Henryk Walezy przyszedł na świat 19 września 1551 roku we Francji jako Edward Aleksander.RODZICE HENRYKA WALEZEGORodzicami chłopca była para królewska – król francuski Henryk II Walezjusz oraz królowa Katarzyna Medycejska. Małżeństwo pary zaaranżował Klemens VII, krewniak Katarzyny. Papież pragnął umocnić wpływy Medyceuszy, ale również zawrzeć sojusz francusko-papieski. Klemens zaproponował niebotycznie wielki posag, którego nie posiadał w swoim skarbu. Nie miał jednak zamiaru rezygnować ze swojego planu, więc zaciągnął pożyczkę, by móc wypłacić zobowiązanie.Klemens zmarł jednak przed spłatą całego posagu, a rodzina Henryka nie zamierzała zapomnieć o obiecanej fortunie – papież obiecał 100 tys. ecu. Kolejny papież oznajmił, że nie będzie zawracał sobie głowy zobowiązaniem nieodpowiedzialnego poprzednika. Cały dwór plotkował o niekomfortowej sytuacji Katarzyny Medycejskiej, pozwalano sobie nawet na docinki dotyczące faktu, że nie przyszła na świat w rodzinie królewskiej, tylko była księżną. Kobiety nie akceptował nawet ojciec małżonka, który często nie chciał z nią nawet rozmawiać.Ojciec Henryka Walezego darzył miłością jedynie swoją metresę – Dianę de Poitiers, która była kobietą jego życia. Metresa manipulowała królem, aby zyskiwać przywileje i kosztowności.Katarzyna nie mogła przez długi czas zajść w ciążę, co irytowało jej małżonka. Dworzanki plotkowały o jej bezpłodności, a Henryk II Walezjusz planował odesłać kobietę. Metresa króla jednak zachęcała mężczyznę, aby dał jeszcze szanse królowej, zachęcała go, aby spędzał z nią noce i dzielił z nią łoże. Diana obawiała się, że gdybym monarcha wybrał nową żonę, to zagroziłaby ona pozycji metresy, która wtedy była najważniejszą damą na dworze królewskim we Francji.Katarzyna jednak zyskała w oczach Francuzów, gdy rodziła dzieci. Mąż niekiedy liczył się z jej zdaniem.DZIECIŃSTWO I MŁODOŚĆ. RODZEŃSTWO HENRYKAOd narodzin wiadomo było, że młody Edward Aleksander nie zasiądzie na francuskim tronie, ponieważ nie przyszedł na świat jako pierworodne dziecko pary królewskiej.Edward nie spędził w dzieciństwie zbyt wiele czasu przy ojcu, ponieważ ten nie zamierzał zawracać sobie głowy sprawami związanymi z wychowaniem potomstwa. Często udawał się w podróże wraz ze swoją ukochaną metresą.Warto wspomnieć, że najstarsze dzieci pary królewskiej zmagały się z napadami agresji, nerwicą, nadpobudliwością, chorowitością i fazami manii prześladowczej. Z kolei Edward, Małgorzata oraz Herkules cieszyli się zdrowiem, nienajgorszą urodą oraz spokojem. Młodsze dzieci króla wyróżniały się inteligencją, a także zdolnościami humanistycznymi. Katarzyna Medycejska nie kryła zachwytu, gdy dowiedziała się o postępach syna w nauce.Edward spędzał wiele czasu na dworze matki, która dbała, by w jej towarzystwie pojawiały się kobiety o bajecznej urodzie i zasobnych portfelach. Królowa nauczała damy, jak owinąć sobie mężczyzn wokół palca.Dla rodzeństwa Edwarda szybko znaleziono małżonków. Dla siostry młodzieńca, Elżbiety de Valois, ojciec urządził wielki turniej rycerki i zabawy na dworze, gdy wyszła za mąż za Filipa II Habsburga. Król postanowił wziąć udział w zabawie i się pojedynkować. Odsłonił hełm, aby lepiej widzieć przeciwnika, który wbił mu niezamierzenie lancę w oko. Przeciwnik przeprosił monarchę i szczerze się przejął, ale Henryk wybaczył mężczyźnie i przekonał go, aby zachował spokój. Królem natychmiast zajęło się czterech medyków. Monarcha stracił przytomność i zmarł 10 lipca 1559 roku. Warto wspomnieć, że Katarzynie noc wcześniej śniło się, że jej małżonek stracił oko, więc usiłowała powstrzymać go przed pojedynkiem.Po śmierci króla władzę przejął najstarszy syn pary królewskiej – Franciszek II Walezjusz. 