Henryk III Walezy
Henryk III Walezy
Urodził się w 1551 roku, dokładnie 19 września. Był czwartym z kolei synem Henryka II i Katarzyny Medycejskiej, natomiast szóstym dzieckiem. Jednak większość z jego rodzeństwa była chora psychicznie lub fizycznie. Jego brat Franciszek cierpiał na bóle głowy, Elżbieta była wątła i nerwowa, Klaudia, Ludwik, który dożył zaledwie półtora roku i Karol Maksymilian reagujący wybuchami furii. Jedynie Henryk, jego siostra Małgorzata i Herkules byli w pełni zdrowi.
Na chrzcie otrzymał imiona Aleksander Edward, a jego chrzestnym był król Anglii, Edward VI (stąd drugie imię przyszłego Henryka). Okres dzieciństwa upłynął mu z dala od ojca, który dużo podróżował ze swoją kochanką. Wychowywała go matka, na której dworze przebywały same kobiety, które rozpieściły Henryka i jego rodzeństwo. Uważa się, że przez to ostatnie pokolenie Walezjuszy było tak „zniewieściałe”, co skutkowało słabym zdrowiem rodzeństwa. Henryk z tego powodu przez pierwsze lata życia chodził w lekkich sukienkach. Dodatkowo był ulubieńcem matki, która spędzała z nim dużo czasu. Uczył się dobrze; jego ulubionym dziełem były „Żywoty sławnych mężów” Plutarcha. W 1558 roku brat Henryka, Franciszek został wydany za Marię Stuart. W następnym roku za mąż wyszły Klaudia i Elżbieta, a Aleksander został księciem Angoulême. Król planował utworzyć dla niego kolejny dwór, jednak 30 czerwca 1559 wyprawił turniej z okazji zamążpójścia córki. Jego przeciwnik trafił go kopią, przez oko w mózg. Król zmarł po 10 dniach od tego zdarzeniach, a na tronie zastąpił go najstarszy brat Henryka – Franciszek II, mający wtedy zaledwie szesnaście lat. Opiekę nad nim pełnili bracia Gwizjusze, przeciwko którym natychmiast powstała opozycja. Planowała ona porwać króla, jednakże nie udało jej się to. Niemal wszyscy jej członkowie zostali hugenotami. W czasie próby porwania zostali rozbici i powieszeni. Tej egzekucji przyglądał się również Henryk z rodzeństwem.
Ostatecznie Franciszek II zmarł niecałe dwa lata po objęciu funkcji króla. Jego następcą został dziesięcioletni Karol. Jego regentką ogłosiła się matka, choć prawo do tego posiadał Antonii de Burbon. Henryk miał z Karolem dobre relacje, ten zapewniał go, że wszystko chce z nim dzielić. Jednak takim rozwiązaniem poczuli się urażeni Gwizjusze, którzy próbowali namówić króla do ucieczki. Zostało to podsłuchane przez dwórki. Rada Królewska przesłuchała również Henryka, który poczuł się tym znieważony. W gniewie biegał po zamku w stroju kardynała i spalił siostrze książeczki do nabożeństwa.
W 1562 roku matka Henryka w imieniu Karola wydała edykt, w którym zezwoliła na odprawianie obrzędów protestanckich prywatnie. Doprowadziło to do wojny religijnej, w której zginęli Antonii Burbon i Franciszek Gwiz
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!