Dokonania Justyniana Wielkiego

Justynian Wielki był potężnym władcą, o czym świadczy już jego przydomek. W czasie jego panowania, mającego miejsce w VI wieku (lata 527 – 565), Bizancjum opanowało liczne, rozległe tereny i przeżywało prawdziwy rozkwit. Justynian wsławił się również dzięki kodyfikacji prawa, co przyniosło usprawnienie działania jego rozległego imperium. Do dziś wspomina się go jako wyjątkowo racjonalnego w swych decyzjach, dobrego zarządzającego i skupiającego się na różnych dziedzinach, by kompleksowo przyczyniać się do wzrostu pozycji własnego państwa.

W czasie, gdy Bizancjum podlegało władzy Justyniana i jego żony Teodory, znacznie rozszerzyło się terytorium tego państwa. Opanowano Północną Afrykę, podbito Italię należącą do Wizygotów, państwo Wandalów, Mezopotamię, a także przyczółki znajdujące się w Hiszpanii i Galii. Podboje zapewniały bogate łupy i szybkie bogacenie się państwa, toteż dzięki nim następował dynamiczny rozwój.

Justynian mógł bez problemów rządzić i wprowadzać nowe zmiany, ponieważ sprawował silną władzę. W swych działaniach nikt go nie ograniczał, a wszyscy powoływani urzędnicy musieli działać w ramach, jakie cesarz nakreślał. Odpowiadał on za sprawowanie sądów, tworzenie prawa, był zwierzchnikiem sił zbrojnych. Dodatkowy prestiż i szacunek dodawało mu bycie zwierzchnikiem Kościoła – powoływał i odwoływał biskupów, sprawował nad nimi bezpośrednią władzę oraz sam rozstrzygał spory, które dotyczyły tematów wiary.

Nadrzędnym celem cesarza było odtworzenie uniwersalnego rzymskiego imperium. Chciał, by dominowała w nim jedna wiara. Dla Justyniana władza miała charakter boski, a szerzenie religii miało dla niego kluczowe znaczenie. Starał podporządkować się sobie papieża, zamknął również Akademię Platońską, która miała być wtedy określana jako ostoja pogaństwa.

Justynian Wielki zdawał sobie sprawę, że powiększające się imperium musi być sprawnie zarządzane. Dobra administracja i porządek miał dodatkowo pomóc w odpowiednim funkcjonowaniu państwa. Zdecydował się zatem na wprowadzenie wielkiej reformy prawnej, znanej obecnie jako Kodeks Justyniana. Władca nakazał spisanie prawa, które miało być zaczerpnięte z obowiązującego dotychczas prawa zwyczajowego oraz przepisów spisanych w pomniejszych kodeksach. Dzięki temu poprawił się system sądownictwa, którego działanie mogło być od teraz sprawniejsze i szybsze. W podobnych sprawach miały być wydawane takie same wyroki. Dokonano również podziału na prawo karne i cywilne.

Dodatkowo cesarz koncentrował się na odbudowywaniu