Emilia Plater

"; k u swoich dotychczasowych żołnierzy. Emilia stała się wzorem odwagi, waleczności, pełni sił i pozytywnego podejścia do życia. Podczas poznawania nowych żołnierzy, na drodze Emilii stanęła Maria Raszanowiczówna. To uczestniczka powstania i jak się okazało nowa towarzyszka naszej bohaterki. Razem, ramię w ramię, walczyły pod Mejszagołą i Garbielowem. Dzięki wszystkim swoim zasługom oraz swojej postawie stale gotowej do walki już 5 czerwca dostała zaszczytny tytuł kapitana, nadany jej przez generała Dezyderego Chłapowskiego. Dostała także pod swoje skrzydła 1 Pułk Piechoty Litewskiej, z którym walczyła między innymi o Kowno. Ten tytuł oraz nowe osiągnięcia Emilii dały jej jeszcze większy szacunek innych żołnierzy. Niestety generał Chłapowski podjął trudną decyzję o zakończeniu walk. Emilia jednak nie chciała się poddać i zakończyć swojej przygody. W kobiecie było pełno werwy i sił do walki. Postanowiła więc udać do Warszawy, by tam stanąć do walki wraz z tamtejszymi powstańcami. W tę podróż udała się ze swoim krewnym Cezarym Platerem oraz swoją wierną towarzyszką Marią Raszanowiczówną. Jednak podróż okazała się nie taka prosta. Dziesięć dni znojów były ciężkim wyzwaniem. Przedzieranie się przez las doprowadziło do wykończenia fizycznego wszystkich żołnierzy. Towarzyszyło im ciągłe wyczerpanie, głód i niewyspanie. Szczególnie poszkodowana okazała się nasza bohaterka.
Niestety, zachorowała i udała się do dworku Abłamowiczów, który znajdował się w Justianowie. Tam przybrała inne nazwisko, konkretnie Korawińska. Spotkała tam bardzo dobrych ludzi, którzy pomogli jej wyzdrowieć. Jednak okazuje się, że organizm młodej kobiety był na tyle wyczerpany, że ten powrót do zdrowia był tylko chwilowy. Jej choroba się pojawiła i jeszcze bardziej pogłębiła. Doprowadziło to do jej śmierci. Ostatnim dniem, w którym jej waleczne serce biło, był przeddzień Wigilii Bożego Narodzenia, 23 grudnia 1831 roku. Jej grób do dziś możemy znaleźć na terenie dworku Abłamowiczów i co ciekawe, to jeden z najchętniej odwiedzionych nagrobków przez Polaków. To pokazuje jakie wrażenie zrobiło życie tej kobiety. Powstanie straciło jedną ze swoich największych uczestniczek, która zmarła w wieku dwudziestu pięciu lat.
Do dziś Emilia Plater jest symbolem wielkiego patriotyzmu, siły i walki. Gdyby nie słabe zdrowie, Emilia doszłaby do stolicy i wspomogła odziały walczące. Niestety nie dane jej było tego dokonać. To jednak nie sprawiło, że o niej zapomnieliśmy. Nadal ulice są nazywane jej nazwiskiem.
Nieliczni historycy jednak nie chcą pozostawić tak czystego obrazu tej bohaterki. Uważają oni, że przez swoje słabe zdrowie, Emilia nie była pomocą dla żołnierzy, a raczej im tylko przeszkadzała. Co więcej, odbierają jej zwycięstwa i sukcesy, które są jej przypisywane. Jaka jest prawda? Nie możemy tego sprawdzić. Jednak wolę, gdy po śmierci bohaterów narodowych nie zaczyna się wyciągać wszystkich brudów jakie istnieją lub tworzyć koncepcje, które mogą, ale nie musiały mieć odzwierciedlenia w rzeczywistości. Emilia była waleczna, na swoje zdrowie niestety nie miała wpływu, ale walczyła, bo kochała ojczyznę i chciała walczyć. Tego nie wolno jej zabierać, tak jak jej odwagi, męstwa i inteligencji.
Jeśli chodzi o wygląd naszej postaci, to nie są to znane fakty. Jest rozpowszechniony wizerunek młodej dziewczyny, o smukłej budowie i niewinnym spojrzeniu. Jej włosy powiewają na wietrze, a jej twarz jest piękna i słodka. To nie jest jej obraz. Nie ma prawdziwego i pewnego źródła potwierdzającego jej wygląd. Jednak ten wyidealizowany obraz został jej przypisany, przez co Emilia wzbudza jeszcze cieplejsze emocje i jest zapamiętywana.
Postawa naszej bohaterki bardzo rozpowszechniła się w romantyzmie, gdzie często inspirowała poetów do tworzenia dzieł, z waleczną kobietą w przebraniu mężczyzny na pierwszym planie. Głównym poematem, w którym pokazana jest postać bohaterki narodowej, to znany wiersz Adama Mickiewicza, jednego z najwybitniejszego pisarzy polskich, pod tytułem „Śmierć Pułkownika”. Mówi on o kapitanie, który umiera z powodu choroby, w jednym z domków, do którego trafił podczas swojej podróży. Budzi to powszechne zainteresowanie i współczucie wszystkich mieszkańców wsi. Tajemnicza postać pragnie pożegnać się ze swoją bronią i rumakiem, jak to robili wojownicy sprzed wieków. Nastaje moment smutnej śmierci bohatera. Wtedy dopiero po wyniesieniu ciała kapitana z dworku, bohaterem okazuje się nie mężczyzna, ale kobieta, a konkretnie nasza postać – Emilia Plater.
Cieszę się, że już przez dwoma wiekami mamy postacie, które tak dzielnie łamały stereotypy. Emilia nie dość, że się im sprzeciwiła, to jeszcze zrobiła to w nie byle jaki sposób, bo udała się do walki. To piękny dowód odwagi. Może faktycznie nie uczestniczyła we wszystkich walkach, które się jej przypisuje. Jednak dlaczego mamy się na tym skupiać. Pomyślmy, jakie musiała stoczyć walki, co przeżyć, czego my sobie nawet nie wyobrażamy. Nie zabierajmy Emilii Plater jej zasług, a przypominajmy o jej walkach i wartościach, które nią kierowały. Oddajmy cześć bohaterce.