Legiony Polskie

"; – Castellana. Francuzi z południowej części Włoch utworzyli wtedy Republikę Partenopejską. Po tej kampanii dowództwo francuskie bardzo chwaliło żołnierzy polskich. W dowód uznania nasz generał Karol Kniaziewicz doznał niesamowitego zaszczytu i wręczono mu wtedy zdobyte sztandary.
Nastała wiosna roku 1799. Do Włoch zatem wtargnęła armia rosyjsko – austriacka, która była dowodzona przez Suworowa. Bardzo ciężki okres zaczął się dla naszego państwa polskiego. Pamiętacie, co takiego wydarzyło się w bitwie pod Magnano? II Legia utraciła wtedy dwie z trzech części swojego stanu. Ważny jest tu również fakt, że generał Rymkiewicz poległ w tej bitwie. Następnie w Mantui oblężone zostały wojska francuskie i polskie. To przyczyniło się do poddania się reszty osób. Podpisano zatem kapitulację, w której dowódca francuski wydał zgodę na wydanie Polaków, którzy pochodzili z Galicji, Austriaków. Przemocą zostali więc wzięci do armii austriackiej. W bitwie, do której doszło nad rzeką Trebbią, latem roku 1799 I Liga została bardzo silnie zniszczona. Austriacy opanowali więc Lombardię, a Francja znalazła się w bezpośrednim zagrożeniu najazdem. Dyrektoriat przestraszony tym, co może się wydarzyć postanowił przyjąć pozostałą część Polaków z resztek I i II Ligii i utworzył w ten sposób Legię Naddunajską, której dowództwem zajmował się generał Karol Kniaziewicz. Dzięki nowym zasięgom Legia ta rozrosła się do dziewięciu tysięcy osób zbrojnych.
Na losy polskiej formacji wojskowej wpłynęły wtedy zasadnicze zmiany polityczne. 9 listopada 1799 roku generał Napoleon Bonaparte postanowił powrócić z Egiptu i objął władzę dyktatorską jako pierwszy konsul we Francji. Dokonał on wtedy zamachu stanu. Legia Naddunajska odznaczyła się niesamowitą odwagą i gotowością do boju w 1800 roku, gdzie to właśnie Austriacy zostali pobici w dwóch miejscach: pod Marengo w Lombardii oraz w Bawarii pod Hohenlinden. Generał Napoleon Bonaparte nie miał zamiaru walczyć z Austriakami, ponieważ potrzebował mieć z nimi przyjazne stosunki, aby na rzecz Polaków mógł wymusić na nich jakieś ustępstwa. W czasie, kiedy to generał Karol Kniaziewicz z ogromnym triumfem maszerował na Wiedeń, powstrzymywano go. Francja postanowiła zatem w roku 1801 zawrzeć kolejne traktaty pokojowe z Rosją i Austrią. Francja dzięki temu zrezygnowała z tego, aby dalej mieszać się w sprawy Europy środkowej. Dla Polaków możliwość do odbudowy swojego kraju zdawała się już coraz odleglejsza. Wtedy to bardzo zdenerwował się i zaprotestował generał Karol Kniaziewicz, ponieważ potraktowano Legionistów jako najzwyklejszych najemników, aby służyli w różnych częściach Włoch. Generał Karol Kniaziewicz poddał więc się do dymisji, czyli po prostu najzwyczajniej w świecie zrezygnował z dowodzenia. W ślad za nim poszło również wielu innych oficerów. Zdenerwował się również nasz generał Jan Henryk Dąbrowski. On to właśnie zastanawiał się nad tym, aby całkowicie zerwać z Francją, a wszystkich swoich Polaków skierować do Grecji, żeby mogli oni walczyć o wyzwolenie jej spod jarzma tureckiego.
Reorganizacji legionów dokonano w roku 1801 poprzez podział na tak zwane trzy półbrygady liczące po trzy tysiące siedemset dziesięcioro ludzi. Niebawem jednak dwie półbrygady wysłane zostało na Haiti do miejscowości San Domingo, czyli łącznie około sześciu tysięcy ludzi, aby razem z obywatelami Francji tłumiły powstanie Murzynów. Wydarzyło się w tym miejscu coś bardzo ważnego dla historii naszego kraju. Chodzi oczywiście o fakt, że dokładnie wtedy nastąpił koniec Legionów Polskich. Bardzo nieliczna garstka ocalałych powróciła stamtąd załamana i bardzo zawiedziona. Niektórzy jednak postanowili pozostać tam i na stałe się osiedlić. Do dziś ich potomkowie zamieszkują tamtejsze tereny.
