Maria Stuart

Maria Stuart nazywana była także Marią królową Szkotów. Urodziła się ósmego grudnia tysiąc pięćset czterdziestego drugiego roku. Była jedyną córką króla Szkocji Jakuba V oraz Marii de Guise (francuskiej żony Jakuba).
Kobieta zasiadła na tron mając zaledwie sześć dni, ponieważ jej ojciec zbyt wcześnie zmarł. Nikt inny nie mógł odziedziczyć tronu z tego względu, że wszyscy potomkowie linii męskiej zmarli jeszcze przed Jakubem V. Co ciekawe Maria jako pierwsza z dynastii Stuartów zaczęła używać formy Stuart, która była francuska, a nie angielskiej Stewart, jak to pisano wcześniej.
Jej regentem do tysiąc pięćset pięćdziesiątego czwartego roku był James Hamilton, drugi hrabia Arran. Później zstąpiła go jej własna matka, czyli Maria de Guise. Kobieta sprawowała tę funkcję aż do śmierci w tysiąc pięćset sześćdziesiątym roku.
Kiedy Maria Stuart miała 6 miesięcy podpisano traktat z Greenwich. Chodziło o to, aby młoda królowa poślubiła syna Henryka VIII. Miało do tego dojść w tysiąc pięćset czterdziestym trzecim roku. Do wypełnienia postanowień traktatu nie doszło, ponieważ Maria de Guise (przeciwna małżeństwu córki) ukryła się razem z nią w zamku w Stirling. Tam przygotowano się też do koronacji omawianej postaci. Maria została królową Szkotów właśnie na tym zamku dziewiątego września tysiąc pięćset czterdziestego trzeciego roku.
Wracając do traktatu z Greenwich. Został on unieważniony pod koniec roku przez szkocki parlament, ponieważ miał na celu także zerwanie francusko – szkockiego sojuszu, czemu Szkoci byli przeciwni. Henryk VIII jednak tak szybko się nie poddał. Pragnął, aby jego plan dotyczący małżeństwa się powiódł. W tym celu odwiedzał tereny Szkocji aż do czerwca tysiąc pięćset pięćdziesiątego pierwszego roku. Wynikiem jego wypraw były straty materialne szacowane na pół miliona funtów.
Mimo iż Maria nie była jeszcze niczyją żoną, to jej życie cały czas było pełne emocji i niebezpieczeństw. Do Firth of Forth w maju tysiąc pięćset czterdziestego czwartego ro przybył hrabia Hertford (Edward Seymour, pierwszy książę Somersetu). Chciał zająć tereny Edynburga i porwać małą Marię. Na szczęście jej matka ponownie ukryła ją w zamku Stirling, tym razem w podziemiach. Dzięki temu nikt nie mógł znaleźć dziewczynki. W walce z wojskami Anglii pomagała Szkotom Francja. Była ona do tego zobowiązana na mocy Auld Alliance, czyli „starego przymierza”.
„Czarna sobota” to wydarzenie z dziesiątego września tysiąc pięćset czterdziestego siódmego roku. Odbyła się wtedy bitwa pod Pinkie Cleugh, która skończyła się klęską Szkotów. Maria Stuart została wysłana przez matkę do Inchmehome Priory, ponieważ w swoim zamku nie była bezpieczna. Maria de Guise poprosiła D’Oysela (ambasadora Francji) o pomoc. Do zjednoczenia Francji i Szkocji mogło doprowadzić małżeństwo Marii Stuart oraz syna Henryka II, delfina Franciszka. Miało to być zakończenie wszystkich problemów, z którymi borykała się Szkocja.
Wojska Anglii jednak ponownie pojawiły się w lutym tysiąc pięćset czterdziestego ósmego roku. Królowa Szkotów została przeniesiona do zamku Dumbarton. Francjia udzieliła swojej pomocy dopiero w czerwcu, a w lipcu podpisano traktat Szkocji i Francji dotyczący wspominanego wcześniej małżeństwa. Na jego mocy Maria we Francji miała mieć zapewnioną ochronę oraz wychowanie i wykształcenie. Dziewczyna w wieku pięciu lat płynęła do Francji z flotą tego kraju. Było to siódmego sierpnia tysiąc pięćset czterdziestego ósmego roku.
Dziewczynka nie mogła narzekać na swoje francuskie życie na dworze Henryka II i królowej Katarzyny Medicis. Oprócz wygód, które posiadała w postaci miejsca zamieszkania, posiłków itd. do swojej dyspozycji miała służbę oraz nauczycieli. Jej wykształcenie było na bardzo wysokim poziomie. Znała aż sześć języków: francuski, hiszpański, włoski, łacinę, grekę, no i oczywiście szkocki. Jej ojczysty język nie został jednak jej pierwszym i tym, którym się na co dzień posługiwała, ponieważ dziewczynka stała się bardziej Francuzką niż Szkotką. Potrafiła grać m.in. na lutni. Uczyła się także jazdy konnej, sokolnictwa, pisania wierszy oraz szycia.
