Franklin Delano Roosevelt

"; choroby odradzało Franklinowi dalsze angażowanie się w politykę, jednak on zdecydował się kontynuować karierę jako polityk. Uczył się na nowo chodzić, tak, aby na publicznych wystąpieniach nie pojawiać się na wózku inwalidzkim. Przy wystąpieniach w pozycji pionowej musiał być jednak wspomagany przez innych. W 1926 roku Roosevelt założył centrum rehabilitacyjne w Warm Springs w stanie Georgia. Dwa lata później zaś Roosevelt wystartował w wyborach na gubernatora. Wygrał je i w styczniu kolejnego roku objął urząd. Proponował on wówczas budowę serii hydroelektrowni i starał się zaradzić trwającemu kryzysowi rolniczemu lat 20. XX wieku. W październiku 1929 roku doszło do niespodziewanego krachu na Wall Street. Stany Zjednoczone zaś zaczęły pogrążać się w Wielkim Kryzysie. Wówczas Roosevelt jako jeden z nielicznych dostrzegł powagę sytuacji i powołał stanową komisję ds. zatrudnienia. Został również pierwszym gubernatorem, który publicznie poparł ideę ubezpieczenia od bezrobocia. W maju 1930 roku Roosevelt rozpoczął ubieganie się o drugą kadencję gubernatorstwa, co mu się udało. W miarę zbliżania się wyborów prezydenckich dwa lata później Roosevelt coraz bardziej skupiał się na polityce krajowej. Zostając ponownie gubernatorem stał się on głównym kandydatem do nominacji prezydenckiej Demokratów. Zdobył on poparcie partii i oficjalnie rozpoczęła się jego kampania prezydencka. Głównym założeniem polityki Roosevelta jako prezydenta miało być stworzenie Nowego Ładu mającego wyciągnąć Stany Zjednoczone z głębokiego kryzysu. Taki plan przekonał amerykanów o Roosevelt zwyciężył we wszystkich stanach z wyjątkiem sześciu zostając prezydentem Stanów Zjednoczonych. Powstanie koalicji Nowego Ładu przekształciło wówczas amerykańską politykę. Roosevelt został wybrany w listopadzie 1932 roku, ale, podobnie jak jego poprzednicy, objął urząd dopiero w marcu roku następnego. Gospodarka Stanów Zjednoczonych jednak cały czad pogrążała się w kryzysie aż do momentu, gdy system bankowy został całkowicie zamknięty w całym kraju. Kiedy Roosevelt został zaprzysiężony 4 marca 1933 roku, Stany Zjednoczone znajdowały się u szczytu największej recesji w swojej historii. Jedna czwarta siły roboczej pozostawała bez pracy. Rolnicy byli w poważnych tarapatach, a produkcja przemysłowa spadła o ponad połowę od 1929 roku. Dwa miliony ludzi zaś było bezdomnych. Szereg ustaw wprowadzonych przez nowego prezydenta zaczął skutkować ożywieniem gospodarczym w kraju. Roosevelt zaproponował przede wszystkim stworzenie programu ubezpieczeń społecznych. Po raz pierwszy rząd federalny wziął na siebie odpowiedzialność za bezpieczeństwo ekonomiczne osób starszych, tymczasowo bezrobotnych, dzieci pozostających na utrzymaniu i niepełnosprawnych. Podczas gdy Pierwszy Nowy Ład z 1933 roku cieszył się szerokim poparciem większości sektorów, Drugi Nowy Ład stanowił wyzwanie dla społeczności biznesowej. Dzięki polityce Roosevelta warunki gospodarcze USA poprawiły się od 1932 roku, a on sam cieszył się dużą popularnością. Z tego też powodu w 1935 roku Roosevelt zdobył ponowną nominację do kandydowania w wyborach prezydenckich, które wygrał zostając prezydentem USA na drugą kadencję. W czasie jego drugiej kadencji jego głównym celem stał się sąd najwyższy i jego rozbudowanie. Niestety przez opozycję nie udało mu się to. Jej veta ustaw Roosevelta spowodowały, iż w latach 1937-1938 Stany Zjednoczone znów znalazły się w dołku gospodarczym. W trakcie trwania jego drugiej kadencji wybuchła II wojna Światowa. W lipcu 1940 roku wiele spekulowano na temat tego, czy Roosevelt będzie ubiegał się o bezprecedensową trzecią kadencję. Wówczas jeszcze można było w USA być dłużej prezydentem, ale dotychczas nikt wcześniej tego nie dokonał. On sam nie