24 kwietnia 1558 roku poślubił córkę króla Szkocji – Marię Stuart. Franciszek szczerze pokochał małżonkę, był nią wręcz oczarowany. Maria odebrała staranne wykształcenie, pisała i czytała, posługiwała się językiem francuskim, a także włoskim, łaciną oraz szkockim. Dobrze jeździła konno i poznała tajniki sokolnictwa. Dodatkowo panna oczarowywała swoją wyjątkową urodą i wyprostowaną postawą. Młody monarcha zamiast skupić się na tronie stale zerkał w stronę Marii.Franciszek zmarł na infekcję ucha. Królem został więc Karol, a Katarzyna stała się regentką. Matka Edwarda rozglądała się za okazją także dla Edwarda. Regentka chciała doprowadzić do zaręczyn syna z hiszpańską księżniczką, ale dzieci nie mogły ze sobą rozmawiać. Hiszpańska etykieta zaskoczyła Francuzów swoją surowością i brakiem swobody. Do zaręczyn nigdy nie doszło, a Katarzyna ponownie zajęła się szukaniem okazji dla syna.Podczas bierzmowania Edward stał się Henrykiem.HENRYK I JEGO TALENT POLITYCZNY. KWESTIE MATRYMONIALNEHenryk znał się na polityce lepiej niż jego znudzeni bracia, którzy najchętniej udawali się na polowania. Młodzieniec bywał w salach, w których podejmowano najważniejsze decyzje państwowe.. Uczył się, jak ugłaskać przeciwnika i wodzić go za nos. Poznał też tajniki wojskowości. Mężczyzna zasiadł w Radzie Królewskiej, a praca w zamku sprawiała mu niemałą przyjemność. Całymi dniami potrafił siedzieć przy biurku i zajmować się sprawami administracyjnymi. Narzucał sobie plan i nie odpuszczał żadnego z zadań, które znalazło się na liście. Katarzyna Medycejska nie pogodziłaby się z losem, gdyby nie znalazła korony dla swojego najzdolniejszego potomka.Henryk poślubił księżną Mercoeur – Ludwikę Lotaryńską. Kobieta wpadła w oko mężczyźnie, była urodziwą i szczupłą blondynką o delikatnym głosie. Do ślubu doszło po koronacji Henryka na króla Francji, choć zaręczyć się miał z Anną Jagiellonką, która była starsza od potencjalnego narzeczonego o trzydzieści lat. Monarcha zwlekał więc z podróżą do Polski, zatrzymywał się wiele razy podczas podróży. Dodatkowo Anna słynęła z nieprzyjemnej, posępnej urody i trudnego charakteru. Kobieta odznaczała się wyniosłością, dociekliwością, zmiennością nastroju. Miewała też kaprysy i krytykowała ludzi ze swojego otoczenia. Nowy monarcha mocno się więc zniechęcił. Uznano ostatecznie bal koronacyjny za zaręczyny pary, czym oburzył się świeżo obrany król.STARANIA O KORONĘ POLSKĄSzansa na tron rodziła się na ziemiach polskich. W Polsce umierał Zygmunt II August, który nie pozostawił po sobie męskiego potomka, który mógłby przejąć władzę. Sekretarz zmarłego monarchy poinformował dwór francuski o możliwości ubiegania się o tron przez zdolnego Henryka.Poselstwo Katarzyny odwiedziło konającego Zygmunta II Augusta, ponieważ politycy pragnęli ślubu siostry Zygmunta z Henrykiem, lecz do rozmów nie doszło. Medycy nie dopuszczali ludzi z zewnątrz do cierpiącego monarchy, który zapewne nie miał sił do prowadzenia negocjacji.Warto jeszcze wspomnieć, że wcześniej miała miejsce we Francji noc świętego Bartłomieja. Matka Henryka planowała małżeństwo Henryka IV Wielkiego z Małgorzatą. Królowa kłamała, że papież udzielił pozwolenia na zawarcie związku małżeńskiego przez parę. Ważne jest, że Henryk IV był kalwinistą.Doszło do zamieszek w podzielonej religijnie Francji. Hugenoci i katolicy stale wdawali się w awantury, a rodzina królewska wiedziała, że musi zabić rebeliantów. Kalwiniści grozili dworowi śmiercią. Historycy szacują, że śmierć poniosło pięć tysięcy osób.Gdy poselstwo ponownie wybrało się na ziemie polskie, to zaskoczyli je obywatele polscy, którzy wiedzieli o masakrze. Nie chcieli nawet myśleć, że ktoś z tamtej rodziny królewskiej zasiądzie na tronie Polski. Posłowie dokładali więc wszelkich starań, aby wybielić postać mężczyzny. Opowiadano, że Henryk usiłował pokojowo zakończyć zamieszki i starał się rozmawiać z rebeliantami. Pisano nawe
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
