Koronacja Kazimierza Wielkiego

"; �cej się na dwa fronty.
Kazimierz mógł spieszyć się z koronacją, ponieważ otrzymanie atrybutów królewskich symbolizuje suwerenność, a sytuacja polityczna Polski nie należała do najłatwiejszych.
Królowi udało się przedłużyć sojusz z Krzyżakami do 1336 roku. Oba fronty miały zrezygnować z wypłacania sobie odszkodowań, podzieliły się terenami. Pomorze Gdańskie pozostało w rękach Krzyżaków, ale do króla natomiast należała ziemia dobrzyńska. Kazimierz otrzymał również ziemie kujawskie, choć zakon i tak nie wystawił stosownego dokumentu, w którym zrzeka się Kujaw.
Po czasie gra trwała, po rozmowach król i zakon zdecydowali się jednak nie rywalizować, Kazimierz obiecał nie atakować Krzyżaków.
Relacja z Andegawenami nie należała do bezinteresownych relacji. Węgry stawały się potężne, więc pragnęły czerpać korzyści z wspierania Polski. Kazimierz obiecał dynastii, że ich męski potomek zasiądzie na tronie w Polsce, jeśli sam się nie doczeka dziedzica. Monarcha zmęczony chorobami wyznaczył na swojego następcę Ludwika Węgierskiego. Węgierski następca musiał obiecać, że nie będzie ustalał podatków bez wyraźnej potrzeby, a także zobowiązał się do bezzwłocznego wypłacania żołdów dla żołnierzy walczących za granicami państwa.
Na terenie Polski zaczęły powstać majestatyczne, gotyckie budowle. Król zajął się rozbudową i dekoracją Wawelu, dzięki Kazimierzowi powstawały katedry, ufundował również rozwój Akademii Krakowskiej, która dorównywała neapolitańskiemu systemowi, choć wzorce zaczerpnięto także z Bolonii. Przeznaczał majątki na przedmioty liturgiczne i wyposażenie kościołów.
Monarcha zmarł 5 listopada 1370 roku. Powodem śmierci było złamanie nabyte podczas polowania. Król konno pędził za jeleniem, wnet rumak zrzucił mężczyznę ze swojego grzbietu. Kazimierz ciężko przechodził złamanie, miewał gorączki. 3 listopada król spisał swój testament.
Za rządów Kazimierza Wielkiego Polska przestała być spostrzegana jako międzynarodowe popychadło. Nie udało się odzyskać Pomorza Gdańskiego, ale król przyłączył do ziem polskich Ruś Halicką i Podole. Monarcha uzupełnił skarbiec, który wcześniej świecił pustkami. Sprawił, że pieniądze napływały regularnie, co umożliwiło prowadzenie sprawnej polityki bez martwienia się o środki do utrzymania wojska lub miast. Król był realistą i trzymał się realnych idei. Nie miał głowy w chmurach, pamiętał o swoich możliwościach. Nie pragnął udowadniać swojej potęgi uczestnicząc w wojnach – przeciwnie, udowodnił swoją wielkość zapewniając obywatelom pokój.