Mahomet

Mahomet przyszedł na świat jako Muhammad ibn Abd Allah ibn Abd a-Muttalib w Mekce. Jego rodzicami byli Abd Allah ibn Abd al-Muttalib oraz Amina bint Wahb.

Mahomet urodził się w rodzinie arystokratycznej, mianowicie w rodzie Haszymitów. Urodził się w „roku słonia”, czyli roku, gdy Abraha najechał w towarzystwie wojska na Mekkę. Dzieckiem zajmowali się dziadek oraz Amina, choć szybko osierocili chłopca, ojciec dziecka zmarł tuż po jego przyjściu na świat. Młodzieńcem zajął się wuj, choć jego biznes zaczyna przynosić straty, więc zmuszony był zwolnić krewniaka. Wuj trudził się handlem.

W wieku dwudziestu pięciu lat zawarł związek małżeński z majętną wdową, Chadżidżą, której wiek wynosił już czterdzieści lat. Kobieta wychowywała już gromadkę dzieci z poprzedniego małżeństwa, lecz Mahometowi to nie przeszkadzało, sam doczekał się z nią potomków, choć znana dziś jest jedynie jedna córka o imieniu Fatima. Ojciec dziewczynki miał przekazywać jej wiele czułości i spędzał z nią wolne chwilę, co było dość nietypowe, bo takie funkcje powinna pełnić zatrudniona mamka. Przed ślubem pracował u wdowy.

Mężczyzna miał raczej introwertyczne usposobienie, cenił sobie samotne chwile, więc wybierał się na spacery w pojedynkę. Mógł wtedy skupić się na swoich myślach, analizować wydarzenia i spędzać czas ze sobą samym. Wybierał się nierzadko do groty na górze Hira. Nieopodal groty znajdowała się Mekka. Podczas jednej z tych nocy w 610 roku, które spędzał w kryjówce, doznał objawienia. Wydarzenie to nazwano „Nocą przeznaczenia”. Miał się wtedy dowiedzieć, dzięki archaniołowi, że jest wysłańcem bożym. Mężczyzna miał mętlik w głowie, wizje, które go nękały przypominały raczej senne sceny, a nie te realistyczne. O zaistniałej sytuacji opowiedział o swojej małżonce, a to natychmiast uwierzyła w opowieści ukochanego męża. Wspierała go, gdy nie wiedział, co ma myśleć. Wierzyła, że Mahomet naprawdę doznaje bożych wizji, wuj kobiety uważał identycznie jak ona sama. W końcu sam mężczyzna uwierzył, że wizje przychodzą od samego Boga.

Zdecydował się na głoszenie o Sądzie Ostatecznym oraz przekonywał zainteresowanych słuchaczy, że każdy człowiek poniesie konsekwencje swoich działań, ponieważ Stwórca o wszystkim wie. Mężczyzna wyznawał monoteizm, który zaczął się szerzyć na Bliskim Wschodzie. Z czasem opowiadał słuchaczom, że jeśli będą dobrzy, to po śmierci czeka na nich wspaniałe życie pozagrobowe u boku Allacha. Zachęcał też majętniejszych ludzie, aby podzielili się dobrami z osobami zmagającymi się ze skrajnym ubóstwem, a co za tym idzie, głodem.

Mahomet zyskiwał popularność, już więcej osób wierzyło, że jest prorokiem. W 622 roku dotarła do niego informacja, że plemienni przywódcy mają zamiar pozbawić go życia. Moment ten nazwano „uległość woli Allacha” i wyznaczyła początek islamu, a co za tym idzie, także początek kalendarza islamskiego. Prorok udał się do miasta, które nazwano później „miastem proroka”, a obecnie nazywa się Medyną. W przeciągu dziesięciu lat zyskał tam władzę i dał początek państwu islamskiemu. Nie musiał jednak całe życie trwać w upodleniu, w 630 roku przybył na czele dziesięciu tysięcy zwolenników i pokonał wrogów. Warto też zaznaczyć, że po przybyciu do Medyny, muzułmanie zdecydowali się na budowę pierwszego meczetu. Podczas przebywania w tym mieście dochodziło do sporów, przykładowo Abu Surfjan ibn Harb, czyli arabski wódz, sprawił, że obywatele Mekki zaprzyjaźnili się z plemionami zaatakowali Medynę, w wyniku czego Mahomet odniósł obrażenia. Wrogowie jednak nie przejęli terenów Medyny, co było niewykorzystaną szansą. Mahomet z czasem wygnał z ziem miasta żydowskie plemię, które posądził o przeprowadzenie spisku. Prorok podjął decyzję o oddelegowaniu siedemdziesiąt tysięcy osób do ośrodka handlowego, które znajdowało się w Syrii. Miasto nie podjęło walk, poddało się, a między terenami zawiązał się sojusz. Muzułmanie szukali także innych sojuszów, w tym zawarli przymierze z plemieniem znajdującym się przy Medynie. Mekka została odizolowana. W końcu Medyna zawarła sojusz z Mekką, który polegał na wstrzymaniu aktów agresji przez okres dziesięciu lat. Prorok zbudował potęgę poprzez szerzenie swojego wyznania słowem, ale także posługując się mieczem. Władza islamska poszerzana za pomocą wojska nazywano dżihadem. Koran, czyli święta księga islamu, mówi, że jeśli ktoś nie słucha Mahometa, to nie jest muzułmaninem. Do dziś jest uznawany przez wierzących, jako przykład moralnego ideału. Jednak w samej księdze mężczyzna przewija się jedynie cztery razy, a lepszym źródłem do poznania jego życiorysy jest poznanie hadisów, czyli pism dotyczących właśnie jego zakochania. Hadisy zostały napisane przez osoby, które znajdowały się w jego najbliższym otoczeniu. Dziś nie wszystkie te opowiastki są uznawane za autentyczne, a muzułmańscy kapłani wyznaczyli skalę ich autentyczności. Z hadisów można dowiedzieć się, że ludzie bardzo chętnie naśladowali zachowania Mahometa, w tym wiązali turban bliźniaczo do niego, a nawet jedli prawą ręką.

Mahomet nie był zwolennikiem wierności i brał za żony wiele kobiet. Historycy z czasem zaczęli posądzać mężczyznę za pedof