Ludwik XIV

"; koloru wybierał obuwie. Mimo zamiłowania do wszystkiego, co ładne, to nie można powiedzieć, że był królem leniwym i niezdolnym. Monarcha spędzał popołudnia na czytaniu raportów, analizowaniu próśb od poddanych, przekazywał liczne rozkazy i kontrolował sytuację. Zwoływał posiedzenia w niewielkim gronie i słuchał głosów tych, którzy mieli coś do przekazania. Słuchał opinii innych, nie był despotą. Prowadzono dyskusje, a potem król podejmował ostateczną decyzję już w samotności, gdy zebrał myśli.
Król wpraszał się do majętnych poddanych na uczty, a ci podawali królowi znakomite posiłki w dużych ilościach, ponieważ chcieli ugościć go jak najlepiej potrafili.
Ludwik nie dbał o higienę osobistą. Francuzi uważali, że kąpiel szkodzi zdrowie poprzez osłabienie organizmu. Higiena przeciętnego Francuza polegała na zmianie ubrań na świeże, bogatsi obywatele psikali ciało wonnymi olejkami, które miały za zadanie tłumić fetor. Ludwik obficie się pocił, ale nawet to nie zachęcało go do kąpieli. Higiena mężczyzny opierała się na skropieniu dłoni, twarzy i usta odrobiną wina. W łóżku króla bytowały pluskwy owite w pościel, a jego perukach żyły wszy, ale to nie stanowiło wyjątku, ponieważ wiele osób zmagało się z tymi pasożytami. Całkowita zmiana nastąpiła w XIX wieku, gdy ludzie przestali bać się ciepłej wody.
Sam pałac w Wersalu również nie zachwycał czystością. Latem w pałacu panował zaduch, pokoje były niedotlenione. Brakowało też solidnego oświetlenia. Zimą dymiły kominy. Po salkach przebiegały myszy i szczury. W pościelach legły się pluskwy. Osoby, które decydowały się na kupno psa, nie sprzątały po nim odchodów, więc odchody zostawały na miejscu. Ludzie załatwiali się w dowolnych miejscach, choć niektórzy decydowali się na używanie nocników. Zawartości nocników często wylewano przez okno, niekiedy prosto na chodniczek lub schody. Czasem powodowało to wybrudzenie ścian. Kucharze nie wyrzucali resztek jedzenia, pozostałości leżały na uboczu kuchni i gniły. W pomieszczeniach latało pod sufitem wiele much, insekty znajdowały schronienie i się rozmnażały. Peruki, które straciły przydatność ze względu na insekty i zapach – zwykle palono. Ale nie tylko! Takie peruki sprzedawano przykładowo w Polsce, gdzie arystokracja wraz ze szlachtą starali się popisać perukami sprowadzanymi z Francji.
Warto też wspomnieć, że monarchowie zostali pozbawieni intymności i swobody. Szczególnie odczuwała to Maria Antonia, która nie potrafiła oswoić się ze zwyczajem, że monarcha nie ubiera się samodzielnie. Dla kobiety tłum, który przygląda się jej nagości, był szaleństwem. Władcy stale otaczali się towarzystwem gapiów, nawet podczas spożywania posiłków.
W 1689 roku Wilhelm III Orański, który był królem Anglii i Szkocji, zdecydował się przyłączyć do wojny przeciwko Francji, z czasem dołączyła się jeszcze Hiszpania, a także Sabaudia (kraina historyczna w południowo-wschodniej Francji). Król Wilhelm III zajął Irlandię, a w 1692 roku flota francuska przegrała starcia z flotą angielską, starcie nosi nazwę „bitwa pod La Houge”. Francuskie siły opuściły tereny Palatynatu, przy czym zasiały spustoszenie, na wypadek, gdyby wróg zamierzał tam szukać wyżywienia, albo wody. Przez cały okres walk nie dało się wytypować zwycięzcy, ponieważ żadna strona konfliktu nie pokonała przeciwnika na wszelkich płaszczyznach. Walki miały naprzemienny charakter. Obie strony konfliktu zdecydowały się na podpisanie Traktatu w Rijswijk, na mocy tego dokumentu król Ludwik XIV zaakceptował Wilhelma III Orańskiego jako władcę Anglii.
Warto nakreślić, że król był obecny na polach walki i zachęcał żołnierzy do coraz bardziej żwawego i dynamicznego kroku. Dla Ludwika rozkładano spory namiot, w którym znajdowały się eleganckie żyrandole i niewielkie ozdoby. Budził w żołnierzach odwagę, ogólnie darzył szacunkiem tych, którzy dla niego walczyli, dbał o warunki ich życia, gdy nadchodził czas pokoju.
