Juliusz Cezar

Gajusz Juliusz Cezar (13 VII 100 r. p.n.e.- 15 III 44 r. p.n.e.) wywodził swe pochodzenie od Eneasza, którą to postać znajdziemy na kartach „Eneidy”. Ród Cezara był niezbyt popularny po tym, jak rządy w Rzymie objął Sulla. Stronnictwo popularów, którego był przedstawicielem było ostro zwalczane. Lucjusz Korneliusz Sulla był konserwatystą, promującym optymatów.
Rodzice Cezara pochodzili z bardzo bogatych rodów, przez co nasz bohater wzrastał w bogactwie, mógł się wszechstronnie wykształcić.
Historycy wiedzą jak dotąd niewiele na temat edukacji Cezara.
Młody Cezar został kapłanem boga Jowisza, który to tytuł wnet utracił.
Pamiętajmy, że Jowisz był najważniejszym bogiem starożytnego Rzymu, odpowiednikiem greckiego Zeusa, więc już w młodym wieku polityk z rodu Juliuszów osiągnął bardzo wiele. Od początku było widać, że Cezar mierzy znacznie wyżej, rola którą uzyskał tak naprawdę mogła być dla niego jedynie ogranicznikiem.
Chodziło w tym przypadku o to, że kapłan miał zakaz opuszczania Italii, więc szanse na zdobycie doświadczenia bojowego zostałyby zniwelowane do zera.
Prawdopodobnie Cezar związał się z dziewczyną z niższych sfer, gdyż taki krok spowodowałby niemożność zostania kapłanem.
Oczywiście, kapłan w starożytnym Rzymie mógł być żonaty, jednakże partnerka musiała być przedstawicielką znakomitego rodu.
Cezar otrzymał rozkaz, by rozwiódł się ze swoją małżonką Kornelią Cynillą, którego nie posłuchał.
Ojciec Kornelii dostrzegł potencjał w Cezarze, dlatego też oddał mu swoją córkę.
W chwili kiedy dyktatorem został Sulla, Cezar pozostał bez silnych sprzymierzeńców, co więcej reprezentował ugrupowanie, które zostało pozbawione władzy.
Pewnym komplementem dla osoby Cezara może być fakt, że Sulla widział w nim realne zagrożenie.
Po tym jak Sulla kazał Cezarowi rozwieść się z małżonką, nasz bohater nie chcąc popadać w konflikt z dyktatorem uciekł w góry.
Żołdacy Sulli pojmali Cezara, jednak ten postanowił wykupić się sowitą łapówką, co przyczyniło się wkrótce do jego uwolnienia.
Rodzina Cezara wstawiła się za nim, na co Sulla wkrótce przystał.
Juliusz Cezar miał prawo wrócić do Rzymu, jednak tego nie uczynił, gdyż jak słusznie zauważył, jego pozycja była jeszcze wtedy niska, chciał ją należycie wzmocnić.
Cechą ludzi wielkich jest chęć nauki, również Cezar postanowił nabywać wiedzę zwłaszcza na polu bitwy.
Istotną cechą wybitnych jednostek jest cierpliwość, polityk którego opisuję wiedział, że wszystko musi potrwać, dlatego też nie ruszył do Wiecznego Miasta po tym jak śmierć poniósł Sulla.
Juliusz Cezar uznany został za postać bardzo niebezpieczną dla optymatów, nie dowierzając Sulli postanowił się ukrywać.
W Rzymie Juliusz Cezar miał wielu zwolenników, w tym Aureliusza Kottę, który był ceniony przez Sullę.
Następca rodu Juliuszów był świadomy, że musi się wykazać, gdyż na razie nie ma pozycji politycznej.
Misja, którą przyszły przywódca miał w Bitynii, wpłynęła na jego odbiór. Złośliwi mawiali, że Cezar miał romans z Nikomedesem IV.
Biorąc pod uwagę, że Nikomedes przepisał swe królestwo Rzymowi, mogą wskazywać, że istotnie ziarenko prawdy tkwiło w tych przypuszczeniach.
Wiemy, że młody Cezar był wojskowym bitnym, mężnym, odważnym, gdyż jedynie takim przyznawano tzw. coronę civicę, czyli wieniec z liści dębowych.
Wyróżnienie takie wiele znaczyło, gdyż nawet senatorowie musieli wstawać, kiedy taki wojak wchodził do senatu. Cezar następnie udał się do Cylicji, ponieważ nie chciał narażać się Sulli.
W 79 r. p.n.e. Sulla zrezygnował z władzy, wkrótce później umarł.
Cezar jako obeznany w polityce miał świadomość, że jest jeszcze zbyt wcześnie, żeby przejąć władzę z rąk optymatów. Marek Lepidus chciał przejąć władzę z rąk optymatów, co zakończyło się jednak porażką.