Polska nadal zastanawiała się, w jaki sposób mają odzyskać niepodległość. Patrząc na losy naszych Legionistów, emigranci ożywili dyskusje na ten jakże ważny temat dla naszego narodu. Pomimo iż tyle osób zginęło, tyle ludzi zawiedzionych było emigrantów, ale nadzieja pozostała jedna. Z pomocą generała Napoleona Bonaparte mieli nadal nadzieję, że dalej mogą walczyć o niepodległość. Jedną z najbardziej sceptycznych osób, był Tadeusz Kościuszko. Nie był on przekonany do koncepcji walki o niepodległość z obcą pomocą. W tym czasie w Paryżu, czyli w stolicy Francji Józef Pawlikowski wydał broszurę, w której przekazał myśl Tadeusza Kościuszki: ,,Czy Polacy mogą się wybić na niepodległość”. Należy tu jeszcze podkreślić jeden fakt, gdyż została ona wydana anonimowo. Ta broszura zawierała informacje między innymi o tym, że: niepodległość można uzyskać tylko i wyłącznie w drodze powstania narodowego, poprzez uzbrojenie ludności lub też poprzez zorganizowanie partyzantki. Z demokratycznymi przemianami społecznymi łączono zaś wyzwolenie. Zacytuję Wam w tym miejscu fragment broszury Józefa Pawlikowskiego: ,,Kto by myślał bez prawideł wolności i równości zaczynać rewolucję, ten nadaremnie chce przelać krew”. E dalszej części czytamy jeszcze: ,,A przy tym po co rozpoczynać boje, nie mając na celu szczęścia ogólnego narodu”. Hasła, które głosiła lewica nie znalazły jednak zwolenników, ponieważ wśród ludzi nie wzbudziły one zbyt dużego zainteresowania. Pewien odłam emigracji starał się usilnie utrudnić rozpowszechnienie tej broszury, jednakże gdy tylko francuska policja dowiedziała się o niej, to szybko skonfiskowała cały jej nakład.
Po likwidacji Legionów Polskich, od roku 1801 do roku 1805 zapanował pokój w Europie. Sprawa polska zeszła wtedy na dalszy plan. W naszym kraju nikt już nie liczył na pomoc Francuzów. W zaborze rosyjskim myślano nawet, że car Aleksander I przyniesie korzyść Polakom. Tym bardziej, że w roku 1802 na swojego ministra spraw zagranicznych powołał on księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Te wszystkie ustępstwa od strony cara były najbardziej widoczne w dziedzinie szkolnictwa. W 1805 roku car Aleksander I odwiedził Puławy, co było odbierane jako sojusz tegoż oto cara z polską magnaterią. Niestety po pewnym czasie nadzieje, że dojdzie do większych ustępstw ze strony cara okazały się płonne.
Podsumowując temat Legionów Polskich musimy pamiętać o kilku najważniejszych wydarzeniach z tego okresu. Pod wodzą generała Jana Henryka Dąbrowskiego w roku 1797 zostały utworzone we Włoszech tak zwane Legiony Polskie, znane również jako Legiony Dąbrowskiego. Przeciw Austrii i Rosji te właśnie oddziały walczyły mając u swego boku armię francuską. Jednym z oficerów Legionów Polskich był Józef Wybicki, który to w roku 1797 napisał tekst do pieśni znanej nam Polakom jako ,,Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”. W bardzo szybkim tempie rozchodziła się popularność tej pieśni nie tylko wśród Legionistów, ale także Polaków, którzy w tamtych czasach żyli pod tak zwanymi zaborami. W późniejszych latach, czyli już w wieku XX okazało się, że ta pieśń, która dodawała Legionistom sił do walki zostaje ogłoszona naszym hymnem narodowym i nadano mu tytuł: ,,Mazurek Dąbrowskiego”. Myślę, że każdy z Was umiałby zaśpiewać tę pieśń. Od roku 1797 do 1801 roku żołnierze, którzy należeli do Legionów Polskich stoczyli bardzo wiele bitew, jak również potyczek we Włoszech. Francja zawarła więc pokój z Austrią i Rosją, a wtedy dwie trzecie żołnierzy Legionistów zostało wysłane do San Domingo, aby stłumić powstanie Murzynów.
Mam nadzieję, że mój tekst okazał się dla Was pomocny. Myślę, że są to wydarzenia, które warto sobie przyswoić, ponieważ dotyczą naszego państwa, a nasza historia powinna być znana każdemu Polakowi. Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i dziękuję za poświęcony czas na przeczytanie mojej pracy.