miał pewności, a wręcz twierdził, iż prawdopodobnie odda urząd innemu kandydatowi. Jednak gdy w połowie 1940 roku Niemcy przetoczyły się przez Europę Zachodnią i zagroziły Wielkiej Brytanii, Roosevelt uznał, że tylko on ma niezbędne doświadczenie i umiejętności, by bezpiecznie przeprowadzić naród przez nazistowskie zagrożenie. Roosevelt wygrał wybory w 1940 roku z poparciem 55% głosów powszechnych, 38 z 48 stanów i prawie 85% głosów elektorskich. Wojna światowa zdominowała uwagę prezydenta Roosevelta, który poświęcał sprawom światowym znacznie więcej czasu niż kiedykolwiek wcześniej. Polityka wewnętrzna i stosunki z Kongresem były w dużej mierze kształtowane przez jego wysiłki w celu osiągnięcia całkowitej mobilizacji ekonomicznych, finansowych i instytucjonalnych zasobów narodu na potrzeby działań wojennych. Roosevelt utrzymywał ścisłą osobistą kontrolę nad wszystkimi ważniejszymi decyzjami dyplomatycznymi i wojskowymi, ściśle współpracując ze swoimi generałami i admirałami, departamentami wojny i marynarki, Brytyjczykami, a nawet ze Związkiem Radzieckim. W sierpniu 1939 roku Leo Szilard i Albert Einstein wysłali do Roosevelta list, w którym ostrzegali przed możliwością realizacji przez Niemcy projektu budowy broni jądrowej. Roosevelt obawiał się konsekwencji dopuszczenia Niemiec do wyłącznego posiadania tej technologii i zezwolił na wstępne badania nad bronią jądrową. Roosevelt i Churchill uzgodnili, że będą wspólnie realizować ten projekt, a Roosevelt pomógł zapewnić współpracę amerykańskich naukowców z ich brytyjskimi odpowiednikami.
W marcu 1944 roku, krótko po swoich 62. urodzinach, Roosevelt przeszedł badania w szpitalu Bethesda i stwierdzono u niego wysokie ciśnienie krwi, miażdżycę, chorobę wieńcową powodującą dusznicę bolesną i zastoinową niewydolność serca. Roosevelt zaś zdawał sobie sprawę, że jego pogarszający się stan zdrowia może w końcu uniemożliwić mu dalsze pełnienie funkcji prezydenta, jednak wiedział, że kraj na niego liczy.
Choć niektórzy demokraci sprzeciwiali się nominacji Roosevelta w 1940 roku, prezydent nie miał większych trudności z zapewnieniem sobie ponownej nominacji na Narodowej Konwencji Demokratów w 1944 roku. Roosevelt dał jasno do zrozumienia przed konwencją, że będzie się starał o kolejną kadencję. Prezydent prowadził kampanię na rzecz silnej Organizacji Narodów Zjednoczonych, więc jego zwycięstwo symbolizowało poparcie dla przyszłego udziału narodu w społeczności międzynarodowej. Roosevelt wygrał wybory w 1944 roku ze znaczną przewagą głosów.
Po południu 12 kwietnia 1945 roku w Warm Springs w Georgii Roosevelta strasznie rozbolała głowa po czym osunął się na ziemię nieprzytomny. Zdiagnozowano u niego masywny krwotok śródmózgowy. O godzinie 15:35 tego samego dnia Roosevelt zmarł w wieku 63 lat. Następnego ranka ciało Roosevelta zostało umieszczone w trumnie udekorowanej flagą i załadowane do pociągu prezydenckiego, który wyruszył w podróż powrotną do Waszyngtonu. Wzdłuż trasy przejazdu tysiące ludzi zgromadziło się na torach, by złożyć mu wyrazy szacunku. Po pogrzebie w Białym Domu 14 kwietnia, Roosevelt został przewieziony pociągiem z Waszyngtonu do miejsca swojego urodzenia w Hyde Park. 15 kwietnia został pochowany, zgodnie ze swoim życzeniem, w ogrodzie różanym swojej posiadłości w Springwood.
Zmniejszający się stan zdrowia fizycznego Roosevelta był utrzymywany w tajemnicy przed opinią publiczną. Jego śmierć spotkała się z szokiem i żałobą na całym świecie. W Stanach Zjednoczonych ustanowiono 30-dniową żałobę narodową. W trakcie jej trwania zakończyła się II wojna światowa, jednak następca Roosevelta stwierdził, aby flagi na czas świętowania zostały jednak opuszczone do połowy masztów. Poświęcił też pamięci Roosevelta Dzień Zwycięstwa w Europie i jego obchody.