Cezar prowadził politykę małych kroków, podjął działania sądowe przeciwko Gnejuszowi, którego posądził o defraudację. Dolabella został wybrany nieprzypadkowo, był bowiem stronnikiem Sulli, jednak sprawę prowadzoną w Macedonii wygrał.
W 75 r. p.n.e. Juliusz Cezar został porwany przez piratów, właśnie wtedy został zapamiętany jako ten, który potrafi się mścić na swoich wrogach. Polityk znany był z braku wiary w ludzi.
Juliusz Cezar był niezrównanym wojskowym, brał udział w walkach o Bitynię.
Po śmierci Aureliusza Kotty, wuja, został wyznaczony, by zająć jego pozycję. Wuj zasiadał w kolegium pontyfików, które było ciałem polityczno- religijnym.
W 68 r. p.n.e. Cezar został kwestorem Hiszpanii Dalszej. Dzięki temu, mógł zasiąść w Senacie. Ambitny polityk ożenił się z Pompeją, wnuczką Sulli.
Cezar został kuratorem drogi Via Appia, która łączyła Rzym z Bizancjum.
Cezar potrafił zdobywać sympatię możnych, kimś takim był bogacz Krassus.
W 65 r. p.n.e. Cezar został edylem kurulnym. Cezar jako urzędnik bronił interesów najbogatszych. Polityk zapewnił Rzymianom rozrywkę, przeznaczał wielkie kwoty na igrzyska.
W 63 r. p.n.e. Cezar został najwyższym kapłanem Pontifeksem Maximusem.
Polityk brał udział w spisku Katyliny z 63 r. p.n.e. Historycy podkreślają, że spisek ten miał przyczynić się do przejęcia władzy przez stronnictwo Cezara.
W 61 r. p.n.e. Cezar został namiestnikiem Hiszpanii.
Polityk został uznany za imperatora, doskonale administrował prowincją.
Cezar stanął przed trudnym dylematem, mógł zostać triumfatorem w Rzymie, bądź też zrezygnować z tytułu konsula. W tamtym momencie, zdecydował, że chce pozostać konsulem.
Cezar dał się poznać jako doskonały polityk, tworząc pierwszy triumwirat, wraz z Krassusem oraz z Pompejuszem. Pompejusz był wtedy najmocniejszy, Cezar został konsulem. Opisywany przeze mnie polityk był popularny wśród ludu i wojska, jednakże był wtedy tylko wykonawcą decyzji dwóch dominujących polityków.
Cezar przeprowadził reformę agrarną, już wtedy miał on dużą i potężną opozycję w tym m.in. Katona.
Cezar swą porywczością i aresztowaniem Katona utracił wiele ze swej popularności.
Triumwirat był na tyle potężny, że nikt nie miał tyle odwagi, by zaoponować.
Cezar został konsulem Galii Przedalpejskiej.
W 58 r. p.n.e. Cezar podjął działania zbrojne przeciwko Helwetom, chciał sprawić, by jego popularność się zwiększyła, zależało mu, by być widzianym jako ten, który zdobywa dla Rzymu nowe obszary.
Po pokonaniu Helwetów, kolejnym wrogiem byli Swebowie, dowodzeni przez wojowniczego Ariowista. W konflikcie tym chodziło o to, że plemię to było w konflikcie z sojusznikami Rzymu, z plemieniem Eduów.
Ważnym pojedynkiem była walka u stóp Wogezów. Germanowie zostali pokonani i zaniechali podboju Galii.
W 54 r. p.n.e. Cezar skutecznie walczył z Belgami, później z Nerwiami.
Ważnym wydarzeniem był zjazd triumwirów w Lukce. Była to istotna chwila, kiedy to Cezar zyskał przychylność triumwirów.
Fakt, że Cezar dalej rządził w Galii, doprowadził do stanu lęku plemię Wenetów. Obawiali się oni, że polityk omawiany przeze mnie zajmie ich obszary, przeciwko Cezarowi sprzymierzyli się Germanie.
Potomek rodu Juliuszów dał się poznać również jako ten, który pokonał Brytów. Triumf ten jednakże niewiele mu dał, to co zyskał, to przeprawa Rzymian przez kanał La Manche.
Cezar pokłócił się z Pompejuszem po tym, jak śmierć poniosła jego córka, a żona drugiego, Julia.
Ważnym wydarzeniem był bunt Wercyngetoryksa.
Cezar poniósł klęskę w bitwie pod Gergowią, następnie wykazał się swym kunsztem w Alezji. Bitwa była decydująca dla podboju Galii. Cezar był w gorszej pozycji, otoczony przez dwie armie.
Podbój Galii był pierwszym krokiem do podboju Rzymu oraz przejęcia pełni władzy.
Należy podkreślić, że nasz bohater był wielkim historykiem, od którego wielu młodych może uczyć się sztuki pisania. Warto sięgnąć po: