Faszyzm

Roger Griffin jest jednym z tych historyków, którzy definiowali faszyzm. Dla niego jest to palingenetyczny ultranacjonalizm. Faszyzm zdaniem tego historyka oznacza odradzający się radykalny nacjonalizm. Naród pełni funkcję przewodnią, stoi ponad interesami danej grupy.
Robert Paxton również opisywał faszyzm, nadał mu pięć atrybutów. Faszyzm odwoływał się do ceremonii, emocji, dlatego nie można go stawiać na równi z innymi -izmami.
Pionier i główny ideolog faszyzmu, Benito Mussolini, wychodził od założeń socjalizmu, tworząc schizmę, którą nazwał właśnie faszyzmem.
Dziennikarka Margherita Sarfatti podkreślała, że Duce był tym, który bardzo dokładnie śledził rozwój idei bolszewizmu. Ojciec Mussoliniego należał do I Międzynarodówki.
Antonio Gramsci oraz Amedeo Bordiga sami siebie określali terminem „mussoliniani”.
Benito Mussolini odszedł od socjalizmu, choć sam jeszcze określał się tym terminem, o co poszło? Stosunek do wojny; podczas gdy socjaliści byli nastawieni pacyfistycznie, on zamierzał przeć aż do zwycięstwa.
Benito Mussolini dostrzegł, że internacjonalizm nie ma przyszłości, podczas gdy bolszewicy chcieli znieść państwa narodowe. Włoch czuł, że jego ojczyzną jest Italia.
Benito Mussolini trafił na front I WŚ, po czym poczuł, że „jest włoski”.
Po I WŚ, Benito stworzył Fasci di Combattimento. Faszyści w lwiej części byli futurystami oraz radykalnymi syndykalistami.
Faszyzm jest oparty o nacjonalizm oraz o rewolucyjność, pogodził socjalizm z nacjonalizmem. Duce stworzył koncepcję 'narodu proletariackiego’, który musi prowadzić wojnę z 'bogatymi narodami’.
W 1919 r. Duce zrozumiał, że Włosi nie przyjmą partii, która będzie jednocześnie lewicowa i nacjonalistyczna.
Benito w przeciwieństwie do Lenina zdawał sobie sprawę, że etapu kapitalistycznego nie będzie w stanie ominąć, że taki musi nastąpić.
Benito, który jeszcze niedawno prezentował poglądy lewicowe, teraz miał za złe socjalistom, że go odrzucili, natomiast bolszewikom, że dogadali się z Niemcami.
Duce odchodził coraz bardziej od demokracji, był zachwycony postawą Gabriele d’Annunzio, który zajął Rijekę.
Faszyzm jest z natury populistyczny. Duce współpracował z lewicą, jednocześnie uderzał z ofertą też do tych grup, które lewica przerażała.
Faszyzm jest dzieckiem swoich czasów. Pamiętajmy, że wtedy gdy się rodził, w Bolonii stworzono sowiet, w Viareggio były bolszewickie znaczki oraz moneta, w Mediolanie działali anarchiści. Faszyzm pozwalał wierzyć, że kraj może być mocny i zjednoczony. Duce był przeciwnikiem religii, a także wrogiem monarchii.
Narodowa Partia Faszystowska z czasem zaczęła rosnąć w siłę.
Faszyzm działa na dwa fronty, broni parlamentaryzmu, by jednocześnie siać uliczną przemoc.
Ważną postacią był Italo Balbo, uliczny zabijaka, który formował faszystowskie bojówki.
Faszyzm włoski oparł się na teatralności, nawiązywał do czasów starożytnego Rzymu, przywracał Włochom dumę z tego, kim są.
Benito Mussolini przejął władzę w wyniku „Marszu na Rzym”, który był wydarzeniem nieomal mitycznym.
Przez długi czas nie zdawano sobie sprawy z faktu, jak groźni mogą być faszyści dla porządku konstytucyjnego. Sytuacja przypomina rosyjskich Eserów, którzy nie zdawali sobie sprawy do końca kim są bolszewicy oraz dokąd tak naprawdę zmierzają. W przeciwieństwie do sytuacji mającej miejsce w Rosji, faszyści nie zdelegalizowali opozycji politycznej, jednak wprowadzili cenzurę, tak by inne ugrupowania nie mogły w sposób skuteczny się przebić.
Faszyzm jest anty- naukowy, dużo miejsca poświęca retoryce, która z naukowością nie ma niczego wspólnego.
W marksizmie sytuacja jest odmienna, możemy bowiem przyrównać tezy Karola Marksa z ustrojem na Kubie.
W faszyzmie nie ma programów. Mamy pragmatyzm w świetle, którego kryterium prawdy jest jego użyteczność.
Faszyzm jest prawdziwy wtedy, kiedy jest użyteczny.
