Koronacja Karola Wielkiego na cesarza

Państwo Franków za czasów Karola Wielkiego przeżywało prawdziwy rozkwit. Okazało się potęgą, z którą trzeba było się liczyć. Rządzący w czasie swego panowania dokonał licznych podbojów, dzięki którym władane przez niego mocarstwo rozciągało się od Atlantyku aż po Łabę. Do historii przeszła także koronacja cesarska władcy, która dawała nadzieję na zjednoczenie cesarstwa wschodniego i zachodniego.

Karol Wielki, syn Pepina Małego (zwanego także Krótkim), był drugim władcą z silnej dynastii Karolingów. Rządził Państwem Franków od 768 roku, a w trakcie swego blisko pięćdziesięcioletniego panowania zdołał rozszerzyć granice państwa w imponujący sposób, dokonując zwycięskich najazdów. Podbił tereny aż po rzekę Łabę, podbijając kraj Sasów, zwyciężył z państwem Longobardów, po czym obalił tamtejszego monarchę, najeżdżał również plemiona Słowian.

W średniowieczu uznawano go za wzór władcy idealnego. Oprócz umiejętności w zakresie polityki, potrafił przewodzić armią i dokonywał licznych podbojów, które uzasadniał chęcią szerzenia chrześcijaństwa. Dodatkowo dbał o rozwój naukowy i kulturalny. Na jego dworze gościło wielu znanych w tamtych czasach uczonych. Czas jego panowania określano później jako renesans karoliński, ze względu na dokonujący się wtedy istotny rozwój.

Dzięki powiększeniu własnych wpływów i skutecznej polityce zagranicznej Karol Wielki umocnił swoją pozycję. Miał duże znaczenie, w związku z czym wielu europejskich rządzących musiało się z nim liczyć. Tak wielki król chciał uzyskać również koronę cesarską – co jeszcze mocniej ukazałoby jego siłę.

Karol Wielki miał wizję tego, by niejako odtworzyć uniwersalne cesarstwo. Miałoby ono składać się z byłych terenów cesarstwa zachodniorzymskiego i wschodniorzymskiego. By spełnić swój plan król zaczął nawet zabiegać o rękę bizantyjskiej cesarzowej Ireny, która jednak odrzuciła propozycję.
W dążeniach do cesarskiej korony ogromnym wsparciem dla Karola był papież Leon III. Nie uważał on, że należy odtwarzać cesarstwo uniwersalne, jednak w pełni popierał odrodzenie dawnego cesarstwa zachodniorzymskiego. Popierał Karola, gdyż nie czuł się bezpiecznie i liczył na uzyskanie możnego protektora. W ostatnich latach zmagał się z najazdami sąsiadów (między innymi siejących postrach Longobardów). W czasie jednej z takich napaści papież został brutalnie okaleczony. Potrzebował zatem obrońcy o silnej pozycji, który zagwarantowałby odpowiedni stopień ochrony. Karol Wielki był tutaj idealnym kandydatem.