Erich Julius Eberhard von dem Bach-Zelewski był dowódcą SS w nazistowskich Niemczech. Posiadał on tam wysoką rangę. W czasie II wojny światowej kierował on nazistowskimi działaniami wojennymi skierowanymi przede wszystkim przeciwko osobom uznanym przez reżim za wrogów ideologicznych. Kierował też działania przeciwko osobom stanowiącym zagrożenie dla nazistowskich rządów lub bezpieczeństwa Wehrmachtu na okupowanych terenach Europy Wschodniej. Jego praca wiązała się zwłaszcza ze szczególnym z okrucieństwami wobec ludności cywilnej. Pod koniec 1941 roku siły podległe von dem Bachowi liczyły około 15 tysięcy Niemców oraz około szesnaście razy więcej tak zwanych miejscowych „ochotników”. W 1944 roku kierował on brutalnym tłumieniem Powstania Warszawskiego. Pomimo jego odpowiedzialności za liczne zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości, Bach-Zelewski nie stanął przed sądem w procesach norymberskich. Brał w nich udział jednak jako świadek oskarżenia. Po latach zaś został skazany za przedwojenne morderstwa popełnione z pobudek politycznych. Zmarł on w więzieniu w 1972 roku.
Erich von dem Bach-Zelewski przyszedł na świat 1 marca 1899 roku w Lauenburgu na Kaszubach w Polsce. Po narodzinach dostał imię Erich Julius Eberhard von Zelewski. Był on synem Otto Johannesa von Zelewskiego oraz Amalii Marii Eveline. Erich dodał prawnie do nazwiska rodowego przedrostek „von dem Bach” pod koniec 1933 roku. 28 listopada dwa lata później usunął polskobrzmiącą część nazwiska „Zelewski”. Wiadomo, iż Bach-Zelewski wielokrotnie w swojej karierze manipulował swoim rodowodem. Robił to, aby wywrzeć większe wrażenie na swoich ówczesnych przełożonych. Mimo swojego arystokratycznego rodowodu Erich dorastał w ubóstwie.
W listopadzie 1914 roku, mając 15 lat, Erich zgłosił się na ochotnika do armii pruskiej. Wtedy to został wcielony do armii. Służył on w niej przez cały okres I wojny światowej mając stopień porucznika. Po zakończeniu wojny został on uhonorowany Krzyżem Żelaznym. Po wojnie Zelewski pozostał w armii walcząc z polskimi powstaniami śląskimi. W 1924 roku zakończył służbę z armii. Nie ma jednak pewności, czy sam zrzekł się służby wojskowej, czy został zwolniony. Wtedy to, już 25-letni, mężczyzna zapisał się do straży granicznej. Sześć lat później wystąpił z niej i zapisał się do wstąpił do partii nazistowskiej. W lutym kolejnego roku zaś Bach-Zelewski wstąpił do SS. 15 grudnia 1933 roku uzyskał on stopień brygadiera SS. Warto wspomnieć, iż w latach 1932- 1944 Bach-Zelewski pełnił również funkcję posła do parlamentu Rzeszy z ramienia partii nazistowskiej. W 1934 roku Bach-Zelewski uczestniczył w Nocy Długich Noży. Od tego czasu również pełnił funkcję dowódcy głównych okręgów SS. Trzy lata później zaś został mianowany Wyższym Dowódcą SS i Policji na Śląsku, a także pełnił funkcję dowódcy głównego okr�
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
ęgu SS Południowy- Wschód. W listopadzie 1939 roku Bach-Zelewski został Komisarzem do spraw Umacniania Niemczyzny na Śląsku Wschodnim. Do jego zadań należały przede wszystkim masowe przesiedlenia oraz konfiskata prywatnej własności Polaków. Bach-Zelewski był również wówczas inicjatorem budowy obozu koncentracyjnego Auschwitz. Pierwszy transport przybył do nowo utworzonego obozu w Auschwitz 14 czerwca 1940 roku. Dwa tygodnie później zaś Bach-Zelewski osobiście odwiedził obóz. Od lipca do września 1941 roku Bach Zelewski osobiście nadzorował eksterminację Żydów w Rydze i Mińsku przez oddziały Einsatzgruppe. Wtedy to regularnie przesyłał do centrali depesze o postępach eksterminacyjnych na zajętych przez Rzeszę terenach. 9 listopada 1941 roku von dem Bach został awansowany na dowódcę SS. Przez cały 1943 rok Bach-Zelewski dowodził jednostkami „antypartyzanckimi” na froncie centralnym. Około czerwca 1943 roku Himmler wydał rozkaz walk z bandytami i utworzył specjalne jednostki do tych działań, na których czele stał Bach- Zelewski. Mieli oni niezmiernie dużą swobodę działania. Do ich głównych zadań należało zaś przede wszystkim łapanie i zabijanie wszystkich przebywających na danym terenie żydów, komunistów oraz osoby uważane za należące do tych grup. Mówi się, iż pod kierownictwem Bacha-Żelewskiego formacje te były odpowiedzialne za masowe mordy na 35 tysiącach cywilów w Rydze oraz ponad 200 tysiącach na Białorusi i we wschodniej Polsce. W lipcu 1943 roku Bach-Zelewski otrzymał dowództwo nad wszystkimi akcjami antypartyzanckimi na terenie Belgii, Białorusi, Francji, Generalnego Gubernatorstwa, Holandii, Norwegii, Ukrainy oraz Jugosławii. W dniu 2 sierpnia 1944 roku Bach-Zelewski objął dowództwo nad wszystkimi oddziałami niemieckimi walczącymi z Armią Krajową podczas Powstania Warszawskiego. Po ponad dwóch miesiącach ciężkich walk i całkowitym zniszczeniu Warszawy, Bach-Zelewski zdołał przejąć kontrolę nad miastem, dopuszczając się przy tym okrucieństw, zwłaszcza masakry na Woli. Po zakończeniu działań wojennych w Europie Bach-Zelewski ukrywał się i próbował opuścić kraj. 1 sierpnia 1945 roku został jednak aresztowany przez amerykańskie wojska. W zamian za zeznania przeciwko swoim byłym przełożonym w procesach norymberskich Bach-Zelewski nie stanął przed sądem za żadne popełnione zbrodnie wojenne. W 1949 roku Bach-Zelewski opuścił więzienie. W 1951 roku Bach-Zelewski został skazany na 10 lat obozu pracy za zabójstwo przeciwników politycznych na początku lat 30. XX wieku. Karę zaczął jednak odbywać dopiero 7 lat później. W 1961 roku Bach-Zelewski został skazany na dodatkowe 10 lat aresztu domowego za zabójstwo sześciu niemieckich komunistów również na początku lat 30. Jednak żadne postawione mu zarzuty nie dotyczyły mordów ludności podczas II wojny światowej. Bach-Zelewski zmarł w monachijskim więzieniu 8 marca 1972 roku. Miał wówczas 73 lata.
Dodaj komentarz jako pierwszy!