Erich von Manstein

"; Niemcom udało się odzyskać znaczne terytorium. Udało się im również doprowadzić do zniszczenia trzech sowieckich armii oraz odwrotu trzech kolejnych. Manstein był również jednym z głównych dowódców w bitwie pod Kurskiem trwającej w okresie lipiec-sierpień 1943 roku. Jednak ciągłe spory Mansteina z Hitlerem na temat prowadzenia wojny doprowadziły ostatecznie do dymisji Ericha w marcu 1944 roku. W sierpniu 1945 roku zaś, kilka miesięcy po klęsce Niemiec, Manstein dostał się do niewoli brytyjskiej.
W sierpniu 1946 roku Manstein zeznawał na głównych procesach norymberskich zbrodniarzy wojennych. Przygotował on wówczas dokument, który wraz z jego późniejszymi wspomnieniami przyczynił się do kultywowania mitu czystego Wehrmachtu. Był to mit brzmiący, iż niemieckie siły zbrojne nie ponoszą żadnej winy za okrucieństwa Holokaustu. W 1949 roku Mansteina sądzono w Hamburgu za zbrodnie wojenne. Został on skazany pod dziewięcioma z siedemnastu stawianych mu zarzutów. Wśród nich znalazły się między innymi: złe traktowanie jeńców wojennych oraz zaniedbanie ochrony życia ludności cywilnej w swoim rejonie działań. Został on skazany na osiemnaście lat więzienia. Wyrok ten jednak został w późniejszym okresie zmniejszony do dwunastu lat. Ostatecznie jednak Manstein odsiedział tylko cztery lata, po czym w 1953 roku został zwolniony.
W połowie lat 50. pomagał w odbudowie sił zbrojnych rządu zachodnioniemieckiego jako doradca wojskowy. W 1955 roku opublikował swój pamiętnik „Verlorene Siege”. Był on w nim bardzo krytyczny wobec przywództwa Hitlera i zajmował się jedynie militarnymi aspektami wojny, ignorując jej polityczny i etyczny kontekst. Trzy lata później zaś opublikował on drugi tom swoich wspomnień pod tytułem „Aus einem Soldatenleben”. Obejmował on lata 1887-1939.
Manstein zmarł pod Monachium 9 lipca 1973 roku mając 85 lat. Został on pochowany z pełnymi honorami wojskowymi. Na jego pogrzebie zaś były obecne setki niemieckich żołnierzy wszystkich stopni.
Manstein został uhonorowany wieloma odznaczeniami. Wśród nich były między innymi: Krzyż Żelazny I i II klasy, Krzyż Rycerski I klasy Orderu Fryderyka z Mieczami, Zapięcie do Krzyża 1. i 2. klasy, Krzyż Kawalerski, Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu i Mieczami, Krzyż Honorowy Wojny Światowej, Krzyż Kawalerski Orderu Hohenzollernów z Mieczami, Krzyż Hanzeatycki.
10 czerwca 1920 Manstein ożenił się z Juttą Sibylle von Loesch. Mieli oni troje dzieci: Giselę, Gero oraz Rudrigera. Zmarł trzy lata temu jako ostatni z rodzeństwa mając 90 lat.