Prawda jest dla nich bezwartościowa, jeśli nie pozwala przetrwać. Jedyną wartością dla faszystów jest bezpieczeństwo grupy. Prawda ma znaczenie tylko, jeżeli broni interesu grupy. Kłamstwo w faszyzmie jest przyjęte, gdy dzięki jego użyciu realizujemy określony cel, który faszyści uważają za wyższy.
Czy system polityczny będzie przejmować się tym, czy faszyści naginają prawdę?
W systemach demokratycznych prawda jest ważna sama z siebie, faszyści zbytnio nie przejmują się prawdą, uważają ją pojęcie za iluzoryczne.
Faszyści dbają o to, by znaleźć miejsce dla siebie w systemie demokratycznym.
Bycie postrzeganym jako prawdomówni ma dla faszystów znaczenie.
Faszyzm ewoluuje i adaptuje się, nastawiony jest na osiąganie sukcesu.
Kiedy mówimy o faszyzmie, powinniśmy przede wszystkim skupiać się na jego działaniu.
Czy możemy mówić o jakiejś granicy, kiedy pojawia się faszyzm? Faszyzm jest procesem, jego zachowanie zależy od stadiów, na których w danej chwili się znajduje.
Faszyzm musi się początkowo zadziać, następnie zapuszcza korzenie w systemie politycznym, sięga po władzę, sprawuje ją, radykalizuje się.
Znając historię włoskiego faszyzmu wiemy, że ten tworzył się na ulicach.
Politycy faszystowscy wiele obiecują, by zebrać wokół siebie grono ludzi oddanych, stworzyć swe struktury, dlatego też Mussolini obiecywał kobietom prawa wyborcze, robotnikom natomiast wyższe pensje. Faszyzm włoski był najbardziej efektywny, gdyż zrezygnował z politycznej czystości. Hiszpańscy falangiści pozostali wierni swym hasłom, jednak w ten sposób znaleźli się na marginesie wielkiej polityki.
Faszyzm rozwinął się dzięki koalicjom. Władza, którą zdobyli jest legalna w sensie pragmatycznym.
W początkowym etapie faszyści włoscy współpracowali z liberałami, którzy byli dla nich politycznie potrzebni. Lewica, co ciekawe, była wrogiem faszyzmu, pomimo że jak już napisałem, młody Benito Mussolini był lewicowcem. Faszyści muszą sprawować władzę, jest to o tyle trudne, że weszli w szereg koalicji, które w pewnym momencie, zaczynają im ciążyć.
Faszyści przy pomocy partii starają się zaangażować wielką część społeczeństwa w działanie. Co ważne, działanie jest prowadzone dla samego działania, tak naprawdę jest bezcelowe. W tym momencie chodzi o retorykę.
Faszyzm potrzebuje wrogów. Dlatego, kiedy zbudowane zostało już społeczeństwo przyjazne idei, wtedy też należy iść celem szukania nowych wrogów.
Faszyzmu nie można utrzymać długookresowo.
Wielu ludzi uważa, że faszyzm jest dopiero wtedy, kiedy za przeciwstawienie się jemu, dana jednostka podlega sankcjom karnym. Oczywiście nie jest tak, świadczy to o braku znajomości tematu.
Wiemy już czym jest faszyzm, dlatego też warto odpowiedzieć sobie na pytanie, czym różni się od nazizmu? Benito Mussolini nie prowadził w swym państwie polityki segregacji, co miało miejsce w III Rzeszy. Nazizm wyewoluował z faszyzmu, przyjmując za najważniejsze kwestie rasowe. Kwestie rasowe we Włoszech znajdowały się na dalszym planie, liczył się naród.
Włoscy Żydzi zajmowali ważne państwowe funkcje.
Żydzi z III Rzeszy uciekali do Włoch, by schować się przed pogromami.
Zastanawiać może dlaczego nadal, jeśli jedna strona chce drugiej dopiec, łączy rasizm z faszyzmem. Na Zachodzie częściej używa się terminu 'nazis’, które bardziej i lepiej określa politykę rasową.
Dlaczego w Polsce nazizm mylony jest tak często z faszyzmem? Po II WŚ, kiedy budowaliśmy socjalizm, władze państwowe miały pewien zgrzyt, chciano budować socjalizm, jak więc łączyć to z rozumianym pejoratywnie narodowym socjalizmem?
W sposób celowy zastąpiono więc termin nazizm pojęciem faszyzm, wtedy też wszystko zaczęło się zgadzać. Takie postawienie sprawy doprowadziło do sytuacji, że Polacy implikowali, że może faszyzm i nazizm to pojęcia tożsame.
Propagandziści Polski Ludowej zastąpili słowo „nazizm” terminem „faszyzm”, teraz wystarczyło już tylko podpisywać plaka