Hermann Göring

Hermann Wilhelm Göring był niemieckim politykiem, dowódcą wojskowym i prawomocnie skazanym zbrodniarzem wojennym. Był on jedną z najpotężniejszych postaci w partii nazistowskiej, która rządziła Niemcami w latach 1933-1945. Göring był weteranem I wojny światowej. Był on również odznaczony Orderem Pour le Mérite. Był on również ostatnim dowódcą oddziału Jagdgeschwader 1 Jako wczesny członek partii nazistowskiej Göring był jednym z rannych podczas nieudanego puczu Adolfa Hitlera w 1923 roku. Podczas leczenia ran Göring nabawił się uzależnienia od morfiny. Uzależnienie to utrzymywało się do ostatniego roku jego życia. Po tym jak Hitler został kanclerzem Niemiec w 1933 roku, Göring został mianowany ministrem w nowym rządzie. Jako jedyny minister nie miał założonej teki osobowej. Jednym z jego pierwszych działań jako ministra było nadzorowanie tworzenia Gestapo. W 1934 roku zadanie to przekazał Heinrichowi Himmlerowi. Po powstaniu państwa nazistowskiego Göring zgromadził władzę i kapitał polityczny. Stał się on wówczas drugim najpotężniejszym człowiekiem w Niemczech. Został on mianowany naczelnym dowódcą sił powietrznych Luftwaffe. Funkcję tę sprawował do ostatnich dni reżimu. W 1936 roku Göring został mianowany pełnomocnikiem do spraw Planu Czteroletniego. Wtedy to powierzono mu zadanie zmobilizowania wszystkich sektorów gospodarki do wojny. Zadanie to sprawiło, że pod jego kontrolą znalazły się liczne agencje rządowe. We wrześniu 1939 roku Hitler wyznaczył go na swojego następcę i zastępcę we wszystkich jego urzędach. Po upadku Francji w 1940 roku Göring otrzymał specjalnie utworzony stopień Marszałka. Stopień ten dawał mu pierwszeństwo przed wszystkimi oficerami niemieckich sił zbrojnych. Do roku 1941 Göring był u szczytu swojej potęgi i wpływów. Wraz z postępem II wojny światowej jednak pozycja Göringa w oczach Hitlera oraz niemieckiej opinii publicznej spadała. Największy spadek zaliczyła ona po tym, jak Luftwaffe nie była w stanie zapobiec alianckim bombardowaniom niemieckich miast i zaopatrywaniu okrążonych sił Osi w Stalingradzie. Mniej więcej w tym czasie Göring coraz bardziej wycofywał się ze spraw wojskowych i politycznych. Wtedy to poświęcał się kolekcjonowaniu własności oraz dzieł sztuki, z których wiele zostało skradzionych żydowskim ofiarom Holokaustu. Poinformowany 22 kwietnia 1945 roku, że Hitler zamierza popełnić samobójstwo, Göring wysłał do Hitlera telegram z prośbą o zgodę na objęcie przywództwa w Rzeszy. Uznając jego prośbę za akt zdrady, Hitler usunął Göringa ze wszystkich stanowisk. Wydalił go również wówczas z partii i nakazał aresztowanie. Po wojnie Göring został skazany w procesie norymberskim w 1946 roku. Skazano go za konspirację, zbrodnie przeciwko pokojowi, zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości. Skazano go na śmierć przez powieszenie. Jednak na kilka godzin przed wykonaniem wyroku Göring popełnił samobójstwo połykając cyjanek.
Göring przyszedł na świat 12 stycznia 1893 roku w sanatorium Marienbad w Rosenheim w Bawarii. Był synem Heinricha Ernsta Göringa i jego drugiej żony Franziski Tiefenbrunn. Hermann był czwartym z pięciorga dzieci z drugiego małżeństwa ojca. Poza tym miał jeszcze troje rodzeństwa z pierwszego związku ojca. Ojciec Göringa był pierwszym gubernatorem generalnym Niemieckiej Afryki Południowo-Zachodniej. W czasie, gdy Göring się urodził, jego ojciec pełnił funkcję konsula generalnego na Haiti. Matka zaś wróciła na krótko do Niemiec, aby urodzić dziecko. Po sześciu tygodniach, zostawiając Hermanna z przyjaciółką w Bawarii wróciła do męża. Dopiero po trzech latach małżeństwo wróciło do Niemiec. Göring od najmłodszych lat interesował się karierą żołnierza. Bawił się on zabawkami w wojnę i przebierał w mundur bojarski, który dostał od ojca. W wieku jedenastu lat został zaś wysłany do szkoły z internatem. Jednak bardzo nie lubił tego miejsca. Wówczas sprzedał swoje skrzypce i wrócił do domu udając chorobę. „Chorował” tak, dopóki rodzice nie obiecali mu, że nie wróci do tej szkoły. Nadal lubił on gry wojenne. Studiował również krzyżackie legendy i sagi. Niedługo później został alpinistą. Zdobywał on szczyty w Niemczech, w masywie Mont Blanc i w Alpach austriackich. W wieku szesnastu lat został wysłany do akademii wojskowej w Berlinie Lichterfelde, którą ukończył z wyróżnieniem. W 1912 roku Göring wstąpił do pułku księcia Wilhelma. Kiedy w sierpniu dwa lata później rozpoczęła się I wojna światowa, Göring stacjonował ze swoim pułkiem w Mülhausen. W 1916 roku Göring służył w mieście garnizonowych położonym niecałe 2 km od granicy francuskiej. Przyjaciel jednak przekonał go do przeniesienia się do lotniczych sił bojowych. Nie otrzymał on jednak oficjalnego zezwolenia. Mimo to sam się przeniósł. Wtedy to obaj zostali przydzieleni jako zespół do Brygady FFA 25 w 5 Armii Księcia Koronnego. Odbywali misje rozpoznawcze i bombowe. Za nie książę koronny odznaczył Göringa i jego przyjaciela Loerzera Krzyżem Żelaznym I klasy. Po ukończeniu kursu pilotażu Göring został przydzielony do korpusu Jagdstaffel 5. W lutym 1917 roku został przeniesiony do Jagdstaffel 26. Odnosił on kolejne zwycięstwa powietrzne aż do maja, kiedy to powierzono mu dowodzenie Jagdstaffel 27. Po zakończeniu I wojny światowej, tak jak wielu innych niemieckich weteranów, Göring był zwolennikiem legendy o wbiciu noża w plecy. Było to przekonanie, że armia niemiecka tak naprawdę nie przegrała wojny, lecz została zdradzona przez cywilne dowództwo.
Po wojnie Göring nadal zajmował się lotnictwem. Próbował swoich sił w lotnictwie szturmowym. W 1919 roku przeniósł się do Szwecji i rozpoczął pracę w szwedzkich liniach lotniczych. Zimą 1920-1921 Göring po raz pierwszy zobaczył swoją przyszłą żonę baronową Carin von Kantzow. Zauroczyli się oni sobą i spędzali razem dużo czasu. W 1921 roku jednak Göring wyjechał do Monachium, aby studiować nauki polityczne na uniwersytecie. Carin będąca wówczas jeszcze mężatką szybko wzięła rozwód i wyjechała za ukochanym. I tak 3 lutego 1922 roku pobrali się. W 1922 roku zaś