Kiedy Maria miała szesnaście lat wzięła ślub z delfinem Franciszkiem, najstarszym synem Henryka i Katarzyny. Uroczystość odbyła się w katedrze Notre Dame w Paryżu. Henryk II zmarł dziesiątego lipca tysiąc pięćset pięćdziesiątego dziewiątego roku. Miejsce króla zajął jego syn, który panował jako Franciszek II.
Oprócz tego, że Maria była królową Szkotów, była też następna w linii do dziedziczenia tronu Anglii, ponieważ jej kuzynka Elżbieta I Tudor nie miała własnych potomków. Henryk VIII spisał testament, przez który ród Stuartów nie mógł dziedziczyć angielskiego tronu. Antykatolicka ustawa nie została jednak uchwalona do tysiąc siedemset pierwszego roku.
Po śmierci Marii de Guise szóstego lipca tysiąc pięćset sześćdziesiątego roku Francuzi opuścili Szkocję, a Elżbieta I objęła rządy nad Anglią. Były to postanowienia traktatu edynburskiego.
Mąż Marii (Franciszek II Walezjusz) zmarł piątego grudnia tysiąc pięćset sześćdziesiątego roku. Dziewiętnastego sierpnia tysiąc pięćset sześćdziesiątego pierwszego roku Maria powróciła do swojej ojczyzny. Nie zastała jej jednak w najlepszym stanie, ponieważ kraj borykał się z problemami sfery politycznej i konfliktami religijnymi, które doprowadzały do licznych rozłamów obywateli Szkocji. Na czele protestantów stał James Stewart, pierwszy hrabia Moray. Był on bratem Marii, lecz pochodził z nieprawego łoża. Młoda wdowa była zagrożona we własnym państwie ze względu na jej katolickie wyznanie. Wszyscy wokoło byli protestantami, tak samo jak Elżbieta I, która władała Anglią. Była osobą szykanowaną i dręczoną, m.in. przez Johna Knox, któremu nie pasował fakt, że np. kobieta uczęszcza na msze i tańczy. Ubierała się również w inny sposób niż innego wyznania społeczeństwo.
Mimo wszystko katolicy nie otrzymywali jej poparcia. Jej głównym doradcą był jej brat. W tym kraju Maria nie posiadała praktycznie niczego, nawet własnego wojska. Musiała więc szukać poparcia wśród wysoko postawionych osób, czyli lordów. W tysiąc pięćset sześćdziesiątym drugim roku miała swój udział w zniszczeniu lorda Huntleya, katolika.
W tysiąc pięćset sześćdziesiątym pierwszym roku Elżbieta I została zaproszona przez Marię do Szkocji, jednak nie pojawiła się w tym kraju. Wynikiem tej sytuacji był jeszcze większe pogorszenie się stosunków pomiędzy kuzynkami. Królowa Szkotów nie zaprzestawała jednak swoich działań i kazała swojemu ambasadorowi Williamowi Maitlandowi z Lethington jechać na dwór królewski do Anglii. Chciała mieć ogląd na całą sytuację.
Kolejna konfrontacja między królowymi miała mieć miejsce w grudniu tysiąc pięćset sześćdziesiątego pierwszego roku w Anglii, jednak do niczego nie doszło z winy Elżbiety. Kobieta zaproponowała kuzynce małżeństwo z pierwszym hrabią Leicester, Robertem Dudleyem. Dzięki temu chciała mieć nad nim pełną kontrolę, jednak Maria nie zgodziła się na tę propozycję.
Mężczyzną, który związał się z królową Szkotów został Henryk Stuart, lord Darnley. Był on potomkiem króla Henryka VII, a do małżeństwa doszło dwudziestego dziewiątego lipca tysiąc pięćset sześćdziesiątego piątego roku w pałacu w Holyrood. To wydarzenie doprowadziło do buntu protestantów z bratem Marii na czele. Kobieta pokonała jednak ich wojska i sama dowodziła własnymi.
Królowa Elżbieta I również nie była zachwycona ślubem, ponieważ Darnley, jej zdaniem, powinien ją poprosić o zgodę, czego nie zrobił. Angielska królowa czuła się zagrożona, ponieważ teraz dzieci Marii i Henryka miały prawa do dwóch tronów: szkockiego i angie