Kartagina
Kartagina była główną stolicą starożytnej cywilizacji kartagińskiej. Położona ona była po wschodniej stronie jeziora Tunis w dzisiejszej Tunezji. Kartagina była, można śmiało powiedzieć, najważniejszym ośrodkiem handlowym starożytnego basenu Morza Śródziemnego. Była ona również jednym z najbogatszych miast świata starożytnego. Miasto to przekształciło się z maleńkiej kolonii Fenicjan w centrum punickiego imperium. W pierwszym tysiącleciu przed naszą erą miasto to kontrolowało znaczną część południowo-zachodniego wybrzeża leżącego nad Morzem Śródziemnym. Warto zauważyć, iż za założycielkę tego jakże ważnego w ówczesnych czasach miasta uważa się kobietę, co w świetle wszechobecnego szowinizmu i uważania kobiety (jeszcze nadal) za gorsze jest czymś niezwykłym. Legendarną założycielką Kartaginy jest królowa Dydona. Jednak mimo wszystko jej historyczność jest nadal kwestionowana. Podobno kupiła ona od lokalnego plemienia taką ilość ziemi, jaką można było objąć wołem i to właśnie był początek tego wielkiego miasta starożytnego świata.
Kartagina została zniszczona przez wojska Republiki Rzymskiej podczas III wojny punickiej w 146 roku przed naszą erą. Następnie zaś miasto to zostało ponownie rozbudowane jako rzymska Kartagina. Wtedy to miasto to stało się głównym miastem Imperium Rzymskiego w prowincji afrykańskiej. Siedem wieków później w 698 roku naszej ery po bitwie pod Kartaginą miasto to zostało splądrowane i zniszczone przez wojska Umajjadów. Dokonali oni tego zniszczenia w celu zapobiegnięcia ponownego zdobycia miasta przez Bizancjum. Następnie zostało ono zajęte przez muzułmanów i było używane przez nich jako fort aż do czasów Hafsydów. Wówczas miasto to zostało zdobyte przez wojska krzyżowe, natomiast jego mieszkańcy zostali wymordowani podczas ósmej krucjaty. Obrona miasta została wtedy zniszczona, aby już nigdy więcej nie zostało ono wykorzystane przez wrogie mocarstwa. Miasto to wówczas zostało siedzibą biskupów.
Nazwa Kartagina pochodzi od łacińskich słów Carthāgō i Karthāgō oznaczających nowe miasto. Niektórzy mówią, iż nazwa ta miała również oznaczać nowy Tyr. Tyr był wówczas starożytnym fenickim miastem. Głównym miastem polityczno-gospodarczym ówczesnej Fenicji.
Kartagina została zbudowana na półwyspie z licznymi przesmykami morskimi z północnej i południowej jego strony. Ze względu na swoją dogodną lokalizację miasto to stało się centrum handlu morskiego na Morzu Śródziemnym. Wszystkie przypływające statki musiały przeprawiać się między Sycylią a wybrzeżem Tunezji, gdzie wybudowano Kartaginę. Gwarantowało to jej znaczną władzę i wpływy. W mieście powstały dwa ogromne, nowoczesne ówcześnie porty. Jeden z nich służył jako przystań dla 220 okrętów wojennych, natomiast drugi do handlu. Z obu portów roztaczał się widok na wieżę warowną. Miasto posiadało również potężne mury obronne o długości 37 km. Były one najdłuższe spośród murów okolicznych miast. Większość murów Kartaginy znajdowała się na brzegu. Mogły być więc one mniej imponujące, ponieważ Kartagińczycy kontrolowali morze, co utrudniało atak nieprzyjaciół z tego kierunku. Po zachodniej stronie Kartaginy mury były tak potężne, że nigdy nie udało się ich przebić.
Kartagina stanowiła jedno z największych miast hellenizmu i zaliczana jest do największych miast w historii przedindustrialnej.
Kartagina za czasów punickich była podzielona na cztery dzielnice mieszkalne o równej wielkości. Dzielnice te miały również taki sam układ ulic. Wszystkie z nich posiadały miejsca kultu religijnego, targowiska, dom rady, wieże, teatr oraz ogromne nekropolie. Niemal pośrodku miasta stała wysoka cytadela. Kartaginę otaczały znacznej grubości mury. Mówi się, że miejscami ich grubość przekraczała 13 metrów, jednak w większości miały około 10 metrów grubości, co i tak było rekordowym wynikiem. Na zachód od nich wybudowane ponadto zostały kolejne trzy równoległe mury. Łącznie ciągnęły się przez około 33 kilometry, okrążając miasto. Wzgórza otaczające miasto były dodatkowo ufortyfikowane.
