Edward VII

Edward VII był królem Wielkiej Brytanii i cesarzem Indii. Nosił imiona Albert Edward. Był jednym z najpopularniejszych brytyjskich monarchów, kochanym przez poddanych, mimo iż był bohaterem wielu skandalu i nie stronił od hazardu. Jako syn królowej Wiktorii po jej śmierci zasiadł na tronie brytyjskim. Królowa Wiktoria była konserwatywna do tego stopnia, że stała się symbolem pruderii. Edward VII był zupełnym przeciwieństwem – zasłynął z rozrywkowego i pozbawionego trosk trybu życia. Nie brał bezpośredniego udziału w sprawowaniu władzy, zajmował się bardziej funkcją reprezentatywną. Mimo to udało mu się zainicjować porozumienie brytyjsko-francuskie, a także miał wpływ na powstanie Trójporozumienia (tak zwana „ententa” była sojuszem zawartym pomiędzy Wielką Brytanią, Francją i Rosją). Oprócz działań politycznych zasłynął też jako arbiter mody, elegancji i braku jakichkolwiek uprzedzeń.
Albert Edward urodził się 9 listopada 1841 roku, w Londynie, a konkretnie w pałacu Buckingham, który jest oficjalną rezydencją brytyjskich monarchów. Wywodził się z dynastii Koburgów. Jego ojcem był Albert z Saksonii-Coburga-Gothy, książę Wielkiej Brytanii i Irlandii (od 1840 do 1861 roku). Matką była Wiktoria Hanowerska (Aleksandryna Wiktoria), królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii (od 1837 do 1901 roku) oraz cesarzowa Indii (od 1876 do 1901 roku). Edward był najstarszym synem i drugim dzieckiem królewskiej pary. Miał liczne rodzeństwo: Wiktoria Adelajda Maria Ludwika, znana jako Wiktoria Koburg (1840-1901), Alicja Maud Maria, znana jako Alicja Koburg (1846-1878), Alfred Ernest Albert (1844-1900), Helena Augusta Wiktoria (1846-1932), Ludwika Karolina Alberta (1848-1939), Artur Wilhelm Patryk Albert (1850-1942), Leopold Jerzy Duncan Albert (1853-1884), Beatrycze Maria Wiktoria Fedora (1857-1944). Uroczystość chrztu Edwarda odbyła się 25 stycznia 1842 roku, w kaplicy świętego Jerzego w zamku Windsor. Rodzicami chrzestnymi byli między innymi Fryderyk Wilhelm IV Hohenzollern (król Prus), Ferdynand II Koburg (Król Portugalii) oraz Adolf Hanowerski (książę Cambridge). Mały Edward w dzieciństwie nazywany był przez rodzinę zdrobnieniem „Bertie”. Jako iż był najstarszym synem monarchy, otrzymał automatycznie tytuł księcia Kornwalli, Rothesay, hrabiego Carrick, barona Renferw i lorda Wysp. Po ojcu z kolei odziedziczył tytuł księcia Sachsen-Koburg-Gotha i księcia saskiego. Od matki otrzymał tytuł księcia Walii i hrabiego Chester, a później został hrabią Dublina. W roku 1846 niespełna czteroletni mały książę wyruszył w rejs na Wyspy Normandzkie. Z tej okazji został dla niego uszyty strój marynarza, w którym prezentował się tak wspaniale, że wzbudził zachwyt opinii publicznej. W latach siedemdziesiątych XIX wieku strój marynarski stał się bardzo popularny wśród młodych chłopców i dziewcząt. Młody Edward już od dnia swych narodzin był przygotowywany do swej przyszłej roli monarchy. Jego matka pragnęła, aby był kopią swego uporządkowanego ojca. Wszelkie nieposłuszeństwa chłopca surowo karano dyskusyjnymi metodami wychowawczymi. W roku 1855 Edward odbył podróż do Paryża, gdzie przybywał na dworze cesarza Napoleona III. Miasto wywarło na młodzieńcu duże wrażenie. Kolejne lata też upłynęły pod znakiem licznych podróży po europejskich dworach, gdzie młody książę mógł poszerzać swoje horyzonty, jednak zawsze pod kontrolą rodziców. Po powrocie do domu odbył szkolenie wojskowe, w którym uzyskał stopień pułkownika, następnie rozpoczął studia w Oksfordzie (w październiku 1859 roku). Będąc na studiach Edward miał nieco więcej swobody, dlatego prędko jego upodobania skierowały się w kierunku polowań, hazardu, używek i kobiet. W międzyczasie książę odbył też podróż do Stanów Zjednoczonych, a następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Cambridge. Uzyskanie tytułu naukowego i przyswajanie wiedzy szło mu jednak dość opornie, młody Edward skupiał się bardziej na romansach. W grudniu 1861 roku zmarł książę Albert (na dur brzuszny). Stało się to dwa tygodnie po odwiedzinach u syna w Cambridge, kiedy to zastał Edwarda z kobietą (była to aktorka Nellie Clifden). Królowa Wiktoria oskarżała swego syna o spowodowanie złego stanu zdrowia u jej męża. Irytowało ją też frywolne i rozpustne zachowanie młodzieńca. Odsuwała Edwarda od wszelkich spraw politycznych i powierzyła mu funkcję wyłącznie reprezentacyjną, a sama owdowiała królowa wycofała się z życia publicznego. Edward z zaproponowanych przez matkę kandydatek na żonę wybrał księżniczkę Aleksandrę Duńską. Była to córka króla Danii Chrystiana IX i Ludwiki. Uroczystość ślubna odbyła się 10 marca 1863 roku, w kaplicy świętego Jerzego w Windsorze. Aleksandra była piękną, młodą kobietą, która z powodu choroby była niedosłysząca. Owocem związku owej pary była szóstka dzieci: Albert Wiktor Chrystian Edward (1864-1892), Jerzy V – Jerzy Fryderyk Ernest Albert (1865-1936), Ludwika Wiktoria Aleksandra Dagmara (1867-1931), Wiktoria Aleksandra Olga Maria (1868-1935), Maud Charlotta Maria Wiktoria (1869-1938) oraz Aleksander Jan Karol Albert, który zmarł dzień po swych narodzinach, w roku 1871. Pomimo wzięcia ślubu i posiadania licznego potomstwa, Edward nie porzucił swego hulaszczego i rozwiązłego trybu życia. Jego żona zdawała sobie sprawę z licznych zdrad i musiała je zaakceptować. Księcia Walii można określić mianem kosmopolity – uwielbiał podróże, nie miał uprzedzeń rasowych lub klasowych i prowadził bujne życie towarzyskie (oraz seksualne). Jego kochankami były słynne aktorki, hrabiny i tancerki. Edward stał się bohaterem kilku skandali (na przykład jego kochanką była żona Churchilla). Jakim był człowiekiem prywatnie? Cechowała go uprzejmość, choć uchybienia w etykiecie wywoływały w nim gniew, miał zmienne nastroje, w jednej chwili był miły, w drugiej arogancki. Nie lubił samotności i czytania, pasjonowały go mundury i odznaczenia. Sam został odznaczony Orderem Podwiązki w roku 1858, Orderem Ostu w 1867 oraz perskim Orderem Aghdas w 1904 roku. Edward regularnie odwiedzał opery, teatry, pola golfowe oraz…. domy publiczne. Jedną z jego pasji była też motoryzacja, podziwiał też rozwijającą się technologię. Ulubionym kompanem księcia był jego koń i pies rasy terier, o imieniu Cezar. W roku 1871 Edwarda zaatakowała choroba (dur brzuszny), co wywołało niepokój w narodzie. Udało mu się jednak wyzdrowieć. Dzięki temu epizodowi poprawiły się z reguły chłodne stosunki księcia z matką. W roku 1875 Edwarda mianowano marszałkiem polnym, a dwa lata później admirałem floty, uzyskał też prawo występowania publicznie w mundurze. Kolejnym zdarzeniem, które przyczyniło się do wzrostu sympatii wśród społeczeństwa do księcia był nieudany zamach w roku 1900, kiedy podczas pobytu w Brukseli Edward został postrzelony.
22 stycznia 1901 roku zmarła królowa Wiktoria, a więc to Edward został królem Wielkiej Brytanii i cesarzem Indii. W momencie obrania tronu mężczyzna miał już pięćdziesiąt dziewięć lat i nikłe doświadczenie polityczne. Przybrał imię Edward VII. Wkrótce król zachorował, więc dzień koronacji jego i małżonki został odroczony. Edward przeszedł operację usunięcia wyrostka robaczkowego i wrócił do zdrowia. Uroczystość koronacji odbyła się 9 sierpnia 1901 roku. Ceremonii udzielił arcybiskup Canterbury Frederick Temple. Pełen tytuł brzmiał: „Z Bożej łaski Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii oraz brytyjskich dominiów zamorskich król, Obrońca Wiary, cesarz Indii”. Podczas swego panowania Edward VII nie przejawiał zainteresowania polityką wewnętrzną, skierował się ku dyplomacji i kolejnym podróżom po Europie. Miał wyjątkowo „luźne” podejście zarówno do spraw korony, jak i do sposobu