et, że mężczyzna ukrywał hugenotów w tajemnicy przed rodziną, w co Polacy nie uwierzyli.O koronę ubiegało się kilku kandydatów, ale to właśnie Francuz wygrał w głosowaniu. Nowy monarcha musiał jednak przysiąc, że zachowa pokój między katolikami a kalwinistami, co nie do końca przypadło mu do gustu. Jednak polskie duchowieństwo ostrzegło Henryka, że jeżeli nie złoży takiej przysięgi, to nie będzie miał możliwości zasiadania na tronie w Polsce. Ponadto nowy monarcha musiał zgodzić się na przestrzeganie szeregu reguł które spisano w akcie prawnym zwanym artykułami henrykowskimi. Nazwa pochodzi od imienia Henryka, który podpisał dokument jako pierwszy. W zbiorze obietnic znalazły się takie podpunkty jak: prawo do wypowiedzenia królowi posłuszeństwa, jeśli ten odważy się złamać obietnice, zobowiązanie króla do podtrzymania i respektowania szlacheckich przywilejów, decyzje o wojnie podejmować miał sejm (król zobowiązany był konsultować takie decyzje), monarcha miał obowiązek konsultowania najważniejszych spraw i problemów z najbliższymi senatorami i regularnego zwoływania sejmu. Miał też zakaz używania tytułu dziedzicznego, a każdy obywatel posiadał prawo do wolności wyznania. Król miał za wszelką cenę utrzymać pokój w Polsce.HENRYK KRÓLEM POLSKIPolacy nie potrafili zaakceptować obyczajów króla Henryka III Walezego. Nowy monarcha lubił zabawy, spędzał wolne chwile wśród kochanek i nie zachowywał się zbyt poważnie. Króla zaskoczyły ubogie wsie i niemajętni mieszkańcy małych miast. Pozytywnie zaskoczył go jednak Wawel, który charakteryzował się przestronnymi korytarzami, a także miał kanalizację, której brakowało we Francji (w tym kraju zresztą często brakowało także prostych wychodków). We Francji często bywało ciemno, a w pomieszczeniach unosił się odpychający zapach. Higiena w Polsce wtedy była na nieco wyższym poziomie – ludzie korzystali z prowizorycznych toalet, a pokoje regularnie wietrzono. We Francji dworzanie załatwiali się do kominków albo w kątach korytarza.Polacy odebrali francuskich mężczyzn jako zniewieściałe i pyszne istoty. Sam monarcha przekłuł sobie uszy, aby nosić długie kolczyki. Ponadto na dworze króla widywano arystokratów o pomalowanych twarzach, a na ich szyjach wisiała kolorowa, wręcz pstrokata biżuteria. Król dbał o higienę używając perfum, podczas gdy Polacy zażywali kąpieli.Monarcha uzależnił się od hazardu. Często grywał w karty, ale nigdy nie korzystał z prywatnych funduszy. Henryk pobierał pieniądze i dobra ze skarbca, jednak gdy wygrywał – zysk chował do swojej prywatnej kieszeni. O ile we Francji starał się prowadzić sprawną politykę, to na ziemiach polskich urządził sobie swoisty plac zabaw. Monarcha nie interesował się losami państwa, a swoje zobowiązania wykonywał powierzchownie, o ile w ogóle zawracał sobie tym głowę. Urządzał sobie uczty, na których tańczyły nagie kobiety. Ponadto król nudził się w towarzystwie polskiej szlachty. Nigdy nie nauczył się języka polskiego.Otaczał się tabunem młodych mężczyzn, którzy nie byli jednak jego doradcami. Henryk wybierał do towarzystwa jedynie urodziwych i majętnych książąt, którzy dumnie kroczyli u jego boku. Mieszkańcy nazywali tych panów faworytami króla. Monarcha czasem zakładał damskie gorsety i zachęcał swoje towarzystwo, aby także się na to zdecydowało. Niekiedy panowie przypominali damy i wychodzili lepiej wystrojeni od kobiet. Mężczyźni ci zapuszczali włosy, a potem wymyślanie je upinali. Monarcha fundował swoim ulubieńcom kreacje wyszywane perłami, diamentami i złotymi nićmi, co budziło oburzenie wśród obywateli. Król trwonił pieniądze.Można więc podsumować, że Henryk II Walezy nie pokochał ziem polskich i nie przejmował się polityką. Możliwe, że tęsknił za rodzinną Francją, więc sprawy polskie traktował drugorzędnie.HENRYK ZNÓW WE FRANCJI. MAŁŻEŃSTWO. ŚMIERĆPo śmierci Karola X król wyjechał do