Lądowanie na Księżycu

Wstęp
Po spektakularnym sukcesie w roku 1961, jakim było wysłanie człowieka na orbitę okołoziemską, zapragnięto zrobić kolejny krok w celu podboju kosmosu. Stawka była wysoka. Pierwszym człowiekiem w przestrzeni kosmicznej został bowiem Rosjanin, Jurij Gagarin. Amerykanie pojawili się w kosmosie zaledwie kilka dni później. Aby zatem pokazać swoją wyższość musieli pojawić się na Srebrnym Globie, zanim Związek Radziecki zdąży o tym pomyśleć. Prezydent Fitzgerald Kennedy w płomiennym przemówieniu z 25 maja 1962 roku wyraził nadzieję, że jeszcze przed końcem dekady człowiek stanie na Księżycu i bezpiecznie z niego powróci na Ziemię. Wkrótce potem Stany Zjednoczone rozpoczęły program mający na celu postawienie ludzkiej stopy na tym naturalnym satelicie Ziemi; zakładano, że nastąpi to między rokiem 1968 a 1970.
Powstanie programu Apollo
Nazwę dla programu księżycowego, opracowywanego na zlecenie NASA, Apollo, wymyślił Abe Silverstein, szef biura Programów Lotów Kosmicznych. Nazwa ta, jak w przypadku większości amerykańskich programów kosmicznych, nawiązywała do mitologii.
Program obejmował przygotowania do misji księżycowej rozpoczęte w 1961 roku, jak i realizację samych lotów, które odbywały się w latach 1966-1972, z ostatecznym lądowaniem na Księżycu włącznie. Po osiągnięciu celu, czyli lądowania człowieka i bezpieczny powrót na Ziemię, kontynuowano misję jeszcze przez jakiś czas celem przeprowadzenia dokładnej eksploracjo Księżyca. Amerykanie lądowali na księżycu aż sześciokrotnie, łącznie stanęło na nim szesnastu ludzi. Koszt programu wyniósł 25,4 miliarda dolarów. Przywieziono na Ziemię 381,7 kg próbek i materiałów geologicznych.
Zanim jednak człowiek mógł wylądować na Księżycu należało przeprowadzić szereg badań dotyczących tak jego otoczenia, jak i jego samego. W tym celu wysłano szereg sond księżycowych – Ranger, Surveuor oraz satelitów Księżyca – Lunar Orbiter.
Rozpoczęto od przeprowadzenia testów z rakietami Saturn, stworzonymi przez Wernera von Brauna, dlatego całość konstrukcji nazywano później Saturn-Apollo (w skrócie SA). Pierwszy prototyp późniejszego statku Apollo wysłano zaledwie 36 miesięcy po majowym przemówieniu prezydenta.
Pierwsze próby lotów
Pierwsze loty w kierunku Księżyca były bezzałogowe. Składały się rakiety nośnej i makiety modułowe statku Apollo. W trakcie kolejnych prób wypełniano poszczególne moduły balastem, w tym wypadku wodą. Maksymalna masa rakiety w chwili startu wynosiła 500 ton.
27 stycznia 1967 roku podczas rutynowych ćwiczeń w kapsule pojawił się ogień. Trzech niedoszłych astronautów straciło życie nie mogąc wydostać się z płonącej pułapki. Misję tę NASA odznaczyła jako Apollo 1.
Misję Apollo 4 wyniosła na orbitę rakieta Saturn V.
Po udanym zakończeniu bezzałogowej misji Apollo 6 wreszcie rozpoczęto przygotowania do lotów załogowych.
Misja załogowa Apollo 10 trafiła za orbitę wokółksiężycową i była już praktycznie gotowa do wylądowania, ale miała za zadanie jedynie przetestowanie większości procedur i manewrów jakie miały czekać kolejne misje. Lądownik Apollo 10 nie był jednak jeszcze przygotowany do startu. Astronauci przelecieli wówczas w odległości 15 km od powierzchni Księżyca. Była to tez ostatnia misja, w której wykorzystano rakiety Saturn I do wynoszenia statku. Jej następczynią została rakieta Saturn IB.
Łączność Ziemia-Księżyc zapewniła firma Motorola. Jakość połączeń, mimo zaawansowanej techniki, była słaba, przekazywany obraz był do góry nogami, transmisja była mocno zniekształcona.
Ubiór
Skonstruowanie i wykonanie skafandrów trwało 60 miesięcy. Wyposażone były w system zbierania i transportu moczu, który gromadzony był w pojemniku na biodrach. Na skafander składał się kombinezon z nylonu i spandeksu, przenośny system podtrzymywania życia (plecak z tlenem pod ciśnieniem i woda do schładzania), rezerwowy system podtrzymywania życia – butla z tlenem, hełm z poliwęglanu z podwójnym wizjerem i wbudowanymi słuchawkami i mikrofonem, rękawice zakończone gumą krzemową ułatwiająca chwytanie, buty z prążkowanymi podeszwami z gumy silikonowej, czujniki monitorujące pracę serca i przekazujące dane lekarzom w Centrum Kontroli Lotów. System podtrzymywania pozwalał na przebywanie poza lądownikiem do czterech godzin, ważył 83 kilogramy. Masa skafandra wynosiła 16 kilogramów. W czasie kolejnych misji był stale modyfikowany.
Jedzenie
Astronauci żywili się wcześniej gotowymi posiłkami. W module dowodzenia gorąca woda pozwalała na przygotowanie ciepłych posiłków, ale w module księżycowym LM posiłki były zimne. Około 4,5 godziny przed startem załoga zjadała posiłek składający się zazwyczaj ze steku i jajka.
Pojazdy księżycowe
Do transportowania narzędzi i pobranych próbek skał używano podczas misi Apollo 14 dwukołowego wózka pchanego ręcznie, który znacznie ułatwiał astronautom eksplorację Księżyca i mogli dojść znacznie dalej niż mogły to uczynić poprzednie misje. Prawdziwym przełomem okazało się wykorzystanie Roverów, których każde koło było wyposażone we własny silnik elektryczny. Wyposażone były w kamery i anteny, dzięki czemu obraz video mógł być wysyłany na bieżąco. Zamiast kierownicy miały uchwyt przypominający joystick. W misji Apollo 15 wykorzystano już pierwszy samochód księżycowy, łazik LRV. W misji Apollo 17 łazik ustanowił rekord prędkości; wyniósł on 18 km/h. Łączny dystans jaki przebył wyniósł 36,1 km.
Selenonauci przywieźli na Ziemię 382 kilogramy skał księżycowych, zgromadzone w dwóch tysiącach próbek, które były badane przez naukowców z kilkunastu krajów.
Załoga
W skład załogi wchodziło trzech członków. W czasie, gdy dwóch odbywało spacer po Srebrnym Globie, w tym czasie trzeci, tak zwany pilot modułu dowodzenia, pozostawał na orbicie okołoksiężycowej. Do jego zadań należało między innymi dbanie o stan techniczny statku, wielkoformatowych aparatów fotograficznych, dzięki którym wykonywał on również zdjęcia z orbity. Wyniki jego pracy umożliwiły następnie naukowcom na kreślenie wieku księżycowych kraterów, mórz oraz gór. Gdy pilot dowodzenia przelatywał po niewidocznej stronie Księżyca, wówczas tracił łączność radiową z Ziemią i