Kiedy nastąpiło oblężenie Leningradu? Adolf Hitler postanowił zdobyć miasto w ramach operacji Barbarossa, był to dla niego ośrodek strategiczny, równie ważny, jak Moskwa i Kaukaz. Niemiecki przywódca zaatakował miasto 8 września 1941 roku, poległ ostatecznie 27 stycznia 1944. Zginęło 1,5 miliona Rosjan, gdyż Józef Stalin za swój cel uważał utrzymanie miasta za wszelką cenę. Dla Rosjan Leningrad był jak druga stolica, nierozerwalnie łączył się z wodzem rewolucji, niemiecki dyktator popełnił istotne błędy, nie można zrozumieć decyzji, dlaczego chciał miasto zablokować, zamiast je zdobywać. Grupa Armii Północ, na której czele stał feldmarszałek Wilhelm von Leeb, miała za zadanie początkowo zdobyć ośrodek, wspierali go Finowie, Błękitna Dywizja gen. Francisco Franco, Włosi. Początkowo Niemcy byli w ofensywie, przez nieudolność Klimenta Woroszyłowa skutecznie zaatakowali Szlisserburg oraz Aleksandrowkę. Sowieci byli w rozsypce, jedynym ratunkiem dla nich mogła być sroga zima, która zatrzyma Niemców. Właśnie jej nastanie spowodowało odepchnięcie sił niemieckich, które wydawać się mogło, miały wszystkie atuty po swojej stronie.
Co myślał Józef Stalin? Gruzin wychodził z założenia, że miasto Lenina jest niezwyciężone, dlatego w momencie, kiedy wydawało się, że może polec, zaczął wyszukiwać tzw. V Kolumnę, rozkazał NKWD rozpętać terror, zabijać wszystkich, którzy nie są pewni klasowo. Pod Stalingradem Sowieci wzięli do niewoli Otto von Paulusa, Adolf Hitler chciał go zamienić na syna dyktatora Jakowa Dżugaszwilego, Gruzin się nie zgodził, co więcej powiedział, że lepiej, gdyby syn nigdy się nie narodził. Podobno matka Jakowa była jedyną kobietą, którą dyktator darzył uczuciem, kiedyś podziwiałem Gruzina, uważałem, że w ten sposób dał przykład innym Sowietom, że nie można się targować z wrogiem, zamieniać zwykłego żołnierza na marszałka, dziś myślę, że to kolejny akt bezwzględności i psychopatii generalissimusa. Gruzin nie czuł żadnych sentymentów, napędzała go chęć władzy za wszelką cenę, potomek był jedynie cyferką, nic nieznaczącą statystyką.
Co myślał Adolf Hitler? Austriak zaczynał z pozycji komunistycznych, po I Wojnie Światowej tworzył Bawarską Republikę Rad, dogadywał się z Żydami, płakał na pogrzebie Eugena Levine. W późniejszym czasie zrobił woltę przeciwko bolszewizmowi, co sam tłumaczył, jako że nazizm jest schizmą, w judaizmie jego zdaniem było nim chrześcijaństwo. Korzenie mają wspólne, przypomnę tylko, że NSDAP zakładał robotnik, Anton Draxler. Adolf Hitler lubił Sankt Petersburg, ale chciał utopić we krwi Leningrad, uznał, że skoro bolszewizm narodził się z krwi, to miasto musi być zrównane z ziemią, miasto Lenina było kolebką komunistycznej ideologii. Dlaczego Adolf Hitler nie szturmował miasta? Podobno był wtedy chory, nie wiedział, ile życia mu zostanie, wyczekiwał. Adolf Hitler być może nie miał wystarczającej siły, żeby rzucić wszystko na Sowiety, mógł uważać, że miasto polegnie, gdyż Rosjanie nie mieli składów żywnościowych. Adolf Hitler był doskonałym mówcą, być może zabrakło mu zmysłu dowódczego, gdyby go posiadł, wojny by nie przegrał. Stalin wolał forsować socjalfaszyzm i nie popierać Ernsta Thalmana, torując drogę do władzy Adolfowi Hitlerowi, którego uważał
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