Wojenna polityka władcy Francji doprowadziła do kryzysu w państwie. Do wydatków wojennych dołączyły również niebotyczne rachunki za utrzymanie pałacu i luksusowego życia króla. Francja prowadziła ekspansje kolonialne, więc była to następna studnia bez dna. Kolonijne posiadłości Ludwika zostały powiększone i remontowane, co należało dołączyć do rachunku. Dodatkowo przecież monarcha sponsorował swoim kochankom majestatyczne i eleganckie posiadłości, za które ktoś musiał zapłacić. Państwo zmagało się z poważnym kryzysem gospodarczym. Ponadto mieszkańcy męczyli się z nieurodzajami.
Król zmarł w 1715 roku, miejscem jego śmierci był ukochany Wersal.
Jako zakończenie przytoczę historię o człowieku w żelaznej masce. Człowiek ten został skazany za czasów panowania Ludwika XIV, wyrok polegał na dożywotnim pozbawieniu wolności. Więźniowi osadzonemu w Bastylii zapewniono bardzo dobre warunki, lecz nie miał prawa odsłonić twarzy. Nikt nie wiedział, jak więzień wygląda. Jest to najsłynniejszy więzień w historii Francji. Człowiek nosił hełmik przez trzydzieści dwa lata, dlatego historycy spekulują, że mógł przypominać jakąś ważną postać, albo być człowiekiem wysoko postawionym i znanym, który mógł poznać jakąś tajemnicę monarchy, na co wskazuje fakt, że król rozkazał dbać o jego potrzeby i wygodę. Miał jednoosobową izbę, więc skazany był na samotność. Po zdobyciu Bastylii odnaleziono szkielet ludzki, na głowie, którego widniała żelazna maska. Zagadki nigdy nie rozwiązano, ludzie zaczęli tworzyć legendy o tożsamości skazanego mężczyzny. Znaleziono list dotyczący człowieka w masce, w którym wspomniano o tym, że został przysłany człowiek o zasłoniętej twarzy. Istnieje teoria, że król posiadał o minutę starszego brata bliźniaka, który odziedziczyłby tron. Ludwik nie mógł na to pozwolić, marzył o zajęciu tronu. Według teorii kazał aresztować brata, któremu założono maskę, aby nikt nie rozpoznał prawdziwego następcy tronu. Warto wiedzieć, że w więzieniach ludzie tracili zmysły, w pomieszczeniach panowała ciemność, chłód i nieprzyjemny zapach. Człowiek w masce raczej zachowywał spokój. Władcy musiało wyjątkowo zależeć, aby nikt nie poznał mężczyzny, nawet jeśli tam miał spędzić resztę dni wśród wariatów. Osadzonemu nie wolno było mówić o niczym innym, niż kwestie związane z życzeniami o dane rzeczy lub poproszeniem o pomoc medyczną. Strażnik rzekomo miał wiedzieć o tym, że jest to członek rodziny królewskiej, ponieważ nie stosował wobec więźnia przemocy, krzyków, a także nie zdecydował się na pozbawienie go życia. W celi mężczyzny znajdowało się łóżko, kominek i prywatna, osłoniętą ubikacja. Żył w znacznie lepszych warunkach, niż pozostali więźniowie.
Druga z teorii mówiła, że sama matka braci – Anna Austriaczka miała uwięzić starszego syna, aby młodszy przejął koronę. Ludwik dowiedział się o tym, gdy zmarł Mazarin, ale nie wypuścił brata z więzienia. Król pragnął władzy tylko dla siebie, a dodatkowo nie chciał, aby mężczyzna skupił na sobie uwagę poddanych. Wypuszczenie prawdziwego następcy tronu wzbudziłoby kontrowersje, zamieszanie i zwątpienie w Ludwika, czego władca pragnął za wszelką cenę uniknąć, dlatego pozwolił bratu umrzeć w więzieniu. Nie czuł do niego nienawiści, dbał o komfort i wygodę rodaka, warunki godne rodziny królewskiej. Pewnego razu więzień wyrzucił przez okno talerzyk, na którym wyrył imię i nazwisko. Talerzyk odnalazł rybak, który niewiele myśląc odniósł go do więzienia. Rybak nie potrafił jednak czytać, więc strażnicy nie zabili mężczyzny, puścili go wolno. O człowieku w masce powstały już liczne książki, filmy fabularne i historyczne, wiele osób intryguje ten nieznany nikomu człowiek.