Mumie

"; iektórych pasach płótna wypisane były modlitwy i magiczne słowa. Często kapłani umieszczali maskę twarzy osoby między warstwami bandaży głowy. W kilku etapach formę pokryto ciepłą żywicą i ponownie wznowiono owijanie. Mumia była kompletna.
Ich trumny były przygotowywane już długo przed śmiercią danej osoby. W grobie można było umieścić wiele rzeczy, których człowiek potrzebowałby w życiu pozagrobowym. Otwarcie takiego grobowca wiązało się z zesłaniem na siebie klątwy. Oczywiście nie było to prawdą, jednak gdy po raz pierwszy Howard Carter otworzył mały otwór, aby zajrzeć do grobowca na skarby ukryte przez 3000 lat, rozpętał globalną pasję do starożytnego Egiptu. Błyszczące skarby Tuta znalazły się na pierwszych stronach gazet. Wtedy to wszyscy zapragnęli wyprawy po skarb, lecz ci, którzy otworzyli grób, w najbliższym czasie umierali, przez co ludzie wpadli na pomysł, że to wszystko za sprawą klątwy. Klątwa ta pomogła w zaprzestaniu pragnienia ludzi skarbów ukrytych w grobowcach.
Ale po co chronić ciało? Egipcjanie wierzyli, że zmumifikowane ciało było domem dla tej duszy lub ducha. Jeśli ciało zostanie zniszczone, duch może zostać utracony. Idea „ducha” była złożona i obejmowała tak naprawdę trzy duchy: ka, ba i akh. Ka, „podwójna” osoba, pozostała w grobie i potrzebowała tam ofiar i przedmiotów. Ba, czyli „dusza”, mogła swobodnie wylecieć z grobowca i wrócić do niego. I to był akh, być może tłumaczony jako „duch”, który musiał podróżować przez Zaświaty do Sądu Ostatecznego i wejścia do Zaświatów. Dla Egipcjanina wszystkie trzy były niezbędne.
Po śmierci faraonów Egiptu zwykle mumifikowano i chowano w wyszukanych grobowcach. Często tak samo traktowani byli szlachta i urzędnicy, a czasami zwykli ludzie. Jednak proces ten był kosztowny, przekraczający możliwości wielu. Z powodów religijnych zmumifikowano także niektóre zwierzęta. Święte byki z wczesnych dynastii miały własny cmentarz w Sakkarze. Pawiany, koty, ptaki i krokodyle, które również miały wielkie znaczenie religijne, były czasem mumifikowane, zwłaszcza w późniejszych czasach.
Uczeni mieli trudności z określeniem, w jaki sposób mumie zostały wykorzystane w medycynie. Jednak między XII a XVII wiekiem niezliczone ilości mumii zostało wygrzebanych i spalonych, gdyż ludność zaczęła wykorzystywać je jako lekarstwo, które opierało się na rzekomych właściwościach leczniczych bitumu, rodzaju asfaltu z Morza Martwego. Naturalnie występujące mumie były rzadkie, więc przedsiębiorczy kupcy polowali w egipskich grobowcach w poszukiwaniu alternatywnych zapasów.