Księżna Diana

Dzieciństwo i pochodzenie
Księżna Diana urodziła się 1 lipca 1961 roku jako Diana Frances Spencer.
Tuż po narodzinach ważyła 3,5 kilograma. W chwili narodzin miała już dwie starsze siostry, Elizabeth Sarah (urodzoną 19 marca 1955) i Cynthię Jane (urodzoną 11 lutego 1957). Pojawienie się kolejnej dziewczynki w rodzinie wywołało niemałą konsternację, gdyż spodziewano się przywitać na świecie długo wyczekiwanego potomka płci męskiej, który mógłby odziedziczyć godności hrabiowskie Spencerów. Nie dziwi zatem fakt, iż dla noworodka były przygotowane wyłącznie męskie imiona. Na narodziny syna Spencerowie musieli poczekać jednak kolejne trzy lata a tymczasem zadowolić się powitaniem kolejnej córki. Otrzymała zatem imię Diana, gdyż to imię było bardzo popularne w rodzinie Spencerów, drugie imię dostała na cześć swojej matki.
Chrztu udzielono Dianie niespełna dwa miesiące później, 30 sierpnia 1961 roku, w kościele św. Marii Magdaleny w Sandringham w hrabstwie Norfolk. Ceremonii przewodniczył biskup Norwich Percy Herbert, przyjaciel rodziny Spencerów. Dziewczynka miała, jak na wyższe sfery przystało, aż pięcioro chrzestnych. Byli to:
• John Floyd (prezes domu aukcyjnego „Christie’s” i przyjaciel ojca),
• Alexander Gilmour (kuzyn ze strony ojca),
• Lady Mary Colman (dawniej Lady Mary Bowes-Lyon, bratanica Królowej Matki, Elżbiety Bowes-Lyon, której córką była przyszła teściowa Diany, Elżbieta II),
• Sarah Pratt (przyjaciółka i sąsiadka rodziców Diany),
• Carol Fox (przyjaciółka i sąsiadka rodziców Diany).
Lata młodzieńcze i wykształcenie
Diana wychowywała się wraz z rodzeństwem w niewielkiej posiadłości Park House. Szczególne więzy łączyły ją z młodszym o prawie trzy lata bratem, Charlesem. Był on jej najbliższym towarzyszem zabaw. W domu Spencerów z czasem zaczęło układać się coraz gorzej. Między rodzicami coraz częściej do nieporozumień. Ojciec, John Spencer, nie angażował się w życie rodzinne i opiekę nad dziećmi, jego rola ograniczała się do zapewnienia dachu nad głową, opłacania opiekunek i czesnego w prywatnych szkołach. W końcu matka, Frances, odeszła od męża a w 1969 roku orzeczono rozwód, a do jego czasu opiekę nad dziećmi sprawował ojciec.
Po rozwodzie opiekę nad dziećmi sprawowały często zmieniające się nianie i guwernantki. W trakcie kilkuletniego pobytu w Park House Diana opiekowała się kilkunastoma zwierzętami: miała kawię domową (dawniej zwaną świnką morską), której dała imię Peanuts, czyli Orzeszek, kota, trzy psy, kucyka szetlandzkiego o imieniu Souffle, a także dwa chomiki, których zdjęcia trzymała na szafce nocnej przy łóżku.
Po śmierci dziadka, Alberta Spencera, Diana otrzymała tytuł należny córce hrabiego: Lady Diana Spencer. Rodzina Spencerów przeprowadziła się do posiadłości rodowej Althrop w Northhamptonshire.
Początkowo Diana uczyła się w domu, by następnie rozpocząć edukację w szkole z internatem. Jednak, w przeciwieństwie do jej sióstr, które odnosiły w szkołach niemałe sukcesy, przyszłej księżnej Walii nauka przychodziła jej z ogromnym trudem czego wyrazem były wyniki na egzaminach, które oblewała raz za razem. Nie spędzało to snu z powiek rodzinie, gdyż w sferach w jakich przyszło wychowywać się małej Spencerównie, głównym celem jej życia było korzystne zamążpójście, nie zaś staranne wykształcenie. Diana odnosiła natomiast sukcesy w sporcie, cztery razy z rzędu wygrywała zawody w nurkowaniu i pływaniu, był kapitanem drużyny siatkówki, uczęszczała na lekcje tenisa. Kochała lekcje gry na pianinie, naukę stepowania. Lubiła opiekować się starszymi ludźmi, dlatego raz w tygodniu chodziła do szpitala dla psychicznie chorych.
Po zakończeniu nauki Diana przeprowadziła się do Londynu i zamieszkałą w apartamencie matki.
W 1979 odziedziczyła po prababce ze strony matki spory majątek. Wykorzystała go na zakup własnego apartamentu w Coleherne Court, gdzie zamieszkałą z trzema przyjaciółkami – Carolyn Pride, Virginią Pitman oraz Anną Bolton. Czas upływał jej na spotkaniach towarzyskich, gotowaniu, zakupach i podróżach po Londynie. Wtedy też zaczęła dostawać pierwsze oferty pracy – opiekowała się kilkuletnim Amerykaninem, Patrickiem Robinsonem, prowadziła zajęcia dla dzieci w przedszkolu.
Narzeczeństwo, zaręczyny, ślub
Początkowo syn królowej Elżbiety II, Karol, Książę Walii, czynił awanse do najstarszej z sióstr Spencer, Sary. Diana mimo zauroczenia następcą tronu brytyjskiego usunęła się w cień, sądząc, iż to starszej siostrze należy się pierwszeństwo. Ta jednak w jednym z wywiadów wyraziła się dostatecznie jasno dając do zrozumienia, że go nie kocha i twierdząc, że za nic w świecie nie wyobraża sobie wspólnej przyszłości z Karolem. Ten, mocno urażony, skierował swoje zainteresowanie w stronę najmłodszej z sióstr, młodszej o dwanaście lat Diany.
Młodziutka Diana wydawała się idealną panną na żonę dla następcy brytyjskiego tronu, spełniała wszystkie kryteria stawiane kandydatkom: anglikanka, dziewica, wysoko urodzona, zdrowa i co najważniejsze uległa.
Oświadczyny miały miejsce 6 lutego 1981, i zgodnie z tradycją królewską – na zamku Windsor. Królowa Elżbieta II zaakceptowała je. Zaręczyny odbyły się 24 lutego tego samego roku. Już 27 lipca 1981 roku odbyła się próba ślubu i jeszcze tego samego dnia królowa wydała bal na cześć przyszłych małżonków. Sam ślub odbył się dwa dni później, 29 lipca 1981, w Katedrze Świętego Pawła w Londynie. W uroczystości wzięło udział trzy i pół tysiąca zaproszonych gości, 600 tysięcy ludzi świętowało na ulicach Londynu, zaś kolejne 750 milionów zgromadziło się przed odbiornikami telewizyjnymi. Dzień ten ogłoszono świętem narodowym. Uroczystość celebrował arcybiskup Catnerbury, panna młoda miała pięć druhen w wieku od pięciu do siedemnastu lat. W związku ze ślubem Diana uzyskała tytuł Jej Królewska Wysokość Ksi