Franz Kutschera

"; ał również zastępcą Gauleitera dla Karyntii. Niedługo po wybuchu II wojny światowej Kutschera mianowano przedstawicielem komisarza obrony Rzeszy na XVIII Okręg Wojskowy w Karyntii. W marcu 1940 roku Kutschera na ochotnika zgłosił się do służby wojskowej. Został on przydzielony do 139 pułku lekkiej piechoty w 3 Dywizji Górskiej. Następnie zaś przeniesiono go do 6 Dywizji Górskiej. Brał on wówczas udział w bitwie o Francję w Wogezach w maju oraz czerwcu 1940 roku. W listopadzie tego samego roku awansowano go do stopnia SS-Brigadeführera. 14 kwietnia 1941 roku zaś, podczas niemieckiej kampanii bałkańskiej mianowano Kutschera szefem administracji cywilnej dla słoweńskiej Karyntii oraz Górnej Karyntii. Były one zarządzane w ramach jego okręgu. Tam to Kutschera wyróżnił się w walce z jugosłowiańskimi partyzantami niezwykłym fanatyzmem oraz surowością. 27 listopada zaś tego samego roku Kutschera został zdymisjonowany jako gauleiter, po pół roku urzędowania. W styczniu 1942 roku Kutschera przeniesiony został do sztabu w Centralnej Rosji. Pełnił tam funkcję przedstawiciela Komisariatu Rzeszy do spraw Umacniania Narodowości Niemieckiej. Zaraz po przybyciu na front wschodni Kutschera bezpośrednio zarządzał licznymi operacjami antypartyzanckimi i masowymi zabójstwami na okupowanych terenach Związku Radzieckiego. W listopadzie 1942 roku otrzymał stopień generała-majora policji. 5 maja 1943 roku zaś został mianowany dowódcą SS i Policji okręgu mohylewskiego. 25 września tego samego roku Kutschera objął stanowisko dowódcy SS i Policji w dystrykcie warszawskim. Po objęciu władzy w Warszawie znacznie zwiększył liczbę łapanek na obywateli polskich oraz liczbę egzekucji zakładników. Każdego dnia wywieszano publicznie listy z nazwiskami kolejnych Polaków, którzy mieli być rozstrzelani w przypadku jakiegokolwiek ataku na niemieckiego żołnierza lub policjanta. Szczegółowe miejsce przebywania Kutschery w Warszawie było ściśle strzeżoną tajemnicą Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy. Zostało ono jednak odkryte w grudniu 1943 roku przez szefa wywiadu oddziału Kedywu „Agat”. Po odkryciu Kutschery został on zaocznie osądzony przez tajny Sąd Specjalny Polskiego Państwa Podziemnego. Oskarżono go między innymi o liczne zbrodnie przeciwko narodowi polskiemu. Został on uznany za winnego i skazany na karę śmierci. W Londynie kierownictwo polskiego rządu na uchodźstwie zgodziło się z decyzją Sądu Specjalnego i zatwierdziło wyrok śmierci na Kutscherę. Wkrótce sporządzono rozkaz egzekucji i przekazano go dowódcy Kedywu, który miał zorganizować i wykonać zamach. Egzekucję przeprowadził oddział bojowo-sabotażowy Kedywu. Egzekucję planowano wykonać przed warszawską Komendą SS w Alejach Ujazdowskich. 1 lutego 1944 roku trzech strzelców Kedywu otworzyli ogień wprost do limuzyny Kutschera, gdy ta zbliżała się do Kwatery Głównej SS. Zarówno Kutschera, jak i jego kierowca zostali wielokrotnie postrzeleni i w efekcie zabici. Pogrzeb Kutschery naziści zorganizowali w pałacu Brühla. Jego ciało zostało następnie przewiezione specjalnym pociągiem do Berlina.