważał, w którą stronę pchać swoje działania. Już w 1698 roku przeprowadził tajną rozmowę w Rawie Ruskiej z carem Piotrem I, w której omówili plany wojny przeciwko Szwecji. Polski król razem ze wspólnikiem opracowywali wprowadzenie traktatu pomocy na wypadek buntu poddanych.
Z królem Danii, Chrystianem V, zawarł przymierze, na mocy którego obie strony zobowiązały się do udzielenia wzajemnej pomocy w wysokości 8000 żołnierzy w razie potrzeby.
Podobny sojusz zawarł w 1699 roku po śmierci Chrystiana z jego następcą – Fryderykiem IV Oldenburgiem. Jeszcze w tym samym roku zawarł jednakową umowę z carem Piotrem I.
W 1699 roku na spotkaniu w Jańsborku wydał elektoratowi brandenburskiemu Fryderykowi III Hohenzollernowi zgodę na okupację Elbląga w zamian za zapłatę w wysokości 150 000 talarów.
August II Mocny doprowadził do rozwiązania wojsk RP. W kraju o porządek dbała saska armia.
Król umocnił swoją pozycję po zawarciu w 1699 roku pokoju w Karłowicach z Imperium Osmańskim, w wyniku którego odzyskała Podole utracone w 1672 roku.
Od 1 marca 1700 roku w Saksonii za obowiązujący uznał kalendarz gregoriański.
W 1699 roku, według postanowień kapitulacji, zapewnił sobie w Inflantach władzę dziedziczną. Inflanty to krainy położone nad Zatoką Ryską i Dźwiną.
August w 1700 roku dążył do wznowienia wojny ze Szwecją, mając za sprzymierzeńca cara Rosji.
Król chciał w ten sposób umocnić swoją pozycję wśród szlachty i doprowadzić do wprowadzenia rządów absolutnych.
Jednak August nie odniósł potrzebnych mu zwycięstw. Wojska próbujące zdobyć Rygę zostały skutecznie rozgromione przez Szwedów, podobny los spotkał Rosjan.
Niedługo potem, bo w 1701 roku, król szwedzki, Karol CII, odniósł kolejne zwycięstwo nad saskimi wojskami nad Dźwiną. Celem króla Szwedów była Rzeczypospolita. W księstwie litewskim w tym czasie trwała wojna domowa. Wielki hetman litewski Kazimierz Sapiela oddał się po opiekę Karola XII, który w zamian zażądał detronizacji Augusta.
Szwedzi coraz bardziej podbijali Polskę. Najpierw 19 lipca rozgromili wojska w bitwie pod Kliszowem, następnie 2 maja 1703 roku w bitwie pod Pułuskiem. Do sierpnia panowali już nad wszystkimi dzielnicami Korony.
W sejmie nadzwyczajnym, zwołanym w czerwcu 1703 roku, August musiał mierzyć się z nieprzychylnością zebranych, którzy byli niezadowoleni ze sposobu, w jaki prowadził swoje rządy. Na zebraniu otwarcie wystąpił przeciw prymasowi Michałowi Radziejowskiemu, który był głównym przewodniczącym opozycji. Na tym także zebraniu nakazał uprowadzenie królewiczów: Konstantego i Jakuba Sobieskich.
W 1703 roku zawarł kolejny traktat z Rosyjskim carem, od którego po raz kolejny uzyskał niezbędną pomoc. Car Piotr I ofiarował mu 300 000 rubli, jak i 12 000 żołnierzy. Cała ta transakcja przebiegła w ścisłej tajemnicy,
Przeciwnicy Augusta w tym samym czasie doprowadzili do zawiązania się zbrojnej konfederacji w Warszawie, by już niedługo potem, bo już na kolejnym zjeździe w styczniu 1704 roku, ogłosić detronizację króla Augusta II Mocnego.
Cała ta sytuacja przypadła do gustu Karolowi XII, który wykorzystał sytuację i spośród znanych sobie osób, wybrał sobie nowego przyjaznego króla Polski. Był to wojewoda poznański w młodym wieku – Stanisław Leszczyński. Już 12 lipca tego samego roku, sejm ele