Nikita Chruszczow

Nikita Siergiejewicz Chruszczow w latach 1953-1964 kierował Związkiem Radzieckim jako Pierwszy Sekretarz Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. W latach zaś 1958-1964 był prezesem Rady Ministrów. Za swoich rządów Chruszczow wprowadził cały komunistyczny świat w osłupienie, potępiając zbrodnie Stalina. Rozpoczął wówczas proces destalinizacji. Sponsorował również początki radzieckiego programu kosmicznego i wprowadzenie stosunkowo luźnych zmian w polityce wewnętrznej. Po początkowych niepowodzeniach oraz ledwo co unikniętej wojnie atomowej o Kubę, rozpoczął pomyślne negocjacje ze Stanami Zjednoczonymi. Ich celem było zredukowanie nacisków zimnowojennych. Jego tendencje do podejmowania lekkomyślnych decyzji przyczyniły się w późniejszym czasie do pozbawienia go władzy przez kierownictwo Kremla. Na jego miejsce został powołany Leonid Breżniew jako pierwszy sekretarz i Aleksiej Kosygin jako premier. Chruszczow przyszedł na świat w 1894 roku w zachodnio-rosyjskiej wiosce. W latach młodości pracował jako ślusarz. W okresie rosyjskiej wojny domowej był zaś komunistycznym komisarzem politycznym. Pod kierownictwem Łazara Kaganowicza wspinał się po szczeblach hierarchii sowieckiej. Popierał on represje Józefa Stalina i aprobował tysiące aresztowań. W 1938 roku Stalin oddelegował go do sprawowania władzy w Ukraińskiej SRR Tam Chruszczow kontynuował represje. W trakcie znanej w Związku Radzieckim Wielkiej Wojny Ojczyźnianej (front wschodni II wojny światowej) Chruszczow był ponownie komisarzem. Służył on jako pośrednik między Stalinem a jego generałami. Chruszczow był uczestnikiem krwawej obrony Stalingradu, z czego był bardzo dumny przez całe swoje życie. Po wojnie wrócił na Ukrainę. Został jednak przeniesiony do Moskwy jako jeden z bliskich doradców Stalina. 5 marca 1953 roku po śmierci Stalina rozpoczęła się walka o władzę, z której ostatecznie zwycięsko wyszedł Chruszczow. Wzmocnił on tym samym swoją władzę jako pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego partii. 25 lutego 1956 roku podczas XX Zjazdu Partii Chruszczow wygłosił „Tajne przemówienie”. Potępił on w nim czystki stalinowskie i zapoczątkował mniej represyjną erę w Związku Radzieckim. Jego działania wewnętrzne miały na celu poprawę życia zwykłych obywateli. Jednak często były one nieskuteczne, zwłaszcza w rolnictwie. Chruszczow, licząc na to, że w końcu jego obrona narodowa będzie opierać się na rakietach, zarządził poważne cięcia w siłach obronnych. Mimo ograniczeń, okres rządów Chruszczowa przypadł na najbardziej napięte lata zimnej wojny, których kulminacją był kubański kryzys rakietowy. W latach 50. XX wieku Chruszczow cieszył się dużym poparciem społeczeństwa. Zawdzięczał to swoim sukcesom na płaszczyznach jakimi były między innymi: kryzys sueski, wystrzelenie Sputnika, kryzys syryjski z 1957 roku, czy incydent z U-2 trzy lata później. Jednak z początkiem lat 60. popularność Chruszczowa znowu spadła. Powodem były wady jego polityki, a także sposób, w jaki postąpił z kubańskim kryzysem rakietowym. Te porażki ośmieliły jego potencjalnych przeciwników. Po cichu urośli oni w siłę i obalili go w październiku 1964 roku. Nie spotkał go jednak śmiertelny los poprzednich sowieckich walk o władzę. Będąc na emeryturze otrzymał mieszkanie w Moskwie i chatę na wsi. Jego liczne wspomnienia zostały przewiezione na Zachód i częściowo opublikowane w 1970 roku. Chruszczow zmarł rok później na atak serca.