za głupka niż postawić na Ernsta Thalmanna, który mógł przypominać Jugosłowianina Tito, czyli jako przywódca Niemiec stworzyłby komunizm po swojemu. Józef Stalin jak nikt inny rozumiał Adolfa Hitlera, wiedział, że nie umie słuchać, jedynie rozkazywać. Postawił na niego, kiedy komuniści niemieccy mogli stworzyć blok z socjaldemokracją, następnie zaś zaprosił do sojuszu, by na koniec pobić na Łuku Kurskim i pod Leningradem. Gdyby na czele Niemiec stał komunista Thalmann, gdyby chciał postawić na swoją wizję państwa, jako wybitny wódz dopiąłby celu. Nie rozumiem tylko, jak Gruzin mógł się dać zaskoczyć Hitlerowi, przecież od grudnia 1940 roku na jego kremlowskim biurku znajdował się plan operacji Barbarossa, być może nie był gotowy jeszcze samemu atakować i Hitler wyprzedził go o parę dni. Trzecia Rzesza pokrzyżowała Stalinowi plany, bo każdy dowódca powie, że ciężko przemodelować armię z charakteru ofensywnego na defensywny, Stalin miał broń, którą mógł atakować, potencjału obronnego nie wypracował, płacił za to początkowymi porażkami, które następowały po 22 VI 1941 roku. Adolf Hitler, gdyby pozwolił Marszałkom działać po swojemu, opanowałby Leningrad. Józef Stalin nie lubił Leningradu, być może by go oddał, martwił się jedynie o stan frontu leningradzkiego. Sowieci zaczęli odnosić sukcesy podczas operacji Iskra w 1943 roku. W styczniu 1944 roku nastąpiła ofensywa zimowa, ostatnim akordem kampanii była operacja wyborsko- pietrozawodzka. 1 maja 1945 roku Leningrad otrzymał tytuł miasta- bohatera Związku Radzieckiego. Oblężenie Leningradu uznajemy za najdłuższe w nowoczesnej Europie. Oblężenie miasta udowodniło, że człowiek zdesperowany zje wszystko, jedzono trupy, psy, glicerynę. Z drugiej strony opinia światowa zauważyła prawdziwe oblicze komunizmu, korytarz życia prowadzony przez Ładogę na niewiele się przydał, Niemcy kazali ostrzeliwać ciężarówki z jedzeniem. Niemcy nieskutecznie blokowali Ładogę, wykazywali się funkcjonariusze NKWD, broniąc korytarzu życia. Codziennie przez cały okres z głodu w Leningradzie umierało 6000 ludzi, zwłoki zalegały na ulicach. Adolf Hitler przegrał z jeszcze jednego powodu, nie umiał się przebić przez zasieki sowieckie, połączyć z Carlem Gustafem Mannerheimem. Pomimo uszkodzonej radiostacji, Sowieci przetrwali. Komuniści zaczęli działać, kiedy doszło do aktów kanibalizmu, wtedy dopiero wyszli z ideą tworzenia ogródków warzywnych. Wiele razy przegrywali, operacja lubańska zakończyła się klęską, Andrij Własow w momencie kryzysu Leningradu, przestał wierzyć w komunizm. Komuniści zaczęli dbać o to, by ludność nie popadała w defetyzm, Dmitrij Szostakowicz utworzył symfonię leningradzką. Do zwycięstwa przyczyniły się sowieckie okręty podwodne, odwagą i siłą charakteru wykazywali się radzieccy partyzanci. Zastanawiające jest dla mnie, dlaczego generalissimus nie objął czystką Klimenta Woroszyłowa, który pod Leningradem wykazywał się rzadko spotykaną nieudolnością. Michaił Tuchaczewski przed II Wojną Światową za przewiny mniejszego kalibru został poddany czystce. Osoby szczególnie zainteresowane tematem odsyłam do książki historyka, Alexandra Wertha ’ Leningrad 1943. Inside a city Under siege’. Ciekawa jest też książka Alexisa Peri ’ Leningrad. Dzienniki z oblężonego miasta’.
Dodaj komentarz jako pierwszy!