Pogaństwo Słowiańskie

Plemiona słowiańskie, które zamieszkują przede wszystkim Europę środkową i wschodnią, to grupa, której tożsamość etniczna ukształtowała się około 1500 lat temu. Różne grupy w Słowian osiedlały się w odmiennych warunkach: Słoweńcy, Chorwaci czy Bułgarzy znaleźli się w łagodnym klimacie niedaleko mórz, Rusini z kolei musieli przedzierać się przez puszcze i bagna, a Ukraińcy, Czesi i Słowacy dotarli tam, gdzie rozciągał się bezdrzewny step. Historyk Wasyl Kluczewski podkreślał, że aby zrozumieć słowiańską kulturę, trzeba poznać step, rzekę i puszczę.

Las dla Słowian był istotny, gdyż dawał on drewno służące do budowy domów i ogrzewania się, dostarczał surowców, dzięki którym można było wyrabiać wiele przedmiotów. Puszcza miała jednakże swoją ciemną stronę, był to świat pełen strasznych cieni i budzących grozę dźwięków. Rzeka natomiast była elementem, któremu oddawało się uwielbienie, bo to przy niej budowano osady. Rzeki służyły przemieszczaniu się kupców, rozwoju handlu i wskazywały w czasie wypraw kierunek, w jakim należy się udać. Rzeki były również fascynujące, ponieważ znajdowały się w ciągłym ruchu, co sugerowało, że jest w nich życie. Nic więc dziwnego, że szybko zaczęto upatrywać w nich magicznych właściwości, a każdy zbiornik miał nimfę wodną oraz ducha. Step natomiast budził pokorę – jego bezkres wprawiał w podziw, jednak nie dawał on dobrego schronienia przed wrogiem. Cała napotykana przez Słowian przyroda stawała się źródłem kultury i inspiracją do tworzenia mitów.

Do niektórych przekonań związanych z naturą należał pogląd, że w czasie snu dusza oddziela się od ciała i zbiera się wraz z innymi duszami na wierzchołkach gór, by ze sobą walczyć (rozpowszechnione na terenie Serbii). Niektóre mity sugerowały także, że dusze zmarłych zamieszkują rośliny oraz drzewa, co sprawiło, że pewne gatunki zaczęto uważać za święte.

Religia słowiańska była kultywowana przede wszystkim przez lokalnych gawędziarzy, którzy ustnie z pokolenia na pokolenie przekazywali opowieści. Rozbudzające wyobraźnię historie były często tematem przewodnim zimowych długich wieczorów. Mitów nie spisywano, ponieważ dopiero po chrystianizacji wśród ludów tych rozpowszechniła się literatura oraz umiejętności pisania i czytania.

Słowianie tłumaczyli sobie zjawiska atmosferyczne, przyrodę oraz powodzenie w życiu działaniem bogów i ponadnaturalnych istot. Przywiązywali do tego ogromną wagę, ponieważ wierzyli, że dobre życie i pomyślność są połączone z przychylnością ze strony bożków.

Wierzono w istnienie nimf wodnych, rusa