Koronacja Cesarska Karola Wielkiego

Koronacja Karola Wielkiego w roku 800 na cesarza to istotne w dziejach wydarzenie. Państwo Franków w tamtym okresie było bardzo silnie rozwinięte i stanowiło potęgę, z jaką musieli liczyć się inni, drobniejsi władcy. Rządzący państwem Karol, drugi władca z dynastii Karolingów, za czasów swoich rządów dokonał wielkich osiągnięć. Koronacja była niejako ich zwieńczeniem.

Karolowi udało się rozszerzyć własne terytorium na tyle, że imperium sięgało od Atlantyku aż po Łabę. Karol Wielki po objęciu tronu w roku 768 przez około 50 lat umacniał swoje państwo i zapewniał mu bogactwo i dobrobyt. Zwycięsko wyszedł z bitwy z Longobardami, podbił kraj Sasów, najeżdżał także tereny zamieszkiwane przez plemiona słowiańskie. Był już w tamtych czasach symbolem potęgi, natomiast w kolejnych wiekach zaczęto go uznawać za wzór władcy. Nie było to nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że monarcha odnosił sukcesy zarówno w kwestii podbojów, zarządzania państwem, armią, polityką i gospodarką. Za jego czasów dokonał się rozkwit kulturowy i naukowy, określany jako renesans karoliński. Został ideałem chrześcijańskiej Europy, gdyż swoje najazdy najczęściej tłumaczył ideą szerzenia religii i nawracania pogan.

Gdy pozycja Karola Wielkiego była już bardzo mocna, władcę ogarnęło pragnienie odtworzenia cesarstwa poprzez zjednoczenie cesarstwa zachodniego z wschodnim. Karolowi Wielkiemu niezaprzeczalnie zależało na zdobyciu cesarskiej korony, gdyż jeszcze bardziej podkreśliłaby ona jego pozycję, umocniła państwo i pokazała jego siłę. Co więcej, król chciał ją zdobyć jak najszybciej. Początkowo władca zaczął nawet starać się o rękę cesarzowej bizantyjskiej Ireny, ta jednak całkowicie odrzuciła propozycję i nie była zainteresowana takim małżeństwem.
Drugą istotną postacią związaną z koronacją był papież Leon III. Ten z kolei był bardzo przychylny wywyższeniu Karola w ten sposób, gdyż liczył na korzyści dla siebie. Był to niespokojny czas i od lat papież zmagał się z brutalnymi i niszczycielskimi najazdami obcych plemion, w tym szczególnie okrutnych Longobardów. Podczas jednego z takich najazdów ofiarą został sam papież i barbarzyńcy brutalnie go okaleczyli. Papieżowi zależało zatem na uzyskaniu protektora, który zapewniłby mu bezpieczeństwo i ochronę przed takimi sytuacjami. Karol mógł sprawdzić się w tej roli idealnie, gdyż był najsilniejszym i najpotężniejszym władcą panującym w ówczesnej Europie i miał za sobą długie pasmo odniesionych militarnych sukcesów. Choć raczej nie przychylał się do idei odrodzenia dawneg