Podział Polski na dzielnice
Podział Polski na dzielnice miał miejsce w latach 1138 – 1320. Był on spowodowany przez Bolesława Krzywoustego, który urodził się 20 sierpnia 1086 roku a zmarł 28 października 1138 roku. Jako polski książę dzielnicowy (książę małopolski, śląski i sandomierski) panował w latach 1102 – 1107, natomiast jako książę Polski okres swojego panowania posiadał w latach 1107 – 1138. Ojcem Bolesława Krzywoustego był Władysław I Herman, natomiast matką Judyta Czeska. Bolesław Krzywousty miał w swoim życiu dwie żony. Pierwszą z nich była córka wielkiego księcia kijowskiego – Zbysława Światopełkówna, natomiast drugą hrabianką niemiecka – Salomea z Bergu.
Testament Bolesława Krzywoustego, który został spisany zawierał zasadę pryncypatu-senioratu. Zasada wskazywała to, że następnym władcą był najstarszy przedstawiciel, który pochodził z dynastii piastowskiej. Do rozbicia przyczyniło się także osłabienie państwa Polskiego.
Państwo polskie zostało rozdzielone na osobne dzielnice, jego synowie otrzymali:
1) Władysław II Wygnaniec – Otrzymał Śląsk wraz ze stolicą we Wrocławiu
2) Bolesław Kędzierzawy – Otrzymał Mazowsze wraz ze stolicą w Płocku
3) Mieszko Stary – Otrzymał zachodnią część Wielkopolski wraz ze stolicą w Poznaniu
4) Henryk Sandomierski – Otrzymał Ziemię Sandomierską wraz ze stolicą w Sandomierzu
5) Kazimierz II Sprawiedliwy – Był najmłodszy spośród braci i nie otrzymał żadnej dzielnicy, gdyż podczas spisywania testamentu jeszcze się nie urodził.
W testamencie zawarta została także informacja o tym, że właściciele ziem, nie mogą ze sobą walczyć. Tym dopiskiem chciał zapobiec walką o tron i żeby objęcie tronu nie musiało trwać dużo czasu, tylko może odbywać się sprawnie. Najstarszy syn miał otrzymać więcej dzielnic, ponieważ otrzymał tak zwane dzielnice senioralne (Ziemię Krakowską, a także łężycko – sieradzka). Oprócz otrzymania dodatkowych ziem, władca pełnił funkcję reprezentacyjną. Miał bardzo dużą władzę, ponieważ mógł między innymi być osobą decyzyjną w sprawie wojen, a także w sprawie pokoju w Polsce. Wdowa otrzymała ziemię łęczycko – sieradzką
Mimo że w testamencie było napisane, że właściciele ziem nie mogą ze sobą walczyć to pomimo nie uzyskania przyzwolenia braci, rządzący wtedy Władysław II Wygnaniec po śmierci Salomei zajął ziemię, która należała do niego. Nastąpiło wtedy duże starcie między braćmi, którego skutki były szczególnie widoczne dla Władysława II Wygnańca. Musiał on wyjechać z kraju. Udał s
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
ię do Niemiec gdzie po znalezieniu cesarza poprosił go pomoc w związku z tą sprawą. Po tej sytuacji władzę objął Bolesław Kędzierzawy, dostał on także dzielnicę senioralną. Starał się on o utrzymanie suwerenności co niestety mu nie wychodziło. Bolesław Kędzierzawy władając państwem oddał je w lenno (było to pojęcie stosowane w epoce feudalizmu, była to ziemia, którą otrzymuje wasal od seniora). Władca wyraził także zgodę na to aby synowie Władysława II Wygnańca mogli wrócić do kraju, lecz warunkiem tego był fakt, że mogli to zrobić jedynie po śmierci ojca – Władysława II. Gdy drugi syn Bolesława Krzywoustego umarł na tronie zasiadł trzeci w kolejności od najstarszego syn. Był nim Mieszko Stary. Tron nie należał do niego długo, gdyż już po czterech latach od zajęcia tronu przez mieszka Starego doszło do walki o tron między Mieszkiem Starym a Kazimierzem II Sprawiedliwym. Mieszko Stary został wygnany i na tronie w Krakowie zasiadł najmłodszy syn – Kazimierz II Sprawiedliwy. Po jego śmierci tron przejął syn Kazimierza II Sprawiedliwego – Leszek Biały. Jeszcze podczas gdy na tronie zasiadał Leszek Biały w kraju była władza centralna (była to władza, która posiadała zarówno organy centralne, czyli obejmujące cały kraj, a także organy terenowe, czyli obejmujące jedynie wskazany obszar, część kraju). Po śmierci syna Kazimierza II Sprawiedliwego wygasła władza centralna.
Podział Polski na dzielnice miał zarówno negatywne, jak i pozytywne skutki. Przez rozbicie dzielnicowe Polski, nastąpiło znaczne osłabienie zbrojne, militarne. Co spowodowało, że oprócz wewnętrznych walk w kraju (między piastowskich) doszło do najazdu Mongołów, który doprowadził do dewastacji południowej części Polski. W tamtym okresie utracono także między innymi Śląsk oraz Pomorze Zachodnie. A także ziemie polskie straciły swoją pozycję na arenie międzynarodowej. Nastąpił upadek polskiej gospodarki, który na szczęście okazał się przejściowy, ale był spowodowany między innymi blokadą granic na handel. Rozwinęło się rolnictwo przez to, że zaczęto wtedy wykorzystywać ziemie, które każdy miał w posiadaniu, co spowodowało powstawanie nowych osad. Nastąpiła zmiana społeczno-polityczna polegająca na tym, że oddzielne dzielnice mogły mieć swoje indywidualne przepisy prawne – decentralizacja. Rozpowszechniło się także nadanie ziemi oraz immunitety, czyli stosunki feudalne. Występowało wtedy także osadnictwo na wzór Magdeburga (na prawie niemieckim). Ludzie mieli wtedy możliwość założenia wsi, ukazując przy tym tak zwany akt lokacji, który zostawał wydany przez feudała.
Dodaj komentarz jako pierwszy!