Jerzy Kukuczka

JERZY KUKUCZKA
Jerzy Kukuczka przyszedł na świat 24 marca w 1948 r. w Katowicach. Jego rodzicami byli Jadwiga oraz Józef Kukuczka. Miał żonę Cecylię i dzieci – Wojciecha i Macieja. Zawsze starał się spędzać z nimi jak najwięcej czasu.
Kukuczka od wczesnego dzieciństwa był bardzo związany ze sportem. W szkole średniej jego pasją było podnoszenie ciężarów. Jednak musiał przestać, ze względów zdrowotnych. Później, w 1965 roku, został członkiem Harcerskiego Klubu Taternickiego (HKT) im. gen. Mariusza Zaruskiego w Katowicach, gdzie prowadził działalność turystyczną na rzecz hufca. Między innymi brał udział w organizowaniu imprez turystycznych, w których były elementy wspinaczki. W 1966 r. stał się członkiem Klubu Wysokogórskiego w Katowicach. Tam zrealizował swój kurs wysokogórski.
W Tatrach Kukuczka był bardzo dużo razy. 20 lutego wspinał się przez tzw. Grzybek na północnej ścianie Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego. Towarzyszyli mu Danuta Gellner-Wach, Janusz Skorek i Zbigniew Wach. Później – od 16 do 18 kwietnia 1971 r. – Kukuczka pierwszy raz przeszedł drogę zwaną „Kurtykówką” na wschodniej ścianie Małego Młynarza. Wspinał się tam z Jerzym Kallą i Zbigniewem Wachem. Następnie 22 lipca 1971 r. przeszedł przez „Drogi Pająków” na północnej ścianie Wołowej Turni wraz z Januszem Skorkiem i Marianem Piekutowskim. Było to pierwsze polskie przejście. Od 3 do 6 stycznia 1972 r. przeszedł północno-wschodnią ścianę Małego Młynarza z Tadeuszem Gibińskim i Zbigniewem Wachem. 23-24 czerwca 1972 r. Kukuczka poprowadził nową drogę na Małym Młynarzu z Danutą Gellner-Wach, Zbigniewem Wachem i Januszem Skorkiem. Ostatnie jego wejście na Tatry odbyło się 8 lutego 1977 r., gdzie wyznaczył nową drogę północnym filarem Małego Durnego Szczytu z Andrzejem Machnikiem.
Kukuczka nie tylko wspinał się na szczyty Tatr. W Dolomitach w 1972 r. zdobył Monte Civetta oraz Cima Bancom. Za to w 1973 r. wspiął się na Marmoladę.
W Alpach także zaliczył parę dróg. Były to między innymi „Aureille-Fentren”, „Droga Paryżan” oraz „Major”. Poprowadził też dwie nowe drogi – na Petit Dru i na północnej ścianie Pointe Hélene w Grandes Jorasses.
W Hindukusz 1 sierpnia 1976 nową drogą zdobył Kohe Awal. Podróżował wtedy sam. Od 10 do 11 sierpnia wszedł na Kohe Tez z J. Barankiem, S. Cholewą i H. Natkańcem.
Jednak najwięcej szczytów Kukuczka zdobył w Koronie Himalajów i Karakorum.
4 października 1979 r. zdobył Lhotse. Była to wyprawa Klubu Wysokogórskiego. Towarzyszyli mu: Andrzej Czok, Andrzej Heinrich i Janusz Skorek. Nie używali wtedy butli tlenowych.
Następna wyprawa odbyła się 19 maja 1980 r. Kukuczka wszedł na Mount Everest nową drogą wraz z Andrzejem Czokiem. Na początku częściowo wspomagali się tlenem z butli, jednak później tlen im się skoczył podczas ataku szczytowego.
Następnie 15 października 1981 r. alpinista zdobył Makalu nową drogą. Było to pierwsze solowe wejście w Nepalu.
W lecie, 30 lipca 1982 r., Kukuczka zdobył Broad Peak drogą klasyczną. Razem z nim wspinał się Wojciech Kurtyka. Nie wspomagali się tlenem butli.
Około rok później alpinista zdobył nową drogą Gaszerbrum II razem z Wojciechem Kurtyką. Było to pierwsze wejście południowo-wschodni granią. Tu także nie wspomagali się tlenem z butli.
Nie minął miesiąc, a Kukuczka z Kurtyką zdobyli Gaszerbrum I.
Około dwa lata później, 21 stycznia 1985, alpinista wraz z Andrzejem Czokiem zdobyli Dhaulagiri. Było to pierwsze zimowe wejście.
15 lutego 1985 r. Kukuczka zdobył Czo Oju bez wspomagania tlenem z butli.
Potem – 13 lipca 1985 – himalaista wszedł nową drogą na Nanga Parbat. We wspinaczce towarzyszyli mu: Carlos Carsolio, Zygmunt Andrzej Heinrich i Sławomir Łobodziński. Mężczyźni szli bez wspomagania tlenem.
Pół roku później – 11 stycznia 1986 – wraz z Krzysztofem Wielickim, Kukuczka zdobył Kanczendzonga. Było to pierwsze zimowe wejście od południowej strony.
8 lipca 1986 alpinista wszedł nową drogą na K2. Towarzyszył mu Tadeusz Piotrowski, który niestety zginął w czasie zejścia.
10 listopada 1986 zaliczył Manaslu, nową drogą, z Arturem Hajzerem. Nie wspomagali się tlenem z butli.
Później, 3 lutego 1987, Kukuczka zdobył Annapurna I. To było pierwsze wejście zimowe z Arturem Hajzerem od strony północnej. Nie wspomagali się tlenem.
18 września 1987 Kukuczka zaliczył kolejny ośmiotysięcznik – Sziszapangmę. Szedł wtedy nową drogą. Wspinał się z nim Artur Hajzer. Wchodzili bez wspomagania tlenem.
Ostatnią trasę, jaką mógł zdobyć, była wyprawa Śląskiej Grupy Himalajskiej. Podróżował z Ryszardem Pawłowskim południową ścianą Lhotse. Wyznaczali wtedy nową drogę. Niestety podczas wspinaczki himalaista odpadł od ściany i spadł w przepaść.
Podsumowując, najważniejszym osiągnięciem Jerzego Kukuczki było zdobycie Korony Himalajów i Karakorum i to w ciągu zaledwie ośmiu lat (1979-1987) jako drugi człowiek na świecie. Pierwszym był Reinhold Messner. To bardzo wielki wyczyn.
Oprócz tego Kukuczka wyznaczył jedenaście nowych dróg na zdobytych ośmiotysięcznikach. Do tej chwili nikt nie pobił rekordu, ponieważ drogi na K2 nikt nigdy nie powtórzył.
Siedem wejść na ośmiotysięczniki Kukuczka zdobył w stylu alpejskim. Była to między innymi wspinaczka na K2.
Alpinista zdobył także dwa ośmiotysięczniki w ciągu jednej zimy. Nikomu tego jeszcze nie udało się zrobić.
Ostatnim z tych na