Krzyżowcy
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Krzyżowcy
Jako Krzyżowca rozumie się uczestnika wypraw krzyżowych (inaczej krucjat) mających na celu odbicie Ziemi Świętej z rąk muzułmanów (niewiernych). Pierwszą krucjatę ogłosił 27 listopada 1095 roku papież Urban II na synodzie w Clermont. Wyprawa zbrojna ruszyła niecały rok później. Rycerze wyznaczyli sobie za cel odbicie Jerozolimy i wyzwolenia tamtejszych chrześcijan spod władzy muzułmanów. Przed przeprawą przez morze cesarz bizantyjski wymusił na krzyżowcach złożenie przysięgi, że wszystkie terytoria, jakie zdobędą, zostaną przyłączone do Bizancjum. Rycerze niechętnie zgodzili się. Na tę chwilę liczyli 35 tysięcy doświadczonych i dobrze uzbrojonych rycerzy pieszych i 7 tysięcy kawalerii ciężkiej. Dodatkowo towarzyszyło im od 20 000 do 60 000 cywili. Wbrew powszechnej opinii wśród wyprawy nie było rzesz rozbójników i morderców. Rycerz chcący się udać do Ziemi Świętej musiał ponieść znaczne koszty; niektórzy zmuszeni zostali do zastawienia swoich posiadłości. Pierwsze krucjaty nie miały również na celu zdobycia dóbr ekonomicznych.
Siła wyprawy zaskoczyła władcę Sułtanatu Rum. Większość jego armii została rozbita w zadziwiająco krótkim okresie. 1 lipca 1097 roku doszło do bitwy pod Doryleum. Zakończyła się ona zwycięstwem krzyżowców, opłaconym jednak 4 tysiącami poległych. Sułtan, choć poniósł nieco mniejsze straty, stwierdził, że nie uda mu się pokonać chrześcijan we frontalnej bitwie. Ograniczył się do taktyki spalonej ziemi i wojny podjazdowej. Dzięki zwycięstwu krzyżowcy mieli otwartą drogę do Ziemi Świętej. Ich siły podzielono. Niejaki Baldwin z Boulogne niebawem założył pierwsze państwo krzyżowców, Hrabstwo Edessy. Wkrótce powstały również Księstwo Antiochii, dwa królestwa: Jerozolimy i Małej Armenii i Hrabstwo Tunisu. Pierwsza krucjata jako jedyna zakończyła się pełnym sukcesem; dla krzyżowców oczywiście. Cesarz bizantyjski nie był zbytnio zadowolony jej wynikiem, gdyż do jego państwa nie przyłączono żadnych ziem, a już na pewno nie wszystkich podbitych w czasie krucjaty. Dodatkowo przyczyniła się do powstania pierwszych zakonów rycerskich.
Po raz drugi wyprawa wyruszyła w 1147 roku. Jej główną przyczyną było podbicie Hrabstwa Edessy przez muzułmanów. Nie była jednak tak liczna jak poprzednia. Bizancjum wystawiło 20 000 tysięcy ludzi, Francuzów było 15 000. Wspierały ich państwa krzyżowe utworzone po pierwszej krucjacie. Zakończyła się pełnym niepowodzeniem. Poza oczywistą porażką militarną odniesiono też klęskę psychologiczną i propagandową. Mit niepokonanej armii krzyżowej minął już bezpowrotnie. Główną przyczyną porażki było pokonanie przez muzułmanów armii niemieckiej, zanim ta zdążyła się połączyć z siłami państw krzyżowych. W bitwie pod Doryleum poległo 18 000 żołnierzy z 20 000. Część chrześcijan w drodze powrotnej pomogła Portugalczykom w walkach o Półwysep Iberyjski, a po zwycięskiej kampanii osiedliła się tam na stałe. Drugą przyczyną klęski były kłótnie między królami poszczególnych państw. Wojska krzyżowe składały się z wielu narodowości i niemal każda chciała osiągnąć coś dla siebie. W przeciwieństwie do pierwszej wyprawy nie ruszali oni wyzwalać Ziemi Świętej, więc nie walczyli już w pełni dla swojej religii.
W 1189 roku wyruszyła kolejna krucjata. Ta przypominała już bardziej pierwszą. Saladyn zjednoczył państwa arabskie w Palestynie i zajął większość ziem zdobytych w wyniku wyprawy z 1097. Tym razem ruszało rycerstwo z Francji, Anglii, Cesarstwa Niemieckiego, Królestwa Węgier oraz wszystkie trzy największe zakony rycerskie. Wśród szeregów chrześcijan nie zabrakło również rycerzy z innych państw, jednak już pojedynczych. Tym razem B
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!