Lebensborn można przetłumaczyć jako Źródło życia. Była to akcja zainicjowana przez SS i wspierana przez państwo, która utworzyła stowarzyszenie w nazistowskich Niemczech. Celem jego było zwiększenie liczby narodzin aryjskich dzieci osób zaklasyfikowanych jako czyste rasowo i zdrowe zgodnie z nazistowską ideologią higieny rasowej. Lebensborn zapewniał wówczas opiekę socjalną matkom, które w większości nie posiadały mężów. Zachęcał on również do anonimowych porodów w domach położniczych dla niezamężnych kobiet oraz pośredniczył w adopcji tych dzieci przez innych czystych rasowo i zdrowych rodziców. Takimi rodzicami zostawali zwłaszcza członkowie SS i ich rodziny. Kobietom, które urodziły najwięcej aryjskich dzieci, przyznawano wówczas Krzyż Honorowy Niemieckiej Matki. Aborcja była wtedy popierana przez nazistów w przypadku dzieci niepełnosprawnych oraz niegermańskich. Była ona jednak surowo karana w pozostałych przypadkach. Lebensborn założono początkowo w Niemczech w 1935 roku. W czasie II wojny światowej rozszerzył się jednak jeszcze na kilka okupowanych krajów europejskich zamieszkałych przez ludność niemiecką. Obejmował on szeroko zakrojoną selekcję rasowo wartościowych sierot do adopcji oraz opiekę nad dziećmi urodzonymi z aryjskich kobiet, które pozostawały w stałych związkach z członkami SS. Pierwotnie z planu tego były wykluczane dzieci urodzone ze związków zwykłych żołnierzy z obcymi kobietami. Działo się tak, ponieważ nie było dowodów na czystość rasową rodziców. W czasie trwania II wojny światowej wiele dzieci zostało porwanych od swoich rodziców i ocenianych według aryjskich kryteriów pod kątem przydatności do wychowania w domach Lebensbornu oraz do przygarniania przez niemieckie rodziny.
W czasie trwania Procesów Norymberskich zostało znalezionych wiele bezpośrednich dowodów na porywanie dzieci przez nazistów w latach 1939-1945 w całych Niemczech i krajach, które zajmowała Rzesza.
Początkowo program Lebensborn służył jako instytucja opiekuńcza dla żon oficerów SS. Prowadzone były różne placówki, zwłaszcza położnicze, w których kobiety mogły rodzić dzieci lub uzyskać pomoc w sprawach rodzinnych. Przyjmowano również tam niezamężne kobiety, jeżeli mogły wykazać czystość rasową rodziców dziecka. Program ten pozwalał wówczas niezamężnych matkom urodzić dziecko bez napiętnowania społecznego. W przypadku, gdyby matki chciały oddać dzieci, program posiadał również domy dziecka oraz ośrodek adopcyjny. Jeżeli były przyjmowane dzieci lub rodzice nienależące do rodzin SS byli oni zazwyczaj badani przez specjalnych lekarzy SS.
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
.
Pierwszy dom Lebensbornu został otwarty w 1936 roku w Steinhöring. Wiele z tych placówek powstało w skonfiskowanych domach i byłych domach opieki należących do Żydów. Wtedy też powstała Liga Niemieckich Dziewcząt. Jej liderki miały za zadanie rekrutować młode kobiety mające według nich potencjał, by zostać dobrymi partnerkami rozpłodowymi dla oficerów SS. Lebensborn założył placówki w różnych krajach, jednak działania ich skupiały się głównie w Niemczech oraz okupowanej Norwegii i Polsce. W okupowanej Norwegii koncentrowano się przede wszystkim na pomocy dzieciom urodzonym przez norweskie kobiety, a spłodzonym przez niemieckich żołnierzy. W północno-wschodniej Europie organizacja, oprócz usług świadczonych członkom SS, zajmowała się transferem dzieci do rodzin w Niemczech.
W 1939 roku naziści zaczęli porywać dzieci do programu Lebensborn z obszarów przez nich okupowanych. Naziści niejednokrotni chwytali dzieci na oczach rodziców. Porwane dzieci poddawano następnie kilku testom i dzielono na trzy grupy: pożądane, akceptowane oraz niechciane. Dzieci niechciane były od razu zabijane lub wysyłane do obozów koncentracyjnych. W przypadku dwóch pozostałych grup zostawały poddawane germanizacji. Dzieci mające 2-6 lat umieszczano w rodzinach zastępczych objętych programem Lebensborn, natomiast dzieci w wieku 6-12 lat umieszczano w niemieckich szkołach z internatem. Zmieniano im imiona, wykorzeniano z nich rodzime wspomnienia i uczono pełnej przynależności i dumy z bycia Niemcami. Osoby, które sprzeciwiały się germanizacji, były bite, a w przypadku dalszego buntu trafiały do obozu koncentracyjnego. W końcowej fazie wojny akta wszystkich dzieci porwanych do programu zostały zniszczone. W związku z tym ustalenie liczby porwanych dzieci jest prawie niemożliwe. Mówi się jednak, iż liczba ta może wahać się pomiędzy 10 tysiącami a 20 tysiącami. Niestety po wojnie jedynie niespełna 15% udało się wrócić do swoich biologicznych rodzin. Po wojnie działający w północno-wschodniej Europie oddział organizacji Lebensborn został oskarżony o porywanie dzieci uznanych za rasowo wartościowe w celu przesiedlenia ich do rodzin niemieckich. Sąd znalazł wówczas liczne dowody na istnienie programu porywania lub przymusowego przemieszczania dzieci w północno-wschodniej Europie. Doszedł on jednak do wniosku, że działania te były prowadzone przez osoby, które nie były członkami Lebensborn. Dokładna liczba dzieci wywiezionych przez Lebensborn lub inne organizacje pozostaje nieznana ze względu na zniszczenie archiwów przez członków SS ich przed ucieczką przed nacierającymi siłami alianckimi.
Dodaj komentarz jako pierwszy!