Bitwa pod Korsuniem
Zamień czytanie na oglądanie!
Bitwa pod Korsuniem była drugą stoczoną w czasie powstania Bohdana Chmielnickiego, miała miejsce 26 maja 1648 r. Z jednej strony stali: Mikołaj Potocki oraz Marcin Kalinowski, jako kierujący siłami Rzeczpospolitej Obojga Narodów, przeciwko nim stanęli: Bohdan Chmielnicki oraz Tuhaj- bej jako kierujący zgrupowaniem Kozaków zaporoskich oraz sił Chanatu Krymskiego. Korsuń był warownym obozem, który od 1944 r. nosi nazwę Korsunia Szewczenkowskiego. Kozacy potrafili wygrać tamtą bitwę, natomiast po triumfie powędrowali do Białej Cerkwi, tam też rozmieszczono główne siły. Tatarzy powędrowali do Berdyczowa oraz do Radomyśla. Bitwa nad Żółtymi Wodami stanowiła pierwsze starcie w trakcie tamtejszej kampanii. Sytuacja zaczęła zaogniać się w marcu, kiedy to król Polski wiedział, że nie obejdzie się bez konfliktu z Kozakami, gdyż ci zerwali wszelkie rozmowy, które dotychczas prowadzone były z Potockim. Kozacy byli dość słabi, jednakże liczyli na triumf z tej racji, że byli wspierani przez Tatarów. Pod Korsuń przybył Jarema Wiśniowiecki, dołączając do sił Mikołaja Potockiego. Nasze oddziały wyruszyły do Czechrynia, Marcin Kalinowski otrzymał rozkaz, by udać się nad Żółte Wody. Nad Żółtymi Wodami Polacy musieli stoczyć ciężki bój, hetman dał rozkaz Kalinowskiemu, by ten wspomógł go pod Borowicą. Od 23 maja organizowano obóz warowny pod Korsuniem. Bohdan Chmielnicki uzyskał solidne wsparcie ze strony chłopstwa oraz żołnierzy z pułków kozackich. Bohdan Chmielnicki nie czekając na główne siły, postanowił uderzyć. Ludzie Chmielnickiego minęli Kudak, gdzie dowódca oznajmił, że choć nie dysponuje zbyt potężnymi siłami, jednak bez względu na wszystko, bić się będzie do końca. Siły kozacko- tatarskie zajęły Czechryń, liczyły teraz mniej więcej 18 tys. ludzi. Bohdan Chmielnicki mógł się cieszyć triumfami pod Piławcami, pod Korsuniem oraz nad Żółtymi Wodami, jednakże kolejny jego atak na Zbaraż zakończył się niepowodzeniem. Tuhaj- bej, który był zwycięskim dowódcą pod Korsuniem, niedługo po tej bitwie poniósł śmierć. Nie wiemy dokładnie, kiedy to śmierć poniósł ten przywódca wojskowy Tatarów Krymskich, gdyż część historyków stoi na stanowisku, że było to pod Zamościem. Mikołaj Jemiołowski przychyla się do tej tezy, podczas gdy pozostali twierdzą, że poniósł śmierć pod Beresteczkiem. Henryk Sienkiewicz unieśmiertelnia Tuhaj- beja w swoim wiekopomnym dziele, wchodzącym w skład Trylogii, jakim jest 'Ogniem i Mieczem’. W 1944 r. Korsuń był miejscem niezwykle ważnego starcia pomiędzy Sowietami oraz N
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!