Poza murami miasta znajdowały się ziemie uprawne Kartaginy. Obejmowały one ograniczony obszar. Było to północne wybrzeże, dolina rzeki Bagradas, przylądek Bon oraz przyległy sahel na wschodnim wybrzeżu.
Na południowym wschodzie znajdowały się dwa wewnętrzne porty. Ich dokładne funkcje nie są jednak do końca znane. Historycy uważają, iż prawdopodobnie służyły do budowy, wyposażania lub naprawy statków. Być może także do załadunku i rozładunku towarów. Większe porty znajdowały się na północy i południu miasta. Na północ i zachód od portów znajdowało się kilka obszarów przemysłowych. Zajmowały się one między innymi metalurgią i garncarstwem. Mogły one obsługiwać zarówno porty wewnętrzne, jak i statki zakotwiczone na południe od miasta.
Na południe od cytadeli znajdował się specjalny i bardzo stary cmentarz. Co ciekawe w momencie rozpoczęcia budowy leżał on poza granicami miasta. Wielu historyków i archeologów sądzi, że był to cmentarz poświęcony niemowlętom. Inni natomiast sądzą, iż nie były tam składane ciała zmarłych niemowląt, tylko niemowlęta były tam składane w ofierze bogom, bo było podobno częstą praktyką Kartagińczyków.
Pomiędzy wypełnionym portem dla żeglugi a wzgórzami był położony rynek. Było to główne miejsce miasta-państwa, na którym odbywały się interesy i handel. Był to również obszar publicznych placów i boisk. To właśnie tam ludzie mogli się formalnie zbierać lub gromadzić na festynach. Znajdowały się tam również sanktuaria religijne oraz najważniejsze budynki miejskie Kartaginy. Rynek był pewnego rodzaju sercem życia społecznego Kartaginy. Tam też obradowała rada starszych i organizowane były procesy.
Na północ i zachód od kartagińskich portów znajdowały się warsztaty rzemieślnicze. Były tam warsztaty metalurgiczne, garncarnie, zakłady stolarskie oraz przędzalnie.
Z uwagi na zniszczenie miasta przez Rzymian, pierwotny punicki krajobraz miejski Kartaginy został jednak w znacznym stopniu utracony. Ich pozostałości zachowały się jednak między innymi pod nasypami oraz podbudowami późniejszego forum rzymskiego.
Punicka kultura i rolnictwo stopniowo dostosowywały się do lokalnych warunków Kartaginy. Nastąpiło wówczas bezpośrednie zarządzanie uprawami sąsiednich ziem przez punickich właścicieli. Rolnictwo w Kartaginie obejmowało przede wszystkim: uprawę drzew oliwnych, drzew owocowych takich jak między innymi granaty, migdały, figi, czy palmy daktylowe, uprawę winorośli, hodowlę pszczół, bydła, owiec oraz drobiu. Głównymi producentami produktów rolnych w Kartaginie byli właściciele małych posiadłości. Historycy uważają, iż wówczas przez wielu kartagińskich mieszkańców rolnictwo było postrzegane jako działalność alternatywna wobec miejskiego biznesu. Niewolnicy wykorzystywani do pracy na roli byli najczęściej jeńcami wojennymi.
Kartagińczycy mówili wieloma językami. Między innymi były to języki takie jak: kananejski i semicki. Wyznawali oni również lokalną odmianę starożytnej religii kananejskiej zwaną religię punicką.
Kartagińska republika była jednym z najdłużej istniejących i jednym z największych państw-miast w starożytnym basenie Morza Śródziemnego. Toczyła ona kilka wojen z Syrakuzami oraz z Rzymem. Pośrednio te wojny doprowadziły do ostatecznej klęski oraz zniszczenia Kartaginy podczas III wojny punickiej w II wieku przed naszą erą.
Do upadku Kartaginy doszło pod koniec trzeciej wojny punickiej w 146 roku przed naszą erą w bitwie pod Kartaginą. Początkowo Rzymianie ponosili w niej ogromne straty, jednak podźwignęli się oni zadając cios wojskom kartagińskim
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!