Ludmiła Pawliczenko
Ludmiła Michajłowna Pawliczenko była radziecką snajperką w Armii Czerwonej podczas II wojny światowej. Przypisuje się jej 309 potwierdzonych zestrzeleń, co czyni ją najbardziej skuteczną kobietą-snajperem w udokumentowanej historii. Z powodu swoich niesamowitych umiejętności w posługiwaniu się karabinem snajperskim Pawliczenko otrzymała przydomek „Pani Śmierć”. Ludmiła służyła w Armii Czerwonej między innymi podczas oblężenia Odessy i oblężenia Sewastopola, we wczesnej fazie walk na froncie wschodnim. Jednak pewnego razu została ranna w walce przez pocisk moździerzowy. Po tym wydarzeniu została ewakuowana do Moskwy. Po wyleczeniu się z obrażeń szkoliła innych snajperów Armii Czerwonej oraz była publicznym rzecznikiem Armii Czerwonej. W 1942 roku odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu wojny w 1945 roku zaś została przydzielona jako starszy badacz dla radzieckiej marynarki wojennej. Zmarła na udar mózgu w wieku 58 lat.
Ludmiła Biełowa przyszła na świat 12 lipca 1916 roku w Biłej Cerkwi w guberni kijowskiej Imperium Rosyjskiego. Była ona córką Michaiła Biełowa i jego żony Eleny Trofimownej Biełowej. Gdy Ludmiła miała 14 lat rodzina przeniosła się do Kijowa. Jako dziecko Ludmiła była tak zwaną chłopczycą. Również ona sama tak siebie określała. Była ona zaciekle rywalizująca w zawodach sportowych. W Kijowie wstąpiła do klubu strzeleckiego OSOAVIAKhIM. Stała się tam amatorską strzelczynią. Zdobyła również wówczas odznakę strzelca wyborowego Woroszyłowa i certyfikat strzelca wyborowego.
W 1932 roku, mając 16 lat, wyszła za mąż za Aleksieja Pawliczenkę. W tym samym roku urodziła syna Rostisława. Wkrótce jednak małżeństwo zostało rozwiązane, a Ludmiła wróciła wówczas do rodziców. Uczęszczała wtedy do szkoły wieczorowej oraz wykonywała liczne prace domowe. W ciągu dnia zaś pracowała jako szlifierka w kijowskiej fabryce „Arsenał”. W 1937 roku Ludmiła zapisała się na Uniwersytet Kijowski. Studiowała na nim historię, ponieważ zamierzała zostać uczoną i nauczycielką. Tam też startowała w uniwersyteckiej drużynie lekkoatletycznej jako sprinterka i tyczkarka. Przez sześć miesięcy uczęszczała również do wojskowej szkoły snajperskiej, do której została zapisana przez Armię Czerwoną.
W czerwcu 1941 roku, kiedy Pawliczenko miała 24 lata i studiowała na czwartym roku historii na Uniwersytecie Kijowskim, nazistowskie Niemcy rozpoczęły inwazję na Związek Radziecki. Wtedy to Pawliczenko znalazła się wśród pierwszych ochotników w biurze rekrutacyjnym w Odessie. Tam Ludmiła poprosiła o przyjęcie do piechoty. Rejestratorka namawiała Pawliczenko do zostania pielęgniarką, ale ta odmówiła. Po odbyciu wielu kursów, w końcu przyjęto ją do wojska
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!