swojej ojczyzny. Bez wcześniejszego poinformowania senatorów monarcha zmienił ubranie i pośpiesznie usiłował przekroczyć granice Polski. Sejm uznał, że może należy ogłosić bezkrólewie, ale początkowo większość szlachty nie chciała przystać na tę propozycję. Poinformowano króla, że powinien wrócić do Polski 12 maja 1575 roku. W przeciwnym razie miał stracić tron. Monarcha nie wywiązał się dobrze z powierzonych mu zadań, ale nigdy nie zrzekł się królowania na ziemiach polskich.Henryk III Walezy został koronowany na króla Francji. Wtedy właśnie poślubił Ludwikę i wydawał się uszczęśliwiony powrotem do swojej ojczyzny. Trwała kolejna wojna, ale skarbcowi brakowało funduszy na kontynowanie walk, więc król dał hugenotom wiele swobody. Pragnął jak najszybciej doprowadzić do pokoju i uporządkować francuskie sprawy. Sielanka uciekiniera jednak nie trwała zbyt długo, ponieważ Paryż zamieszkiwali głównie katolicy, którym nie podobały się ustępstwa wobec hugenotów. Rozpoczęły się bunty przeciwko Henrykowi. Król zmuszony został do natychmiastowego opuszczenia Paryża.1 sierpnia 1589 roku król udzielił audiencji dominikanowi, który nazywał się Jacques Clement. Duchowny wręczył władcy list, a gdy król skupił się na czytaniu, zadał Henrykowi cios nożem w brzuch. Król skaleczył czoło zamachowca, a strażnicy zabili go za pomocą mieczów. Ciało Jacquesa Clementa wyrzucono przez okno.Król wydawał się zdrowieć, ale z czasem pojawiła się gorączka. Zmarł o trzeciej nad ranem. Wcześniej odwiedził go spowiednik.Więcej o postaci Henryka Walezego można dowiedzieć się np. z biografii zatytułowanej „Henryk III Walezy w Polsce” autorstwa Macieja Serwańskiego.Na koniec warto wspomnieć, że w Henryku obudziło się zainteresowanie tematem memento mori. Zakładał ciemne szaty z haftowanymi trupimi główkami, odmawiał wymyślone modlitwy, a także zapisał się do klubu biczujących się mężczyzn.ZYGMUNT III WAZA KOLEJNYM WŁADCĄ POLSKIPo ucieczce niedoszłego małżonka Anna Jagiellonka została koronowana na króla Polski. Po pewnym czasie jednak całkiem zrezygnowała z korony na rzecz Zygmunta III Wazy. Był to jej krewniak, którego szczególnie ceniła, ponieważ odznaczał się pobożnością oraz poważnie podchodził do polityki. Stanowił swoiste przeciwieństwo Henryka Walezego, ponieważ nie spędzał czasu na zabawach i unikał wystawnych uczt.Nowy monarcha jednak nie wywiązał się z obowiązku tolerancji religijnej. Będąc pod silnym wpływem duchowieństwa, słuchał rad księży. Umacniał się w niechęci do różnowierców. Zabiegał o aprobatę papieża, zależało mu na silnym przymierzu z głową Kościoła.Monarcha zasłynął również ze swojego słabego zdrowia. U Zygmunta zdiagnozowano dnę moczanową, która dokuczała do mu końca życia. Schorzenie charakteryzuje się atakami ostrego zapalenia stawów, miejscowymi gorączkami i obrzękami w okolicach stawów. Zygmunt niemiłosiernie cierpiał, więc zgadzał się na drakońskie metody leczenia.Mimo utrudnień monarcha dbał o swój wizerunek. Był to człowiek wykształcony i dostojny, a jego żoną została również wyedukowana osoba – Anna Habsburżanka. Potrafiła czytać oraz pisać, jeździła konno i posługiwała się płynnie językami obcymi. Już od najmłodszych lat posługiwała się łaciną. Choć panna odebrała solidne wykształcenie i nie brakowało z nią tematów do rozmów, to nie zachwycała urodą. Nie należała do kobiet wysokich, a dodatkowo mocno się garbiła. Posiadała charakterystyczną dla Habsburgów wargę, ale za to mogły się podobać jej gęste kosmyki w ciepłym odcieniu blondu. Zamiast wyglądem mogła pochwalić się dobrodusznym charakterem, ponieważ nie była obojętna na krzywdę ludzką. W miarę możliwości starała się wspierać potrzebujących. Charakteryzowała ją empatia i wyrozumiałość. Według opowieści miała charakteryzować się radosnym usposobieniem, a jej głos oczarowywał słuchaczy.
Dodaj komentarz jako pierwszy!