Chruszczow urodził się 15 kwietnia 1894 roku w Kalinowce. Jego rodzicami byli Siergiej Chruszczow i Xenia Chruszczowa. Poza Nikitą mieli jeszcze córkę Irinę. Nikita od wczesnych lat dorabiał jako poganiacz bydła. Do szkoły uczęszczał w sumie cztery lata: część w szkole wiejskiej, a część pod okiem Szewczenki w państwowej szkole w Kalinowce. Nauczyciel namawiała Nikitę do dalszego kształcenia, ale nie pozwalały mu na to finanse rodziny. W 1908 roku ojciec Chruszczowa przeniósł się do Juzowka, a niedługo potem Nikita dojechał do niego. Po krótkim okresie pracy w innych dziedzinach, rodzice Chruszczowa załatwili Nikicie posadę praktykanta ślusarskiego. Po odbyciu tej praktyki nastoletni Chruszczow został zatrudniony w fabryce. Utracił jednak tę robotę, gdy zbierał pieniądze dla rodzin ofiar masakry na Lenowych Polach Złotych. Otrzymał on wówczas zatrudnienie przy naprawach urządzeń podziemnych w kopalni w pobliskim Ruchenkowie. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku Chruszczow został wyłączony z poboru do wojska, ponieważ był wykwalifikowanym metalowcem. Pracował w warsztacie obsługującym dziesięć kopalń i był zaangażowany w kilka strajków domagając się wyższych płac i lepszych warunków pracy. W roku wybuchu I wojny światowej Chruszczow ożenił się z Jefrosinią Pisarewą i mieli oni dwoje dzieci: Julię i Leonida. W 1917 roku Chruszczow został wybrany do rady robotniczej w Rutczenkowie, a w maju został jej przewodniczącym. Rok później zaś wstąpił on do partii bolszewików. Pod koniec 1918 lub na początku 1919 roku Chruszczow został powołany do Armii Czerwonej jako komisarz polityczny. Począwszy od stanowiska komisarza plutonu budowlanego, Chruszczow doszedł do stanowiska komisarza batalionu budowlanego i został wysłany z frontu na dwumiesięczny kurs polityczny. W 1921 roku po zakończeniu wojny domowej Chruszczow został wycofany z wojska i przeniesiony jako komisarz do brygady pracy w Donbasie. Tam też zmarła jego żona. w 1921 roku Chruszczow został awansowany na asystenta dyrektora do spraw politycznych do kopalni Rutczenkowo w regionie Donbasu. Mimo iż Chruszczow odpowiadał za sprawy polityczne, angażował się również w praktyczne aspekty wznowienia pełnej produkcji w kopalni po chaosie lat wojennych. Pomagał między innymi w ponownym uruchomieniu maszyn. Chruszczow cieszył się dużymi sukcesami w kopalni Rutchenkovo. Do tego stopnia, iż w połowie 1922 roku zaproponowano mu objęcie stanowiska dyrektora pobliskiej kopalni Pastukhov. Odrzucił jednak tę propozycję. Postanowił rozpocząć edukację w nowo utworzonej szkole technicznej w Juzowce. Równocześnie dalej pracował w kopalni. W połowie 1925 roku Chruszczow mianowany został sekretarzem partii w obwodzie piotrowsko-marińskim w pobliżu Stalina. Pod koniec 1926 roku Chruszczow został zaś mianowany drugim dowódcą stalinowskiego aparatu partyjnego. Niedługo później awansowano go na stanowisko szefa Wydziału Organizacyjnego Komitetu Centralnego Partii Ukraińskiej. Dwa lata później zaś Chruszczowa przeniesiono do Kijowa. Pełnił tam funkcję zastępcy przewodniczącego tamtejszej organizacji partyjnej. W 1929 roku Chruszczow ponownie starał się o dalsze wykształcenie. Zapisał się wówczas do Stalinowskiej Akademii Przemysłowej, której jednak nigdy nie ukończył. Od 1932 roku Chruszczow brał udział w spotkaniach organizowanych przez Stalina. Podziwiał on dyktatora, a Stalin również czuł sympatię do podwładnego. Chruszczow asystował Stalinowi przy czystce wielu przyjaciół i kolegów w obwodzie moskiewskim. Zgodnie z protokołem partyjnym Chruszczow musiał zatwierdzać aresztowania i niewiele lub nic nie zrobił, aby uratować swoich przyjaciół i kolegów. Pod koniec 1937 roku Stalin powołał Chruszczowa na stanowisko szefa Komunistycznej Partii Ukrainy. Po przyjeździe Chruszczowa tempo aresztowań przyspieszyło. Wymieniono wówczas niemal wszystkich urzędników państwowych i dowódców Armii Czerwonej. Kiedy 17 września 1939 roku wojska radzieckie wkroczyły na wschodnie tereny Polski, Chruszczow towarzyszył im na polecenie Stalina. Kiedy w czerwcu 1941 roku hitlerowskie Niemcy zaatakowały ZSRR, Chruszczow wciąż pozostawał na swoim stanowisku w Kijowie. Stalin mianowa